✔ Ο
Γιάννης Φιλιππίδης μιλάει στον «Ημ» με αφορμή το νέο του βιβλίο «Ο Απρίλης στάθηκε
αλήτης»
Συνέντευξη στη Μαίρη Ζαχαράκη
«Αχ, τι θα ‘κανε μ’αυτούς τους μοιραίους Απρίληδες
της ζωής της, σκέφτηκε καθώς έπαιρνε πιο αναπαυτική θέση. Δεν άνοιξε τηλεόραση,
ο Απρίλης δροσερός ξεδροσερός έσκαγε υποσχέσεις απέξω, έτσι τον έβλεπε ως μήνα τόσα
χρόνια η Στέλλα. Τυχαίο ήτανε που όλες οι σχέσεις της είχαν ξεκινήσει Απρίλη μήνα;...
Όλοι, μα όλοι τους, με μυρωδιά κι αχλή Απρίλη είχαν εισχωρήσει στην ζωή της…».
Από το μυθιστόρημα του Γιάννη Φιλιππίδη, «Ο Απρίλης
στάθηκε αλήτης», που κυκλοφορεί από την Άνεμος Εκδοτική το πιο πάνω σταχυολόγημα.
Αν και σπούδασε υποκριτική τελικά τον κέρδισε η συγγραφή κι ο χώρος των εκδόσεων.
Τα μπεστ-σέλερ διαδέχονται το ένα το άλλο ,ξεκινώντας
το 2006 με το “Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου”, ”Ο εραστής η μέλισσα κι ένα μικρούλι
αχ” το 2008,”Μα το ψάρι είναι φρούτο” (οχτώ απρόβλεπτες ιστορίες για ενήλικους αναγνώστες)
το 2011,”Κρατάς μυστικό;” το 2011,”Ζωή με λες”(παιχνίδια πεζογραφίας το 2011),”Το
ασανσέρ των οχτώμιση” (θεατρικό έργο υπό έκδοση). Κάθε βιβλίο του αγαπιέται κι έχει
δημιουργήσει στα 9 χρόνια της διαδρομής του, το δικό του φανατικό αναγνωστικό κοινό.
Η θεματολογία του ποικίλει όπως και το ύφος του αλλά πάντα διακρίνεται από ποιότητα
και προσεγμένο λόγο. Ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές της αφήγησης, ο αναγνώστης
θα βρει λίγη παρηγοριά, ένα λόγο να χαμογελάσει, γιατί ο Γιάννης θέλει να εμπνέει
αισιοδοξία το γραπτό του κι όχι κατήφεια. Ο λυρισμός δεν λείπει σχεδόν ποτέ αλλά
ξέρει κρατά τις ισορροπίες και να μην κουράζει.
Όλα όσα προαναφέρθηκαν ισχύουν και για το πρόσφατο
πόνημα του. Μόνο προσθέστε μια μεγαλύτερη δόση χιούμορ που σε κάποια σημεία μετατρέπεται
και σε κλαυσίγελο. Θα έλεγα πως δεν είναι το είδος του βιβλίου που συστήνεται να
διαβαστεί σε δημόσιο χώρο ,αφού μπορεί να προκαλέσει αβίαστα γέλια και να σας φέρει
σε κάπως δύσκολη θέση. Αν πάλι δεν σας ενοχλεί αυτό, θα σας μείνουν αξέχαστες οι
στιγμές κάθε αναμονής με την τόσο ευχάριστη συντροφιά του. Οι ηρωίδες είναι τρεις
με πολύ ισχυρό ταπεραμέντο, απίστευτες αντιπαραθέσεις και μια αόρατη γραμμή αγάπης
να τις συνδέει. Η απίστευτη μάνα Ζωή, η δυναμική αλλά κατά βάθος αθεράπευτα ρομαντική
κόρη της Στέλλα κι ο “Τσε Γκεβάρα” της οικογένειας η μικρότερη κόρη Ελένη.
Γνωρίστε τις καλύτερα μέσα από τις σελίδες του
“Ο Απρίλης στάθηκε αλήτης”...
