Αυτή τη φορά – στ’ ατάκτως εριμμένα στο ημερολόγιό κοινά μας ραντεβού, λόγω υποχρεώσεων ‘παράστασης’ δε ξέρω από που και πως να ξεκινήσω.
Αλλά θέλω να σας περιγράψω το φαινόμενο των ανά την Ελλάδα ταξιδιών μας, για το χατίρι μιας σειράςβιβλιοπαρουσιάσεων, που μόνο ότι φαντάζεστε για βιβλιοεκδήλωση δε θυμίζουν. Αντίθετα και μ’ απόλυταελεύθερη είσοδο κοινού, περιλαμβάνει θεατρικές αποδόσεις, μπόλικη μουσική απόμαγικές φωνές κι ελάχιστους «λόγους» ή ανατομικού χαρακτήρα αναλύσεις, που μόνοσ’ αχανή χασμουρητά τύπου πληκτικής ελληνικής τηλεόρασης θα θύμιζαν.
Έτσι ο Ιούλης για μας, ξεκίνησε επίσημα στις 11 του μήνα. Φισκάραμε από φίλους κι αγαπημένα πρόσωπα τον φιλόξενο και καταπράσινο κήπο του«Almaz» στο Γκάζι, χαρίζοντας έναν βασιλικό στον καθένα, λόγω της συναισθηματικής σύνδεσης του ευωδιαστού φυτού με την ανυπόταχτη ηρωίδα-αιώνιοκορίτσι Βασιλική μου, που με το σπαθί της («Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου»)που διανύει αισίως την επανακυκλοφορία της έκτης της χιλιάδας βιβλίων. Έχοντας αρωγούς μαγείας μ’ άρωμα ακριβού θεάτρου, τις πρωταγωνίστριες του ελληνικούθεάτρου μας κύριε Ελένη Τζώρτζη και Βάνα Ζάκκα μ’ ενδιάμεσες μουσικές εμπλοκέςτραγουδιών της αγαπημένης μου φίλης Βικτωρίας Ταγκούλη και του συνθέτη ΧρίστουΘεοδώρου στα πλήκτρα, παρήξαμε μια αλλιώτικη νύχτα θεάτρου και μουσικής, πουπροκάλεσε επαρκείς δροσερές ανάσες στο πλήθος των φίλων που συνέρρευσαν,διαρκούντως του τρέχοντος κι απόλυτα αφόρητου αθηναϊκού καύσωνα.
Το επόμενο μεσημέρι, αναχωρήσαμε περιχαρείς για το ειδυλλιακό Λουτράκι, όπου είχαμε την πρώτη παρουσίαση ενός πανέξυπνου και σημαντικούβιβλίου («Εγώ αγαπώ, αυτή καπνίζει» της Αγγελικής Μπούλιαρη σ’ ένα κατάμεστοPaul’s, με φόντο τη θάλασσα και τον ήλιο που έγερνε πλανευτικά και γέμισεασφυκτικά από φίλους-αναγνώστες και μαθητές/τριες της Αγγελικής, πουεγκατέλειψε τη φιλολογία χρόνια πριν για ν’ ασχοληθεί αποκλειστικά με τησυγγραφή των βιβλίων κι ήταν πραγματικά συγκινητικό που τα τριαντάρικα παιδιά,στάθηκαν ευλαβικά κι ευτυχή να χαρούν τη συγγραφέα-λατρεμένη τους καθηγήτρια.
