mylady.hr • "Άλωση"

«Υπέρ;», είπες «υπέρ;». Να το λουστείς κι αυτό; Ούτε μια εκ των υστέρων θαλπωρή, κάτι στο χέρι των απόγονων, ένα γλυκό, «μια πάστα, βρε αγόρι μου» που λέγαν οι παλιές γιαγιάδες, κάτι σα χαρτζηλίκι, τίποτα; «Νιέντε πάσα;» που ‘λεγε η Ιζάουρα η σκλάβα, αν τη θυμάσαι;

Σήμερα το λοιπόν, θα σου το πω και απερίφραστα:
ΕΜΕΙΣ, έπρεπε να ‘χουμε γυρίσει την «Άλωση» για το μεγάλο τους πανί, όχι οι άλλοι, που όσο να πεις, ένα τρίτο-μπαρόκ απ’ το δικό τους το γνωστό και μη εξαιρετέο, θα υπογράφει σίγουρα στους συντελεστές της ταινίας.

Ενώ εμείς; ΕΜΕΙΣ; Τόση μουρμούρα να υφέρπει το επόμενο πακέτο για όλο αυτό το χρηματοοικονομικό, τόσο μπλα-μπλα για τυπικές μονάχα πληρωμές μισθώνε (που θα λεγε κι ο Κλύνν), συντάξεων και λοιπόν εξόδων του άπατου μεγάλου βαρελιού; Μα με τίποτα! Έπρεπε να τα ‘χαμε ρίξει στον πολιτισμό. Τον ποιον πολιτισμό; Αυτόν τον δικό μας τον πιο χίπικο, τον μετά-ολυμπιάδας ένα πράγμα, τον πιο σαχλαμαρέ, όπως λέγαμε με φίλο ακριβό ηθοποιό και σκηνοθέτη (Κων/νος Κωνσταντόπουλος) εν ώρα συνεντεύξεως που ‘χε να κάνει έτσι κι αλλιώς, με πολύ  σημαντικότερά μας ζητήματα.

Τίποτα- τίποτα- τίποτα! Έχει πληγωθεί το γόητρό μας. Η «Άλωση» (Fetih) έπρεπε να ‘χει το δικό μας κοπιράιτ, το δικό μας αλλιώτικο πρότζεκτ. Ποιοι σουλτάνοι κι ιστορίες, που σκεβρώνουν αιώνες τόσους απ’ την πολλή αράχνη.

ΕΜΕΙΣ θα ξαναδίναμε το καινούργιο θέμα:
«Τι έργο ανεβάζετε, λαέ μου;»
«Σαχλαμάρες γιατρέ. Χρεοκοπήσαμε προσφάτως ως θίασος. Βλέπετε, ανακαλύψαμε σχεδόν τυχαία, κάπου μεταξύ σανατορίου και κομμωτηρίου, εκεί ήτανε που συναντήσαμε, την κυρά-Αλήθεια μας να ζητιανεύει δικαστικές αποφάσεις, πιο δίκαιες. Εκείνη μας το σφύριξε, ότι τελειώσανε τα ψέματα για μας. Πως παίζαμε, την επόμενη σεζόν, σενάριο της προηγούμενης».
«Και τι σκοπεύετε τώρα να κάνετε, λαέ μου;» «Είπαμε να το γυρίσουμε στα μιούζικαλς, μπας και αλλάξει το χαρτί. Γιατί ως τώρα με τα έργα τα γνωστά, σπάμε ταμεία, τι να λέω…»

Έτσι είναι, ναι! Με μια «Άλωση 2012» ελληνικότατη κι ολόφρεσκη-ημέρας θα ξανανοίγαμε την Φίνος φιλμ του 21ου αιώνα. Και θα σου φώναζα εγώ Ρήγα-Αποστόλου, Καπουτζίδη, ντούο Ρεππα-Παπαθανασίου κλασικά.

Και το σενάριο; ΕΚΕΙ να δεις σενάριο. Διαλέγεις τις διακόσιες πιο δημοφιλείς ατάκες των Ελλήνων κι επεκτείνεσαι. Άγκελα θες; Στο πιάτο κι ο μεζές, «μαρίδια με τυρί» που ‘λεγε και κείνο το κοριτσάκι  με το αξάν, που τ’ άκουγε ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ η κόρη της γειτόνισσάς μου κι είχαμε καταλήξει η μισή κυψέλη του γιατρού, ωστόσο επανήλθαμε οι μισοί, επιεικώς μετά από χρόνια. Οι αλλούτεροι εντοπίστηκαν, άλλοι ενόσω μετακόμιζαν, τέσσερις-πέντε ήταν αυτοί, που τελικά κατέφυγαν στα κοντοχωριανά τρελάδικα.