Ελάτε όμως να γνωρίσουμε και τον Γιάννη Φιλιππίδη
στην πιο κάτω συνέντευξη:
Κάνοντας ένα flashback στην συγγραφική σου διαδρομή
από το 2006 έως σήμερα, πόσα νιώθεις να έχουν αλλάξει στον τρόπο σκέψης, ζωής και
γραφής σου;
Από το 2006 που «Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου»
έκανε μια δυναμική εμφάνιση κι επιτυχία, εν αγνοία μου βέβαια, μιας και δεν ήμουν
σχετικός με το χώρο των εκδόσεων, ως σήμερα, έχουν αλλάξει πολλές φορές, τα πάντα.
Η επαναληπτικότητά μου στη συγγραφή δεν ήταν κάτι που είχα προβλέψει, το δεύτερο
βιβλίο κυκλοφορούσε κι έφερνε τη δεύτερη επιτυχία. Η μεγαλύτερη χαρά ωστόσο ενός
συγγραφέα, είναι όταν αντιλαμβάνεσαι, πως όσα γράφεις, επικοινωνούν δεδομένα από
το χαρακτήρα και τις αρχές σου. Αυτό συνέβη και σε μένα. Βρέθηκαν και στάθηκαν άνθρωποι
κοντά μου, η έννοια δημοσιότητα για την επικοινωνία της δουλειάς μου εντάθηκε απρόβλεπτα
πολύ, απόλαυσα την εκτίμηση μιας μεγάλης μερίδας φίλων του βιβλίου, τις κριτικές
για τα βιβλία μου. Κι όταν οι συνθήκες, σου επιτρέπουν να ασχολείσαι αποκλειστικά
και χωρίς απουσίες μ’ αυτό που αγαπάς, ακόμα κι η οπτική για τα πράγματα κι ο τρόπος
γραφής, ωριμάζουν όσο μεγαλώνει κανείς, έτσι άλλωστε δε συμβαίνει πάντα;
Εκτός από συγγραφέας είσαι και υπεύθυνος εκδόσεων
της Άνεμος Εκδοτική, η επαφή σου με την ρουτίνα της καθημερινότητας της εν λόγω
δουλειάς, αισθάνεσαι να έχει φθείρει τον ζήλο, τον ενθουσιασμό σου;
Το να επιλέγω με δική μου ευθύνη, τους συγγραφείς
και τους ποιητές που εμπλουτίζουν κάθε τόσο με τις υπόγραφες τους τη δύναμη του
Ανέμου, του δικού μας εναλλακτικού και πολυλειτουργικού εκδοτικού λογότυπου, είναι
για μένα μόνο χαρά. Δε ξεφεύγω βήμα από το αντικείμενό μου, έτσι. Αν ασχολείσαι
με την τέχνη του λόγου ακόμα και των επόμενων συνεργατών μας, είναι ουσιαστικότερο
απ’ οποιαδήποτε μη σχετική άλλη παράλληλη απασχόληση. Το μόνο που με στενοχωρεί
και συχνά με κουμπώνει, είναι αλίμονο, οι χαμηλότερες πωλήσεις των βιβλίων. Αλλά
ακόμα και σ’ αυτό, απαντάμε με πολιτική προσιτών τιμών στα βιβλία μας. Έτσι, το
όνειρο εξακολουθεί να διατηρείται ολοζώντανο μέσα μας.
Η αγάπη σου για το θέατρο ήταν που σε ώθησε να
γράψεις «Το ασανσέρ των οχτώμισι»; Είναι η πρώτη σου απόπειρα με θεατρικό κείμενο;
Ουσιαστικά ναι, μέχρι τώρα είχα δώσει μονάχα κείμενα
για stand up παραστάσεις, που είχαν επιτυχία. Το «Ασανσέρ», που πρέπει να πούμε
ότι θα κυκλοφορήσει όταν ανέβει η παράσταση θεατρικά, γιατί ενέχει το στοιχείο της
έκπληξης, είναι το πρώτο μου θεατρικό στοίχημα. Μ’ επτά βιβλία στο ενεργητικό μου,
ένα θεατρικό έργο αποτέλεσε ανάγκη. Κι έστησα έναν διάλογο ανάμεσα σε δυο πρόσωπα,
που λένε τα καλύτερα για το σημερινό κόσμο που μας περιβάλει, σε χρόνο θεατρικό,
ατάκα την ατάκα. Το εγχείρημα δεν ήτανε καθόλου εύκολο, αλλά το αποτέλεσμα θα κριθεί
από τις εντυπώσεις των φίλων μας.
