now24.gr • Γιάννης Φιλιππίδης : Νιώθω ότι ολοκλήρωσα έναν πρώτο κύκλο συγγραφικής • Συνέντευξη στη συγγραφέα Μαίρη Γκαζιάνη


Ο Γιάννης Φιλιππίδης με κατέκτησε ως αναγνώστρια από το πρώτο του μυθιστόρημα «Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου», στη συνέχεια έτυχε να γνωριστούμε και πλέον τον θεωρώ αγαπημένο μου φίλο. Διαβάζω ανελλιπώς όλα τα βιβλία του και  διαπιστώνω ότι στα δέκα χρόνια παρουσίας του στο συγγραφικό χώρο ακολούθησε έναν συγγραφικό κύκλο που κατέληξε στο πρόσφατο βιβλίο του «Εκείνος που άκουγε τις επιθυμίες των άλλων». Το πρώτο του βιβλίο «ήταν ο απόλυτος γυναικείος μονόλογος-αφήγηση…» και κλείνει «με μια απολύτως αντρική αφήγηση…» μου αποκάλυψε ο ίδιος.

 ΕΡ. Γιάννη πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε το δέκατο βιβλίο σου με τίτλο «Εκείνος που άκουγε τις επιθυμίες των άλλων». Πως αισθάνεσαι μετά από την πολυετή παρουσία σου στον συγγραφικό χώρο και την καταξίωση στις καρδιές των αναγνωστών σου;

 ΑΠ. Νιώθω ότι ολοκλήρωσα έναν πρώτο κύκλο συγγραφικής. Έγραφα βλέπεις, ό,τι ακριβώς είχα ανάγκη κάθε χρονιά, κάθε εποχή. Έτσι, πέρα από τα γνωστότερά μου μυθιστορήματα, υπήρξαν βιβλία με ανεξάρτητα πεζά, μια άλλη οπτική που έχουμε ανάγκη κατά τη γνώμη μου, έγραψα θέατρο, σάτιρα, διηγήματα. Αλλά ξεκίνησα αυτόν τον κύκλο μ’ έναν γυναικείο μονόλογο σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση και δες, ο κύκλος κλείνει με μια φωτισμένη αντρική και άμεση αφήγηση.

 ΕΡ. Ποιος είναι «εκείνος» που αναφέρεται στον τίτλο του βιβλίου σου;

 ΑΠ. Εκείνος, μπορεί και να ’ναι ο καθένας από μας αν το προσπαθήσει, για το καλό του και για το καλό όσων αγαπάει.

 ΕΡ. Γιατί απέδωσες στον ήρωά σου Γαβριήλ την υπερφυσική ικανότητα να «ακούει» τις επιθυμίες των άλλων;

 ΑΠ. Ένιωσα την ανάγκη στην αρχή, να γράψω τον μονόλογο ενός συνομήλικού μου άντρα, αλλά τον ήθελα υπερβατικό, το να του προσδώσω ένα χάρισμα ήταν μονόδρομος. Είχα την ανάγκη να τον φέρω πιο κοντά μου, να τον καταλάβω και να με καταλάβω ταυτόχρονα. Θα ’θελα αν ήμουν εκείνος να προβλέπω ας πούμε το μέλλον; Επ’ ουδενί. Έτσι του χάρισα ό,τι γλυκύτερο σα σκέψη και δύναμη από μένα: να μπορεί έτσι, να ’ναι ο ίδιος κι οι αγαπημένοι του, ευτυχισμένοι στα μέτρα του εφικτού.

 ΕΡ. Ήταν χάρισμα ή κατάρα αυτή η ικανότητα;
           
 ΑΠ. Ο Γαβριήλ με την ξεχωριστή του ικανότητα, έκανε τους γύρω του πιο γελαστούς. Καταραμένο δεν τον ένιωσα ποτέ, γράφοντας. Αλλά σ’ όλη τη ροή του βιβλίου, καταλαβαίνουμε όλες και όλοι, ότι ένα χάρισμα, δε μπορεί πάντα να σου δώσει τα κλειδιά του παραδείσου. Υπάρχουν και φορές, που άλλα έχεις ως δεδομένα κι αλλιώς συμβαίνουνε τα πράγματα.