Πριν καταλήξουμε κι εμείς σε ιδρύματα αρμοδιότητας του Ψ.Ν.Α. ή όπως το λένε,  θα κάναμε την πολιτιστική μας επανάσταση, θα εκφραζόμασταν πιο επαρκώς. Με πέντε φάσκελα σε αποχρώσεις γαλανόλευκης, θα δίναμε το μήνυμα. Ότι έχει δοθεί το σύνθημα πως το σχολάμε και προσποιούμαστε, πως βαριακούμε απ’ το δεξί αυτί, γιατί είμαστε λουσμένοι;

Με λίγο πιο κλοσάρ την εκδοχή Αθήνας, θα πετυχαίναμε τη μεγαλύτερη εξοικονόμηση χρημάτων για σκηνικά-κοστούμια.

Μια οντισιόν για πρωταγωνιστές, έτσι να κόψουμε φυζίκ να κάνει κατανάλωση σε εισιτήρια παγκοσμίως, ώσπου να καταλήξουμε στο κάστιγκ. Του θεάτρου, θες; Ή μήπως να διαλέγαμε τίποτα υποψηφίους του λαού μελλοντικούς, που έχουν αφορμές να εμφανίζονται πιο τακτικά από φακού κι από γυαλιού και μια άλφα άνεση την έχουνε; Και για πρωταγωνίστρια αποφασίζεις μόνο εσύ. Μελαχρινή να ‘ναι κατά προτίμηση για να μπορεί να ξετυλίξει γκάμα ρόλων, από κλοσάρ και αστεγούλα, μέχρι και σταρ σε κωμειδύλλιο, που παραπέμπει στην αμίμητη κι αγαπημένη «Λέγκω» του Μάρκοπουλου. Αν θες, βάζεις και μια πολιτικό, ελεύθερη από επιτροπές. Να ‘ναι με το δικό της μέσο, μη την πηγαινοφέρνουμε με τα ταξί, στ’ άγρια βουνά τόσα γυρίσματα. Υπόψιν σου, ότι την θέλουμε εύχαρη σωματικά κι ευέλικτη. Να εκτελεί τα μέρη τα χορευτικά του φιλμ, χωρίς βεντετισμούς. Να είναι άξια να  κλάψει σε γκρο πλαν επανειλημμένως και μ’ επιτηδειότητα. Εμείς, θα τις κουνάμε το φρεσκομαγειρεμένο δείκτη των ανέργων ή τα ποσοστά του κόμματός της στις άμα τη εμφανίσει επικείμενες εκλογές. Να μαστιγώνεται από χάρτινες κορδέλες απλήρωτων λογαριασμών και τσούρμο οι χορευτές, ημίγυμνοι λόγω της οικονομικής, μην απορείς, θα ‘χουμε ν’ αποπληρώνουμε μέχρι και σκριπτ, τι είν’ ο κάβουρας.

Στα όνειρα όμως έχουμε ξεμείνει: το θέατρο απ’ απέναντι αυτοπροάγεται σε Τσινετσιτά του κακομοίρη κι εμείς, ο θίασος ο γαλανόλευκος σοκαριζόμαστε ακόμα από αριθμούς. Δε παίρνουμε αποφάσεις, αποδεχόμαστε μονάχα. Μπόμπα χαρακίρι ή το λέω επί ημιασχέτου; «Υπέρ» της αλληνής, σου αποφάσισαν οι διεθνείς και σώπαινε εις το μη περαιτέρω εφεξής.

Εγώ προτείνω τουναντίον, πρόγραμμα μουσικοχορευτικό. Πού ‘ν’ τα φτερά του Δαλιανίδη, φωνάξτε σας παρακαλώ τους Πλέσσα-Παπαδόπουλο, ένα ζεϊμπέκικο να γράψουνε στο γόνατο, μετά μπορεί ν’ ασχοληθούν πιο άνετη για ολόκληρο το σάουντρακ.

Μέχρι την άλλη μας φορά, θα σου μαζεύω υλικό, θα σου χωρίσω το σενάριο σε εικόνες, οι αφορμές με το τουλούμι. Κι αν χαμογέλασες σήμερα εδώ, έστω και μια φορά, ίσως να λέει ότι μπορείς και να το κάνεις μια στάλα συχνότερα. Να κλείνεις το ματάκι στη ζωή, πριν απορήσεις άλλη μια, σε ποιο κομμάτι του μυαλού σου, έκρυβες αναξιοποίητη τόση γενναιότητα και ψυχραιμία, τόση εγκαρτέρηση σε όλα.

Ίσως να είναι γιατί μέσα σου ακόμα λες, ότι επιμένεις να ελπίζεις, πως η μικρή Ελλάδα στις πιο πίσω τις σκηνές θα έχει καλοπαντρευτεί με γόνο εξωτερικού, τουλάχιστον στην πιο καλή τιμή. Εκεί που –ξέρεις τώρα- λέμε «κύριος» ο γαμπρός, αντί για υπέργηρος. Μια χούφτα έλεος κι είμαστε φρέσκοι και πλυμένοι για το επόμενο μας «yes». Είμαστε; Όλοι παρόντες κι υπογράφοντες;

Επισκεφτείτε τη Σελίδα του συγγραφέα Γιάννη Φιλιππίδη:
www.facebook.com/pages/Γιάννης-Φιλιππίδης/106119902779487
Tα πέντε βιβλία του, κυκλοφορούν από την «Άνεμος εκδοτική»www.anemosekdotiki.gr