Πώς άρχισε να γράφεται «Ο Απρίλης στάθηκε αλήτης»;
Με ποια αφορμή;
Ο «Απρίλης» άρχισε να γράφεται αμέσως μετά το
τρίτο μου βιβλίο, το «Κρατάς μυστικό;», που ήτανε δραματικά φορτισμένο. Είχα την
ανάγκη τότε, το καλοκαίρι του 2010 να χαθώ σε ένα ολότελα φωτεινό χειρόγραφο, να
ξεφύγω από τα δύσκολα που είχαν αρχίσει να μας σφίγγουν, να προκαλέσω τον/την αναγνώστη/στρια,
να δουν τα πράγματα αλλιώς. Ήθελα να εκπέμψω την προσωπική μου πεποίθηση ότι η ζωή
δεν τελειώνει όσο μεγαλώνουμε. Γι’ αυτό το μυθιστόρημα, αφιερώνεται σ’ όσες και
όσους δε παραιτούνται από τα απραγματοποίητα θέλω τους.
Κυκλοφορούν υπαρκτά πρόσωπα ή καταστάσεις μέσα
στο βιβλίο σου;
Οι παλιότεροι συγγραφείς που ‘χουνε γράψει την
δική τους ιστορία στο βιβλίο, λένε ότι γράφεις μυθιστόρημα, όταν ξεφεύγεις από την
προσωπική αφήγηση. Κι έτσι λειτουργεί και σε μένα. Ξεφεύγοντας από τις προσωπικές
μου ιστορίες ζωής μέσα από μια φανταστική μυθιστορία, επιστρέφω πάντα σε μένα, όσα
έχω ζήσει, σκεφτεί ή αγαπήσει, εμπνέομαι απ’ αυτά κι αφήνω το προσωπικό μου στίγμα
στο χαρτί.
Ο Απρίλης ο χρόνος ή ο έρωτας στάθηκε αλήτης για
την κεντρική ηρωίδα του βιβλίου σου, τη Στέλλα;
Όλοι τους είναι συνεργοί: Ο Απρίλης που μας κάνει
να ερωτευόμαστε ζωή κι ανθρώπους, ο χρόνος που ωριμάζει τα βεβαιωμένα θέλω μας,
ο έρωτας που όταν είναι δυνατός, δε ξεθωριάζει ποτέ.
Η Ελληνίδα μάνα σε όλο της το μεγαλείο, μας κρυφοκοιτάζει
μέσα από τις σελίδες. Αν και συχνά δυσφορούμε μήπως θα μας λείψει αν εκλείψει ως
φαινόμενο;
Οι μανάδες μας, είναι αναγκαίες, ακόμα κι όταν
συμπεριφέρονται με υπερβολή που καταλήγει σε κωμωδία ή προκαλεί αυθόρμητο γέλιο.
Αλλά είναι το έρμα μας. Βίωσα πριν εννιά χρόνια την απώλεια της δικής μου μητέρας
και μου πήρε καιρό, να μάθω να λειτουργώ, χωρίς να μπορώ πια να ακούω τη γνώμη της
για όσα συνέβαιναν στη δική μου ζωή.
Ζώντας από κοντά τον παλμό της κυκλοφορίας ενός
βιβλίου στην Ελλάδα σήμερα, ποιες είναι οι παρατηρήσεις σου;
Με δυο φράσεις θα πω, ότι το ελληνικό βιβλίο καταγράφει
την κουλτούρα της εποχής, των αισθημάτων και του τόπου μας. Και πως οι φίλες/οι,
θα πρέπει να ενθαρρύνουν με την αγορά ενός βιβλίου, την αναγκαιότητα να μη στείλουν
στον παράδεισο τους εκδοτικούς οίκους, που παλεύουν σκληρά με την κρίση. Γιατί το
‘χουμε ανάγκη όλοι μας: φανταστείτε μια χώρα χωρίς βιβλία στη γλώσσα της, αυτή κι
αν είναι καταστροφή.
Έχεις προετοιμάσει το επόμενο συγγραφικό σου βήμα;
Για ένα σεσημασμένο και κατ’ επανάληψη συγγραφέα
σαν εμένα, πάντα ένα βιβλίο –το πιο πρόσφατο- κυκλοφορεί, κι ένα άλλο βρίσκεται
στα μισά του. Στις μαγικές γωνιές του επόμενου βιβλίου χάνομαι και γω, καλύπτοντας
πρώτιστα, την εσωτερική μου ανάγκη για έκφραση ιδεών, συναισθημάτων κι ελπίδων.
