Τι έκανε λέει; Ποιος παραιτήθηκε-ποιος παραιτήθηκε; Ο Πάπας; Ποιος Πάπας, ο δικός μας; Θέλω να πω ο δικός τους, ο γνωστός; Ο γνωστός; Έλα Θεέ και τήραγε. Από την εποχή των διδύμων πύργων έχω να ξαφνιαστώ με είδηση προέλευσης ή κατηγορίας τύπου «καρφάκι δε μου καίγεται». Δούλευα τότε σ’ ένα μικρό συγκρότημα περιοδικών κι η είδηση δια στόματος της προϊσταμένης, είχε ακουστεί σα σαχλαμάρα-αστείο ή όπως και να ’χει, μη κατανοητό. Με ανοιχτό το στόμα μπαινοβγαίναμε λίγη ώρα αργότερα, ενόσω ξανάπαιζαν οι ίδιες σκηνές με τους πύργους λίγο πριν πάρει σάρκα και οστά ένα φαινόμενο ανθρώπινης κόλασης, στο γραφείο του διευθυντή, που ‘χε γίνει τηλεορασάδικο κανονικό, αν δεν απαγόρευε ρητά ο ίδιος ΚΑΙ το κάπνισμα τουλάχιστον στο γραφείο του, θα ’χαμε βγάλει και τσιπουράκι και μεζέ.
Αυτό όμως τώρα με τα του Πάπα, αρνούμαι να το παρακολουθήσω τηλεοπτικά, ακόμα και σαν φυσικό πρόσωπο, ούτε να τ’ ακούω. Όπου πεθαίνουνε πολλοί, θάνατο δε φοβάσαι. Αλλά ο Πάπας –λησμονώ και τ’ όνομά του, αν με ρωτήσεις, σου δίνω άμεσα λευκή κόλα- είναι ΑΛΛΗ περίπτωση, δεν είναι παίξε-γέλασε, δεν είναι κρίση χώρας τύπου «Ελλάς-Ταϊβάν, συμπέρασμα ένα».
Εδώ έχουμε να κάνουμε με θεσμό, θεσμό λέμε, δε κολλάμε μπρίκια. Απαιτώ να μη γίνει δεκτή η παραίτησή του. Αυτό μας έλειπε τώρα, ν’ αρχίσουν κι οι θεσμοί τις παραιτήσεις και τα όμοια.
Φρόνιμα πρώτ’ απ’ όλα στο Βατικανό! Κι από κει και πέρα Άνγκελα σε λένε; Και τι δουλειά κάνεις κοπελιά; Πρωθυπουργίζεσαι; Στο πόστο σου παρακαλώ και λίγα τα σούρ’ τα-φέρ’ τα σου στις δουλειές των άλλων για να τα πάμε καλά κι αν ο λαός σου αποφασίσει στο μέλλον διαφορετικά και σ’ αναγκάσει να δηλώσεις «οικιακά», το ξαναβλέπουμε το θέμα σου.
Ακούς εκεί Πάπας-άνθρωπος να υποβάλλει παραίτηση, είπαμε δε σταθήκατε ο λαοφιλέστερος σκεφτόμενοι τους προκαθημένους σας, αλλά μη μας το ανταποδίδετε έτσι, κάπως θα σας γλύκαιναν κι αυτή στην πορεία. Τόσο γρήγορα σας κούρασαν οι ρασοκλίκες κι οι λοιποί επιτελείς; Ζωή ήταν και θα πέρναγε, πως κάνετε και σεις έτσι; Νεούδι ΔΕΝ σας ενθρόνισαν, θα βρίσκατε έναν τρόπο να περάσετε το υπόλοιπον του βίου σας κατά τα ομαλά. Όχι θεσμός-άνθρωπος να μας τρίβετε την παραίτησαρα σας στα μούτρα και να την κάνετε προς Παραδείσια νησιά λες κι ήσαστε κανένας πρώην πρωθυπουργός που πήγε για κούρα μετά από πολλή πρωθυπουργία –οικογένειες δε θίγουμε- αλλά θα πρέπει να σας το πω και να το καταδείξω:
Αν πλήττετε τόσο εύκολα σ’ ένα θεσμό-πόστο, τι θα κάνετε όταν σας ανεβάσει ο Κύριος στον Παράδεισο; Θα του πείτε «βαρέθηκα Κύριε, συμπαθάτε με, αλλά έχω κλείσει ραντεβού με το ράφτη μου και θα ροβολήσετε απ’ τη δροσούλα στο εξώτερον το πυρ;
Ανατρέπετε τις σταθερές αυτού του κόσμου –μας- καλέ μου κυριούλη και λέξη απ’ το στόμα σας δε θέλω ν’ ακούσω, αφενός γιατί τα λατινικά με απέκλεισαν στις πανελλαδικές από τη φιλοσοφική, αφετέρου γιατί θα σας δω ως ιστορία από την Παραμάουντ, δυο-τρεις δεκαετίες αργότερα με τον Μπραντ Πιτ στο ρόλο σας, θα ‘χει σενάριο, σκηνικά, το σάουντράκ του, θα ’χει την ίντριγκά του. Από σας τι ν’ ακούσω, απλές δικαιολογίες; Δεν μου επιτρέπει την πλήξη ο ψυχολόγος μου, να με συμπαθάτε.