Επιστρέψαμε εν Αθήναις για να προβούμε σε μια σειρά απόευτυχείς ενέργειες, βλ. αποπληρωμές λογαριασμών, ΔΕΚΟς, τυπογράφων και λοιπάτέτοια χαρούμενα, αλλά: διαφύγαμε τις επόμενες κιόλας μέρες για ένα δεκαήμεροταξίδι, που περιλάμβανε την πρώτη παρουσίαση του πανέξυπνου κι ολόδροσου πρώτουμυθιστορήματος «Το καλοκαίρι της νύφης» της Κατερίνας Ανδρικοπούλου, στο«Πολύκεντρο» με φόντο αριστερά μας τον Πατραϊκό κόλπο και μπροστά μια κατάμεστηαπό κόσμο πλατεία σε μια παράσταση μ’ αφορμή το ίδιο το βιβλίο, απολαμβάνονταςταυτόχρονα τη ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ του Harmony Hotel –αν διαβάσει η λατρεμένη μου Νανά τοεπώνυμο του φίλου μας Χρήστου, θα υποστεί μπαράζ ανατριχίλας λόγω συνωνυμίαςπροσώπου, που την αφορά- με δωρεάν υπηρεσίες σουίτας ΚΑΙ πισίνας, λίγο έξω απότο Αίγιο.
Το επόμενο πρωινό ξυπνήσαμε νωρίς και διασχίσαμε την α λαvideogame στιλ «εθνική» οδό Πάτρας-Κορίνθου κι ύστερα ισιώσαμε κι ανοίξαμε τηνένταση στο ραδιόφωνο, απολαμβάνοντας τη μαγευτική διαδρομή –θάλασσες, Σπάρτες,αγρούς και φαλακρά όρη- ως το γραφικό Γύθειο, όπου αφού προλάβαμε ν’απολαύσουμε τσιπουράκι συν χταποδάκι στο κάρβουνο, απευθείας από πλησίον μανταλάκι - μ’ έκανε να δακρύσω από συγκίνηση και νευρικό γέλιο, η μνήμηπαιδικής ηλικίας και καλοκαιριών στην Πιερία κατά Πλάκα Λιτοχώρου μεριά, μεγνωστή και μη εξαιρετέα ξαδέρφη,που είχε μπερδέψει κάτι λίγες καταγέλαστες φορές, το σεμνό (λέμε τώρα) μπικίνιτης με τα καλοχτυπημένα στο βράχο χταπόδια των ψαράδων/γειτόνων μας, κρεμασμέναανάκατα πλάι στα μαγιό μας, προς διαφορετική χρήση το καθένα, έξω απ’ το δωματιάκι, που νοικιάζαμε για περισσότερα από 7 καλοκαίρια, ένα δωμάτιο μεπαράθυρο το Θερμαϊκό. Για την εν λόγω γαλακτερή στο χρώμα ξαδέρφη που επέμενενα «μαυρίσει» σε βαθμό Κόπερτον, καταγράφοντας σχέδια από μεταλλικές καρέκλεςκαι το απόλυτο ρόδινο, χρείαςάμεσου γιαρτουοαλείμματος κατά τη διάρκεια της νύχτας, επίμονη κι ανθεκτικήφυσιογνωμία κι εκείνη σαν εμένα –αλλά επί άλλων αντικειμένων- μια φορά μάλιστατην ΨΑΧΝΑΝΕ τέσσερις στον αριθμό βαρκάρηδες (οι δύο με κουπιά και μπράτσα),αφού είχε αποκοιμηθεί «μαυρίζοντας» ανεπαρκώς στο απολύτου ιδιοκτησίας μαςθαλάσσιο στρώμα (τη δροσιά του στραγγιστού απόλαυσε μονάχα εν τέλει) και την είχε πάρει η θάλασσα κατά Περαία και λοιπή Χαλκιδική μεριά.
