εφημ. Metro, 2/5/2012, «Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου», συνέντευξη στη Χριστίνα Διαμαντοπούλου
✔ Γραφή απλή, τρυφερή. Μια ηρωίδα, η Βασιλική, ζωντανεύει στις σελίδες ενός βιβλίου, δημιουργημένη από ανδρικό χέρι.
Ο συγγραφέας και υπεύθυνος εκδόσεων Γιάννης Φιλιππίδης μίλησε στη «metro» για το βιβλίο του, ένα τρυφερό μυθιστόρημα για ένα κορίτσι που θα μπορούσε να ζει ανάμεσά μας.
Τι σας ενέπνευσε για την συγγραφή του βιβλίου «Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου;»
Είναι πάντα ξεχωριστή η στιγμή, που σταματάει γύρω σου η τρέχουσα ζωή και ξεκινάει ένα μυθιστόρημα. Μαγικό το κλικ, μόνο με δυνατό ερωτικό σκίρτημα μπορεί να συγκριθεί. Ένα κορίτσι φαντάστηκα, μ’ ελληνικά χαρακτηριστικά, φωτεινό κι ανυπόταχτο βλέμμα, άνεμο στη σκέψη. Σε τοπίο υπαίθρου, άκουσα για πρώτη φορά το λαχάνιασμά της, ήταν η ίδια στιγμή. Η λαχτάρα της να ζήσει αληθινά μ’ έκανε να εστιάσω, κοντανασαίνοντας προσπάθησα ν’ αφουγκραστώ αισθήματα κι επιθυμίες. Χάθηκα πίσω στη ρίζα του δικού της ημερολογίου, αναζητώντας περισσότερα. Έτσι ξεκίνησε μια μυθιστορία, που έμοιαζε να προϋπάρχει μέσα μου τόσο δεδομένη, όσο κι η ίδια η δύναμη στο βλέμμα αυτού του κοριτσιού.
Γιατί ένας άνδρας συγγραφέας έχει γυναίκες ηρωίδες στα βιβλία του;
Για να εξακολουθήσει να ‘ναι συγγραφέας, θ’ απαντούσα, χωρίς άλλη σκέψη. Για να ‘χει έμπνευση και κίνητρο, να εμπλακεί γλυκά στη μακριά περιπέτεια μιας αφήγησης, που θα ρουφήξει με τη σύμφωνη γνώμη του, πολύ χρόνο από την ίδια τη δική του προσωπική ζωή. Ίσως γιατί αισθανόμουν από πάντα καίρια, τη θηλυκή φύση στη γέννηση και της εξέλιξη κάθε γεγονότος, μπορεί και του ίδιου του σύμπαντος. Η γοητεία, το φως, τα συναισθήματα ανεβάζουν άλλη θερμοκρασία, αναπτύσσουν μεγαλύτερη φλόγα, όταν αποφύγει κανείς να εστιάσει με τρόπο αρσενικό.
Πόσο εύκολο είναι να προσεγγίσετε την γυναικεία φύση και ψυχοσύνθεση;
Στην αρχή είχα άγνοια του κινδύνου, νόμισα ότι η σιωπηλή παρατήρηση θα μ’ έκανε να πατάω στα σίγουρα. Αλλά χρειάστηκε να λειτουργήσω ενδοθεατρικά, όπως επέτρεπαν οι γνώσεις κι η σπουδή μου στ’ αντικείμενο. Έπρεπε ν’ αφήσω το αγόρι σιωπηλό για λίγο μέσα μου, να το βάλω να σταθεί πιο διακριτικά στο πλάνο, ν’ ακούω χαμηλότερα τις σκέψεις του, να μηδενίσω συχνά τη δική μου παλιά οπτική.
Από όλα τα μέχρι τώρα βιβλία σας, υπάρχει κάποιο που ξεχωρίζετε; Είτε συναισθηματικά (να σημαίνει κάτι ξεχωριστό για εσάς), είτε επαγγελματικά (τρόπος γραφής, ιστορία, επιτυχία στους αναγνώστες);
Μέσα στο χρόνο, έχω την αίσθηση ότι έρχεται μια ανάσα πιο μπροστά, η «Μυρωδιά σου στα σεντόνια μου», ανύποπτος κι έκπληκτος, αλλά νωρίς, ένιωσα ότι τελικά δεν ήμουν ο μόνος που αγάπησα και ταυτίστηκα με τη Βασιλική, την ηρωίδα του. Αναφερόμαστε συχνά σε κείνην, όταν συναντιόμαστε με τις παλιότερες φίλες-αναγνώστριες του βιβλίου, λες κι ήταν ένα πραγματικό πρόσωπο, που πέρασε από τις ζωές μας με τρόπο κυριολεκτικό. Είναι ακριβό το παράσημο για μια χάρτινη φυσιογνωμία, ν’ αποκτά βαθμό συγγένειας για τόσους πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους σε τέτοιο βάθος χρόνου.
