Συχνά με ρωτάνε, γιατί στην Ελλάδα της κρίσης δε μιλάμε
οι άνθρωποι που ασχολούμαστε με το πνεύμα. Συχνότερα αντιστρέφω την ερώτηση με το
«για ποια Ελλάδα μιλάμε ακριβώς;» Αυτήν που εθίστηκε δυο δεκαετίες τώρα στο σκυλάδικο
και το τηλεριάλιτι, γέμισε παραλιακές πίστες κι έθεσε στον πλήρη αφανισμό, πρόσωπα
της τέχνης σε κάθε τομέα της έκφανσής της; Σ’ αυτή τη χώρα δεν έχω να εκφράσω λέξη,
δε θα σταθεί να μ’ ακούσει ή να με διαβάσει ποτέ, δε νοιάζεται για τις αξίες, αναζητά
ικανοποίηση άμεσων υλικών αναγκών: χρήμα, σαχλαμάρα, γκομενικά και μάσα.
Η άλλη ωστόσο Ελλάδα είναι αυτή που βιάζεται να δει
το αυριανό της μέλλον να ’ρχεται: χωρίς «διασώσεις» από κατακτητικού χαρακτήρα επιτροπές
κι ηγέτες, δίχως μπαλάφαρα στο θέατρο, άνευ βιβλίων που αυτοχαρακτηρίζονται σα πεζογραφία,
αλλά στην πραγματικότητα είναι απομιμήσεις αυτής για τα πανηγύρια και μόνο.
Γιατί μια χώρα σα τη δική μας, παραμένει γοητευτική
μέσα από το πρίσμα του αληθινού πεζογράφου, αφού ο ίδιος καταφέρνει να υπερβαίνει
τη στερεότυπη καθημερινότητα, σε βοηθάει να διαφεύγεις στο όνειρο, την εναλλακτική
σκέψη, το συνειρμό που γιατρεύει χωρίς κρουστά και τύμπανα, όλα όσα έχεις ανάγκη
να ΜΗ θυμάσαι όλες τις ώρες του εικοσιτετραώρου σου.
Τα βιβλία βλέπεις που αγαπήσαμε –και τέτοια συνεχίζουν
να εκδίδονται- περιγράφουν ανθρώπινες ζωές σα τη δική σου ή τη δική μου. Κι η ανάγνωσή
τους βοηθάει εσένα και μένα να ξεφεύγουμε από τα δικά μας άμεσα εσωστρεφή βάσανα,
αφαιρεί από το φόντο της τα τρέχοντα κόστη για τα οποία δικαίως αγωνιζόμαστε άπαντες,
μας επιστρέφει στις αληθινές αξίες, που κοντεύουμε να ξεχάσουμε, ανοίγει παράθυρα
στο νου, φέρνει καινούργιο άνεμο στις επόμενες αποφάσεις μας, κάνει ορατότερους
τους νέους στόχους μας. Μας βγάζει από το τέλμα της τηλεοπτικής παραπληροφόρησης
και των πλαστών ειδήσεων, επαναφέροντάς μας στη δική μας προσωπική επικαιρότητα.
Γιατί αυτή περισσότερο από όποια άλλη, ενέχει το χάρισμα
να μας τοποθετήσει ιστορικά ξανά σ’ όσα εμπιστευθήκαμε ιδεολογικά κι επιμένουμε
ακόμα να διατηρούμε αθώα όσα αγαπήσαμε και ΔΕΝ μας πρόδωσαν. Γιατί έτσι μονάχα μπορούμε
να διατηρήσουμε, όσα οι κάθε λογής φράου των οικονομικών Ράιχ που μας επιβάλλονται
παλεύουν να λοβοτομήσουν μέσα μας με νυστέρι τον ανεξέλεγκτο πυροβοληθέντα φόβο:
την ίδια την ελπίδα, που ‘ναι το μόνο άξιο όπλο, που θα καθορίσει το αυριανό μας
μέλλον ή την οριστική μας υποτέλεια.