Στο Γύθειο θα επιστρέψω τώρα για ν’ αναφέρω ότι κυκλοφορώνταςστο κομμάτι της φιλότιμης Ελλάδας, τ’ όνομα «Μάρω Λεονάρδου» αποτελείδιαβατήριο ανθρώπινου πολιτισμού και δε το λέω προς κοπλιμέντο αυτής, μιας κι ηΜαρούλα μας –κι η αντωνυμία μόνο σε κτήση, αλλ’ αντίθετα σε οριστική και realσυγγένεια και συνεργασία εκδοτικού χαρακτήρα αναφέρεται- αποτέλεσε στ’ όμορφοΓύθειο,
α/ πλήθος μεζέδες, κεράσματα και απρόβλεπτα προνόμια, πουμονάχα δοκιμάσαμε, αφού εκτελούμε και χρέη δημόσιας συγγραφικής/εκδοτικήςκαριέρας ταυτόχρονα και,
β/ την άμεση επιδιόρθωση του πίσω αριστερού ελαστικού του αυτοκινήτου μας για να προλάβουμετο καράβι έγκαιρα για Κύθηρα, όπου διαμείναμε ΟΧΤΩ ολότελα απολαυστικές μέρες,στο μοναδικό –όσο κι η ίδια δωματιάκι- της μαμάς Μάρως, περιώνυμης κυρίαςΧρύσας (και πάλι σε «δίνω» δημόσια αγαπημένη μου- και του μαγικού Αβλέμονα, τουοποίου ενσταντανέ απόλυτου καλοκαιριού αποτελεί η φωτογραφία που ΑΝΤΙΚΡΥΖΕΤΕστο παρόν κείμενο.
Πριν με ξανάμαλώσουν αγαπησιάρικα γι’ άλλη μια φορά, οι αγαπημένες κυρίες του mylady.gr για την αμάζευτη ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΚΗ φλυαρία μου που δεχωράει σε μια τέτοια ηλεκτρονική καρτέλα-σελίδα, ΛΕΩ να διακόψω εδώ γι’ απόψε,απολαμβάνοντας τη δροσιά της βεράντας μου στην Αθήνα με τ’ όνειρο σε δράση γιατην δεύτερη ΑΜΕΣΗ επανεπίσκεψή μας στο φιλόξενο Τσιρίγο –στις 25 του τρέχοντοςμηνός Αυγούστου, χάριν ΑΛΛΗΣ μιας παρουσίασης του «SOS, Save our Souls» (Σώστετις ψυχές μας) βιβλίου της Μαρούλας μου, που ‘χε την διαφάνεια χαρακτήρα να μημετατρέψει σε βίπερ-Νόρα, την αληθινή ιστορία ενός ανθεκτικού ναυτικού Έλληνα, του κυρίου Φίλιππου,καταγράφοντας μ’ ακεραιότητα κι οξύνοια δημοσιογράφου, που αποδίδει είκοσι τόσαχρόνια τη διεθνή επικαιρότητα για τα εκδοτικά και τα κανάλια, όπου εργάστηκενυχθημερόν- που ‘ναι στην πραγματικότητα ο πατέρας του νεαρού και κοριτσοκλέφτηκαρδιών ηθοποιού Παναγιώτη Μπουγιούρη, που φώναξε στην πρώτη παρουσίαση τουβιβλίου στη «Brasserie» στο Κολωνάκι «εγώ, εγώ είμαι ο κύριος Φίλιππος» και γω,σα Γιάννης συγγραφέας κι υπεύθυνος εκδόσεων στον «Άνεμο», ένιωσα στ’ αλήθειαπερήφανος, που η Μάρω πέρασε το παράξενο εκδοτικά για όλους μας ποτάμι για νασυμπλεύσει οριστικά με το δικό μας εκδοτικό οίκο-σπίτι.
ΑΛΛΑ, τι νομίζατε; Ότι μονάχα η ηλιόλουστη Νανά, η φιλότιμη και μειλίχια Μάρω και το αγαθοπούλι Γιάννης, θ’ απολαμβάνουν τα φώτα τηςδημοσιότητας χάριν των φίλων τους, που ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα γιακείνες και κείνον;
ΣΑΣ ΞΕ-ΓΕΛΑΣΑΝΕ κανονικά: εφεξής, δε γλιτώνετε από τηνοριστική εκτίμηση κι ΑΓΑΠΗ μας. Να μας χαίρεστε και να σας χαιρόμαστε, κανονικά και –ακόμα και- παρά τω νόμω.