ΕΡ. Όλο το βιβλίο σου είναι μια επιστολή που γράφει ο Γαβριήλ στη σύζυγό του Αγγελική που βρίσκεται σε κώμα μετά από ατύχημα. Υπήρξε κάποια αφορμή που σε ενέπνευσε το θέμα του βιβλίου;

ΑΠ. Αλίμονο, ναι. Κάποτε, πάνε αρκετά χρόνια, είχα στην εντατική τη συγχωρεμένη τη μάνα μου, δεν έφευγα σαν τον ήρωά μου, λεπτό από κοντά της. Στον ίδιο θάλαμο, νοσηλευόταν ένας νεαρός σχετικά άντρας, που ’χε ένα σοβαρό ατύχημα. Όταν πρωτοσυνήλθε από τη νάρκωση άρχισε να εκδηλώνει μετατραυματικό σοκ. Δεν είναι συχνό, αλλά συμβαίνει, όπως συγγραφικά συμβαίνει με την Αγγελική του βιβλίου. Εκδήλωνε σπασμούς, κινδύνευε από έμφραγμα ή εγκεφαλικό. Έτσι τον ξανακοίμιζαν. Αυτό το φαινόμενο, ενέχει κίνδυνο ζωής. Κάποια στιγμή, ίσως με ιατρική υπομονή, αλλά κάποτε, θα σε ξυπνήσουν. Αυτό φαντάσου, το βίωσα με την γυναίκα του πλάι μου. Ήμασταν οι μόνοι τόσο φανατικοί θαμώνες σε θάλαμο, που έβλεπε καρφί μέσα στους δικούς μας ανθρώπους. Κι ανήκει στις μνήμες καρδιάς, που ωριμάζοντας, ανασύρονται, αξιοποιούνται συγγραφικά με αλήθεια. Γιατί αν έχεις φάει την αναμονή έξω από την εντατική με το κουτάλι, αποδίδεις άλλες βαθιές αλήθειες στο χαρτί.

ΕΡ. Από τον διάδρομο του νοσοκομείου στο σπίτι και πάλι πίσω, αυτή είναι η διαδρομή του Γαβριήλ. Όμως με την επιστολή του μας ταξιδεύει σε μια πορεία 47 ετών. Τι ήθελες να δώσεις στον αναγνώστη σου μέσα απ΄ αυτή την επιστολή;

ΑΠ. Χρειάστηκαν περισσότερα από δυόμισι χρόνια για να τ’ ανακαλύψω. Ήθελα στ’ αλήθεια ένα βιβλίο που να εκπέμπει φως και να μοσχοβολάει καλή ψυχή, φτάνει η αυτοκρατορία του γκρίζου, ίσως μετά το «Κωδικός ελευθερία» που ασχολιόταν τόσο με την κοινωνία, να ’θελα ένα βιβλίο που μέσα από τη μυθοπλασία του, να σε οδηγεί σε φωτεινά μονοπάτια, πρώτα τον συγγραφέα, λίγο καιρό μετά, τον αναγνώστη.

 ΕΡ. Με αφορμή την επιστολή, μας ταξιδεύεις στη ζωή των δυο ηρώων σου από την ημέρα που γεννήθηκαν, με 15 ημέρες διαφορά. Τι είδους αγάπη τους συνδέει;

ΑΠ. Συμπαντική. Οριστική. Καρμική. Απόλυτη. Εδώ, μου τελειώνουν οι λέξεις.

ΕΡ. Μια σχέση ιδανική, μια αγάπη δυσεύρετη αναπτύσσεται ανάμεσα στο Γαβριήλ και την Αγγελική. Παρ΄ όλα αυτά η απιστία βρίσκει χώρο να τρυπώσει. Τι τους οδήγησε στην απιστία;

ΑΠ. Ο Γαβριήλ ομολογεί ότι συγχωρεί την Αγγελική του για δύο εφ’ όρου ζωής λοξοκοιτάγματα, γιατί έτσι όπως και κείνος, ο ίδιος με τη σειρά του μπήκε στον πειρασμό να δοκιμάσει φρούτο κι από άλλο δέντρο, δάγκωσε εις διπλούν κι αυτός το απαγορευμένο μήλο. Αλλά ομολογώ, ότι εδώ ο συγγραφέας, εξομολογείται την άποψή του: πως η ερωτική πράξη, όταν είσαι παλιό ζευγάρι με σταθερά αναμμένη τη φλόγα, δε μπορεί ποτέ να είναι καλύτερη μ’ ένα κορμί που δε γνωρίζεις στ’ αλήθεια.

