Νοέμβρης λοιπόν, ώρα ν’ ανακαινίσουμε την κοινή πολιτική ατζέντα, προτείνοντας λύσεις: Δρομολογούμαστε προς δημοψηφίσματος και αδιεξόδου γωνία; Να μη το διασκεδάσουμε και μεις μια στάλα σα ψηφοφόροι;
Ξέχνα λοιπόν τα «ναι» και τα «όχι» ακροατή Έλληνα, το έθνος σε χρειάζεται κι αυτή τη φορά δεν τέλειωσαν μόνο τα ευρά, μα κι οι ιδέες. Ώρα λοιπόν να επιδώσουμε κάποιες από τις δικές μας εμπνεύσεις για το κοινό καλό. Γι αυτό απ’ αυτήν εδώ την εκπομπή, θα κάνουμε σήμερα τη διαφορά.
Προτείνουμε λοιπόν, δημοψήφισμα κομπλέ και με διπλή!
Να προσφέρουμε κι εμείς, να ‘χουμε τη χαρά μιας παρδαλής απόφασης ή πρότασης. Μη μείνουμε και με την όρεξη μετά και τρέχουμε για κάλπες κι ιστορίες πληκτικές, απ’ τις συνηθισμένες.
Ένα εκατόφυλλο ψηφοδέλτιο, αντί της γνωστής μονόπατης «ουί ου νον» εκδοχής, θα ‘βαζε τα πράγματα σε μια άλλη σειρά, αρκεί να περιλαμβάνει ιδέες και λύσεις για το εθνικό μας νοικοκυριό.
Στο πρώτο τμήμα του, μπορεί να ξεκινάει μ’ ερωτήσεις απ’ έξω-απ’ έξω, τύπου «πότε θυμάστε να δουλέψατε επ’ αμοιβή, προσφάτως;»,ή «τι σκοπεύετε να κάνετε μετά την πρόσφατη κι οριστική απόλυσή σας;», αλλά να φτάνει σε πιο εξατομικευμένες ερωτήσεις, όπως «ζει η γιαγιά ή λέει αλήθεια η κυρά-Μαρκέλλα απ’ τον πέμπτο απέναντι, που λέει ότι μπριζώνετε ψιλοασκόπως κάθε πρωτομηνιάτικη Δεύτερα τη συχωρεμένη, να ροδίζει αμελητέα το πολύφημο εκρού και σεις να εισπράττετε μειλίχια το παραδάκι, παρανόμως;».
Ενδείκνυνται ακόμα, νύξεις για τη γενική οικονομική μας κατάσταση, όπως «πότε πατήσατε κατώφλι ρουχομάγαζου εσχάτως», αν έχουμε τίποτα παλτουδάκια ντεμοντέ απ’ τη μεταπολίτευση και πίσω, να ξεστοκάρουμε όλοι μαζί στο γιουσουρούμ, να βγει το κατιτίς για το κοινό καλό, να ισοφαρίσουμε και τις ΔΕΕΣ, που κορνιζώσαμε ανεξόφλητες στο τελευταίο ντελίριο προσωπικής ανωριμότητας.
Να νοιάζεται για μας αυτό το ψηφοδέλτιο, το θέλουμε. Και να ορίζει σε κομψά κουτάκια τα ποσά, που υπεξαιρούμε από γονείς, παππούδες για να τσουλήσει με απελπισία, αλλά τη μινιμάλ, ο μήνας τουλάχιστον μέχρι τις δεκαπέντε του.
Να μας ρωτάει τι ακριβώς θα κάνουμε με τα γκομενικά, τώρα που οι μισοί, ανήκουμε στ’ ασύμφορα ζώδια του ανέργου και πως θα επενδύσουμε εκείνα τα μονόλεπτα και δίλεπτα, που περισσεύαν απ’ τα ψώνια σε εποχές, που αλίμονο, αλλά τελειώσανε.
Δεν ειν’ ανάγκη να ρωτάει τα γνωστά των γκάλοπ, που μας φέρνουν παραζάλη και μπαρίτσες πρασινομπλέ και μπορντοροδοπορτοκαλοκόκκινες στα κεντρικά δελτία, γιατί η πλήξη προς απάντηση θα ενθαρρύνει ιώσεις αποχής και σ’ ένα τέτοιο δημοψήφισμα-πολυπεριοδικό, αξίζουμε το εκατόφυλλό μας ο καθένας.
Απλά, για τα ματάκια του –υπολοίπου- κόσμου, μπορεί να απορεί και για μια ντουζίνα από ζητήματα, τύπου «ελεγχόμενη ή ξέφρενη και σε βηματισμό φλαμέγκο χρεοκοπία», «να επιτραπεί το κάπνισμα ξανά ως δέλεαρ, ή έστω όταν ανακοινώνονται νέα πακέτα μέτρων» απ’ αυτά που δε θα ερχόντουσαν κανονικά, αλλά είπανε να μας εκπλήξουνε γουστόζικα και καταλήξαμε μέσα στη νύχτα, ν’ ανακατεύουμε μια καρμπονάρα για τα μύρια -καταπεινασμένα- μουσαφίρια μας.
Κι εκεί περίπου προς την ενενηκοστή σελίδα του, μπορεί να ‘χει άγραφες σελίδες με σιέλ γραμμές. Να καταγράψουμε και μεις με τη σειρά μας τη γνώμη για την τρέχουσα ατμόσφαιρα, πως είδαμε το α λα γκαρσόν φιλάρισμα του χρέους ή αν περίσσεψε καμία νόστιμη ιδέα από κείνες τις παλιές τις φωτεινές, που είχαμε κυρίως πριν σκοντάψουμε στο ενδεχόμενο να μας φανούνε χρήσιμα, εκείνα τα παλιά μεταλλικά τα κατοστάρικα, που βρήκαμε τυχαία στο ντουλαπάκι του συνοδηγού, πέρσι που αποφασίσαμε μέσα σε έξαψη, να εκχωρήσουμε το καταλυτικό οριστικά στην ανακύκλωση για παλιοσίδερα κατόπιν εισφόρο-αγανακτήσεως.
Πριν κλείσουμε την άρτια τούτη πρόταση, δε πρέπει να μας διαφύγει το παράρτημα μια τέτοιας εναλλακτικής ψηφοφορίας: το φακελάκι –άχρηστο θα πάει αν είναι στο μεγάλο μέγεθος- με ό,τι έχουμε ευχαρίστηση.