Απλά-πληροφοριακά σας αναφέρω, ότι υπερβαίνετε τα εσκαμμένα. Την κάνετε Λούης κι εμείς σας είχαμε τοποθετημένο στη θέση σας, σα την Ακρόπολη στα μέρη τα δικά μας, θα έχετε ακουστά. Φανταστείτε μια ωραία πρωία, να μας φόραγε η λέιντυ Ακρόπολη ένα διπλόφαρδο πάνω από –πέντε φορές αυτά του ΠΑΜΕ- που να γράφει «Παραιτούμαι». Τι θα βάζαμε στη θέση της, τη γέφυρα του Καλατράβα; Εκεί θα ξεπέφταμε; Εμείς έναν Ανδρέα Παπανδρέου είχαμε, έξι μήνες στο Ωνάσειο, ήρεμο δεν τον αφήκαμε. Κυβερνούσε-δε κυβερνούσε, εμείς έτσι λέγαμε, ο συγχωρεμένος τα ’δωσε όλα για μας. Μια Αλίκη –δε την ξέρετε λογικά- είχαμε, μ’ αυτή μεγαλώσαμε και ’μεις κι οι παππούδες μας κι οι μπαμπάδες μας, τα παιδιά και τα εγγόνια μας, εκείνη Αλίκη παρέμεινε! Απαράλλαχτη και αναλλοίωτη, λες και τη φυλάγαμε από πάντα στη ψύξη. Ενώ εσείς; Εσείς Παναγιότατε; Τι κρυφομήνυμα-άλλοθι παρέχετε σε κάθε μορφής μνημεία-θεσμούς-ημίθεους; Το δρόμο της παραίτησης;
Ξανασκεφτείτε το ζήτημά σας παρακαλώ, αν προλαβαίνετε ν’ αναστρέψετε τις διαδικασίες. Ημείς, καθόσον γνωρίζετε, είμαστε μια χώρα πάμπτωχη, τιμία, αλλά καίρια αντιγράφουσα καθετί το ξενόφερτο, δικό μας να μην είναι και μας φοριέται γάντι. Φαντάζεστε τι θα ’χαμε ζήσει στην πέτσα μας, αν δε προλάβαινε να μας διασώσει ο Γιωργάκης την τελευταία τριετία, πού θα ‘μασταν; Αφήστε που δε θα ‘ταν απλώς πρώην πρωθυπουργός ο άνθρωπος, αλλά ο ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΣ πρώην Έλλην πρωθυπουργός.
Σκεφτείτε να ακολουθήσει το παράδειγμά σας η Άννα Βίσση π.χ. και να βγει από τηλεοράσεως να μας πει «βαρέθηκα να ‘μαι Βίσση, παίδαροι μου την κάνω για αγνώστου;» Σας ενημερώνω για να το γνωρίζετε. Σε μια τέτοια περίπτωση, θα σας φωνάξω γι’ αντικατάσταση στο ρόλο της, αν φανείτε αμετανόητος στη στάση σας και τότε να σας δω πώς θ’ ακολουθείτε τα χορευτικά, τζάμπα να πάνε οι πρόβες τέτοιου θιάσου, δε θ’ αφήσουμε, βάλ’ τε το στην ατζέντα σας.
Ορίστε μας! Εδώ μας καρπαζώσανε, μας κρυφοχρεοκοπήσανε, μας ΦΑΠώσανε απ’ όλες τις μεριές και τις μπάντες και σαν Έθνος, ακόμα κρατάμε. Ούτε παραιτηθήκαμε, ούτε κυκλοφορούμε παριστάνοντας τους λαθρομετανάστες, δηλώνουμε Έλληνες, κάνουμε και την πλάκα μας, κι όταν περισσεύει και κάτι, όλο και κάποια τρύπα θα βουλώσουμε.
Και στην επόμενη εκλογή ή ότι –ούτε ξέρω, ούτε σκοτώνομαι να μάθω- οι του Βατικανού, όπως κι οι ανά τον κόσμο στέρεοι λίθοι-παράγοντες, προσεκτικότερα παρακαλώ στην αναποφασιστικότητα της επιλογής των γαλαζοαίματών σας, ναι;
Φιλιά πολλά ως την άλλη φορά
και να μη παραιτείστε ποτέ απ’ ό,τι αγαπήσατε.
Γιάννης Φιλιππίδης
giannisfilippidis@mylady.gr
anemosekdotiki@yahoo.gr
• Επισκεφτείτε τη Σελίδα του συγγραφέα Γιάννη Φιλιππίδη
κι επικοινωνήστε μαζί του, εδώ:
• Η «Λούσιfair, η βασίλισσα της Κυψέλης»,
όπως και τα άλλα 5 προσωπικά βιβλία του,
κυκλοφορούν από την «Άνεμος εκδοτική»