ΕΡ. «Λέξη που αποφάσισα ν΄ αφήσω στο χαρτί δεν πρόκειται να μουτζουρωθεί εκ των υστέρων…» γράφει ο ήρωάς σου. Τι θέλει να τονίσει;

ΑΠ. Καταδεικνύει το γεγονός ότι αισθάνεται τόσο ευάλωτος μπροστά στον κίνδυνο να χάσει την γυναίκα της ζωής του, που ομολογεί όσα της έκρυψε, το χάρισμά του πρώτιστα. Παραπάνω από τεσσεράμισι δεκαετίες μαζί και δε τόλμησε ποτέ να της πει, ότι μπορεί να ελέγξει τη ροή των γεγονότων, ακούγοντας με τον ιδιόρρυθμο του τρόπο, όχι συνολικά κάθε σκέψη, αλλά τα θέλω, τις λαχτάρες και τις επιθυμίες της.

 ΕΡ. «Αυτό το πολύτιμο τετράδιο με φέρνει ξανά σε ανοιχτή γραμμή μαζί σου» σκέφτεται ο Γαβριήλ. Τι είδους δύναμη αντλούσε ο Γαβριήλ από το τετράδιο;

 ΑΠ. Άντλησε την πεποίθηση, ότι η προσωπική δικτύωση με την αγαπημένη του, θα συνεχιστεί, τουλάχιστον μέχρι την ώρα που εκείνη θα ξυπνούσε. Αν ξυπνούσε. Ελπίδα του πρόφεραν τα τετράδια, ελπίδα ότι κάποτε θα ξυπνήσει να διαβάσει από κείνον σαν δώρο, όσα δεν κατάλαβε στ’ αλήθεια ποτέ.

ΕΡ. «Μου λείπει για πρώτη φορά αυτή η πνευματική μας διασύνδεση» γράφει προς την Αγγελική ο Γαβριήλ για το ιδιαίτερο χάρισμα του. Τι είναι αυτό που πραγματικά του λείπει;

ΑΠ. Μετεωρίζεται, όπως ο ίδιος λέει. Παρουσιάζει αστάθεια. Γιατί μέχρι τώρα για την ως τώρα ζωή του, ήταν η Αγγελική πλάι του, να μοιραστεί τα πάντα, να την καταλάβει και να τον καταλάβει, ν’ αποφασίσουν καθετί μαζί. Αυτό το «μαζί», του λείπει.

 ΕΡ. «Θυμάσαι τη ζωή σου ή όχι, τώρα την ακούς από τη δική μου πλευρά» γράφει πάλι ο Γαβριήλ. Όταν δυο άνθρωποι βρίσκονται τόσο κοντά, από κάθε άποψη, η ζωή εξακολουθεί να έχει δυο πλευρές;

 ΑΠ. Κατά την κρίση μου, όταν δυο άνθρωποι «κλειδώνουν» μαζί οριστικά, αποτελούν από μόνοι τους μια ολότητα σε σχέση με αποφάσεις ζωής που θα χρειαστεί να πάρουν μαζί, με τα χρόνια τα παλιά ζευγάρια παρουσιάζουν το φαινόμενο να μοιάζουν μέχρι και φυσιογνωμικά, μιας και χωρίς να το κάνουν συνειδητά, αποκτούν/μοιράζονται ο ένας τις συνήθειες –ακόμα και τις εκφράσεις- του άλλου. Αλλά κατά βάθος, πάντα διατηρούν την αυτοτέλεια ο καθένας, το δικαίωμά τους στη διαφωνία. Ίσως όμως έτσι, ν’ αποκτούν την απαραίτητη ισορροπία για να συνεχίσουν να περπατάνε μαζί και στα επόμενα χρόνια.