Έχετε σκεφτεί το ενδεχόμενο κάποιο βιβλίο σας να μεταφερθεί στη μικρή ή την μεγάλη οθόνη;
Η οπτική είναι πάντα κινηματογραφική. Μονάχα βλέποντας τη ζωή και κάθε μυθιστόρημα σα γρήγορο σινεμά, κατάφερα να δώσω συγκρότηση στο δαίδαλο του χαριτωμένου –κατά μια τουλάχιστον έννοια- δικού μου υπερσυγκίνητου και χαοτικού τρόπου σκέψης. «Συμβαίνει κάτι παράξενο με τα βιβλία σου» μου ‘πε κάποτε μια φίλη. «Όποια στιγμή κι αν Σταματήσεις την ανάγνωση, δε μένει κανένα συναίσθημα στη μέση, ούτε μια λέξη μετέωρη». Με τον καιρό αντιλαμβάνομαι, ότι πάντα πίσω από κάθε μυθιστόρημα, «τρέχει» και προϋπάρχει ένα γρήγορο κι ενδιαφέρον σενάριο.
Πως αποφασίσατε να ανοίξετε τον δικό σας εκδοτικό οίκο;
Ενέχει άλλη μαγεία, όταν το ταξίδι κι ο τρόπος διάδοσης ενός βιβλίου, περνάει άμεσα στα χέρια του δημιουργού. Η διαδρομή ανοίγει την πλατιά αυλαία της επικοινωνίας, το βιβλίο γίνεται αφορμή για συζήτηση. Το ταξίδι του αποκτάει άλλο ορίζοντα, ίσως γιατί κανείς άλλος δεν είναι σε θέση ν’ αγαπήσει πιο πολύ κάθε όνειρο-βιβλίο μας. Με την πεποίθηση ότι παίρνουμε κάποια πράγματα από την αρχή, δημιουργήσαμε το δικό μας ευέλικτο εκδοτικό σχήμα, τον «Άνεμο». Η διαφορά, αρχίζει και γίνεται εμφανής με τον καιρό.
Το ελληνικό κοινό, αγαπάει την λογοτεχνία;
Ο λαός μας είναι θερμός, θα ‘ταν αφύσικο να μη συντονίζεται με όποια τέχνη προάγει την ανθρώπινη φύση, τα συναισθήματά μας, το ερωτικό βλέμμα, το κέφι, το φιλότιμο ή το θυμό μας. Υποτιμάμε όμως τα βιβλία, ακόμα και με τη σκέψη ότι προϋποθέτουν ανάγκη ηρεμίας, ψυχική γαλήνη, έτσι μου λένε συχνά. Εκεί το ‘χουμε χάσει λιγάκι. Γιατί το βιβλίο είναι κείνο, που θα σε βγάλει από την εσωστρέφεια των δικών σου σκέψεων μέσα από μια άγνωστη εξέλιξη ενός μύθου, για να σ’ επιστρέψει πίσω καλύτερο, αφού πρώτα έχει προλάβει να σου ψιθυρίσει πέντε απλές οριστικές αλήθειες για την ίδια σου τη ζωή.
Η οικονομική κρίση έχει αγγίξει το βιβλίο ή λόγω αυτής έχουμε έρθει πιο κοντά του;
Ο φόβος για το μέλλον κι η συνεχής αναζήτηση για αριθμούς κι όχι αξίες, φοβάμαι ότι μας έχει κάνει λίγο πιο ζωώδεις αρχικά, λειτουργήσαμε με ένστικτο στην κρίση, λιγότερο με συναίσθημα. Αλλά θα επαναπροσδιορίσουμε το στόχο, έτσι δε γινόταν σε κάθε εποχή; Το πνεύμα θα ψιθυρίσει και πάλι τις λύσεις, η επιστροφή μας στον πολιτισμό είναι αναπόφευκτη, τα βιβλία στάθηκαν πάντα η εμπροσθοφυλακή της αγκαλιάς μας. Δείτε σε βάθος χρόνου: οι αλλαγές περπατάνε μονάχα με έμπνευση, συναίσθημα και κέφι, ικανό ν’ αντιμετωπίσει, ακόμα και τον πιο σκοτεινό ορίζοντα.
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Φτάνει ν’ ακούγεται παράξενο, ίσως γιατί δε συνάδει με το γενικό γλυκό μας τέλμα, αλλά είναι πολλά. Μ’ ένα μυθιστόρημα που ανασαίνει την εποχή του σε εξέλιξη γραφής, ένα αδιάκοπο ταξίδι, γεμάτο βραδιές βιβλίων κι αγκαλιές φίλων κι ακόμα πιο προκλητικά σχέδια, όπως η θεατρική απόδοση της «Μυρωδιάς», συνεχίζω. Ελπίζοντας σταθερά ότι τα όνειρα, συχνά δεν είναι τόσο άπιαστα όσο αρχικά φανταστήκαμε, θα κλείσω με την πεποίθηση πως όσα κάνουμε ή καταπιανόμαστε, απελευθερώνουν όλο και περισσότερους/ες φίλους/ες από το δικό τους μικρόκοσμο. Δε νιώθουμε πια ότι περπατάμε μόνοι. Γιατί πλάι στους φίλους σου, ανακαλύπτεις ότι η διαδρομή επιφυλάσσει μαγεία, ανθρωπιά και καλή πίστη, ό,τι μας έχει λείψει πιο πολύ ως τώρα δηλαδή.