ΕΡ. «Παράξενη και παραπανίσια ευτυχία» χαρακτηρίζει ο Γαβριήλ τη ζωή του με την Αγγελική κι αναρωτιέται μήπως πρέπει να πληρώσουν το τίμημα. Μήπως οι θάνατοι που είχαν προηγηθεί ήταν «το τίμημα»;

ΑΠ. Πολλοί από μας, όταν απολαμβάνουν την ευτυχία σε διάρκεια, άλλοτε δεν το πιστεύουν, άλλες φορές πάλι, σκέφτονται ότι δε μπορεί, από κάπου θα τους σκάσει ο λογαριασμός, το ίδιο το τίμημα της μοίρας που φάνηκε σ’ αυτούς, γενναιόδωρη. Ψευδεπίγραφο το δίλημμα για μένα. Γιατί αλίμονο, η ζωή κάθε μέρα, μας φορτώνει λύπες ή δυσάρεστα γεγονότα, χωρίς να δίνει δεκάρα για την ευτυχία μας ή –αλίμονο- τη δυστυχία, την εσωτερική θλίψη ή τις βαθύτερες, όσο και απραγματοποίητες ανάγκες και τα θέλω μας.

ΕΡ. Τα ονόματα που χρησιμοποιείς στους ήρωές παραπέμπουν σ΄ ένα αρχάγγελο (Γαβριήλ), σ΄ έναν άγγελο (Αγγελική) και σε τρία Ε (Ευγενία, Ειρήνη, Ελπίδα). Ήταν τυχαία η επιλογή των ονομάτων;

ΑΠ. Πάντα τα ονόματα των ηρώων μου, ανάγονται στο συμβολισμό, είναι αναγκαία για την δική μου προέκταση της ίδιας της έμπνευσης. Και γελάω πάντα με την αφέλειά μου, να πιστεύω ότι θα το διακρίνουν λίγοι, κάτι που δε συμβαίνει ποτέ!

 ΕΡ. O ήρωάς σου χρησιμοποιεί συχνά την προσφώνηση «καρδιά μου», μια λέξη που τη χρησιμοποιείς πολύ συχνά κι εσύ. Κατά πόσο έχεις «τρυπώσει» μέσα στον ήρωά σου;

ΑΠ. Το να μπορέσω να ντυθώ τα ρούχα και τα συναισθήματα του Γαβριήλ, του κεντρικού μου ήρωα, με παίδεψε πολύ στ’ αλήθεια, κάπου τρία χρόνια χρειάστηκα, να του προσδώσω το χάρισμα με τον οποίο τον προίκισα. Κι όλο αυτό το διάστημα, κυκλώνοντας τα αγαπημένα μου πρόσωπα, προσπαθούσα να νιώσω κάτι από το δικό του χάρισμα. «Εκπαιδεύτηκα» μ’ έναν τρόπο στην ενόραση και το ίδιο προτείνω να κάνουν οι φίλες και οι φίλοι που θα διαβάσουν το δέκατό μου βιβλίο: να προσπαθήσουν «ν’ ακούσουν», τις λαχτάρες, τις επιθυμίες και τις ανάγκες των δικών τους αγαπημένων. Είναι δεδομένο ότι αυτό θα αναδείξει την ποιότητα της ζωής τους, όπως συνέβη στον ίδιο τον Γαβριήλ και την Αγγελική του.

ΕΡ. Αφού σ΄ ευχαριστήσω και σου ευχηθώ κι αυτό το βιβλίο σου να γίνει best seller θα σου ζητήσω να κλείσεις με μια δική σου φράση αυτή τη συνέντευξη.

ΑΠ. Κλείνω φέτος έναν κύκλο πεζογραφίας. Ίσως τελικά να μην είναι τυχαίο, ότι το πρώτο μου βιβλίο «Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου» που κυκλοφόρησε πριν από δέκα ακριβώς χρόνια, ήταν ο απόλυτος γυναικείος μονόλογος-αφήγηση, λες και τη συγγραφική μου πένα, την είχε δανειστεί η ίδια μου η ηρωίδα. Ωρίμασε φαίνεται ο χρόνος μέσα από μια σειρά μη ομοειδών βιβλίων, να κλείσω αυτή την πρώτη δεκαετή μου παρουσία στο ελληνικό βιβλίο με μια απολύτως αντρική αφήγηση σε ένα βιβλίο, που ’ναι γεμάτο φως και κατευθύνει τον αναγνώστη στην ομορφιά της ζωής και επιχειρεί να ξυπνήσει τα πιο ακριβά του συναισθήματα.

 *** Το βιβλίο «Εκείνος που άκουγε τις ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ των άλλων» του Γιάννη Φιλιππίδη κυκλοφορεί από την Άνεμος Εκδοτική

Πηγή:
http://now24.gr/giannis-filippidis-niotho-oti-oloklirosa-enan-proto-kyklo-suggrafikis/