Πρώτη λευκή σελίδα για το mylady της αγαπημένης μας Νανάς και των φίλων της κι έχουμε να λέμε. Με λένε Γιάννη αν δε με γνωρίζετε κι είμαι συγγραφέας από τις περιπτώσεις των πιο σεσημασμένων κι από τις γραμμές αυτού του ολόφρεσκου ιστότοπου, θα μου άρεσε πολύ να στήσουμε μια πλατιά παρέα από τακτικά κείμενα και καλόπιστες –ους, φίλες –ους, που επιμένουν να βλέπουν τη ζωή με ουσία, επιμονή, διάθεση καλή και συνέπεια σ’ όσα παλεύουμε. Αλλά καθυστέρησα λίγες μέρες αυτή την πρώτη μας επαφή, γιατί είχα ένα θέμα. Ή για να το πω καλύτερα, είχα θέματα πολλά και στάθηκα αναποφάσιστος με την εκκίνηση.
Να σας περιγράψω με τη δική μου γλώσσα που αγαπάει την πεζογραφία, τα όνειρα και τη φαντασία; Ενδεχομένως.
Να πω για όσους κι όσες λαλημένους, -ες συναντώ στις πολυπληθείς καθημερινές μου επαφές μ’ αφορμή μια ενασχόληση, που επιμένει να εστιάζει στην έννοια φυγή; Ίσως ναι.
Να το πάρουμε λοιπόν από την αρχή. Κλείνοντας για λίγο το κουμπί της τηλεόρασης, που τακτικότερα αναπαράγει φόβο κι ανησυχία ή σαχλαμάρα, παρά διάθεση για όνειρα. Αποκλείουμε τα γκρινιάρικα ερτζιανά, βάζουμε να παίξει –ή ακόμα καλύτερα, αναζητούμε εκ νέου- τις μουσικές, που μπορούν να επαναφέρουν το δυνατότερο τσαχπίνικο βλέμμα μας κι επανασυντονιζόμαστε στο χώρο και στο χρόνο: Κυλάμε –μπορεί και να κατρακυλάμε, αλλά μην ανησυχείτε, η ζωή διδάσκει πως όλο και κάποιο μαγικό κλαδάκι ξεφυτρώνει πάντα κι αρπαζόμαστε- σε μια χρονιά δύσκολη και ψιλοκακόψυχη ωστόσο, όχι μονάχα θ’ αντέξουμε μια χαρά, αλλά θα εφεύρουμε από την αρχή τους τρόπους για να ‘μαστε:
α. γοητευτικοί
β. ψύχραιμοι
γ. Συνεπείς στα όνειρά και τους στόχους μας.
Μπροστά βλέπουμε κι αυτό δεν είναι γιγαντοαφίσα, αλλά θα ‘χε αξία να καταγραφεί σταθερά μέσα μας. Κινητοποιούμε το χιούμορ μας• κι αν αυτό που λέω το δείτε ιστορικά, θα νιώσετε πως οι καλύτερες μνήμες σας αναφέρονται σ’ αυτό: τις στιγμές που καταφέραμε να μη το χάσουμε σταθήκαμε ανθεκτικοί στο τρελοκομείο που αποκαλούμε «ζωή» κι αλίμονο, αλλά η λέξη αυτή τα τελευταία δυο τρία χρόνια συντάσσεται πλάι στο λήμμα «Ελλάδα» και στη λέξη «τρελοκομείο».
Γιατί όσο οι μούτζες, η ανεργία, οι ανασχηματισμοί κι η γενική αστάθεια καλώς κρατούν, εμείς διατηρούμε το πλεονέκτημα να ξεκινάμε κάθε πρωί από μέσα μας. Ν’ ανοίγουμε τα παράθυρα και να συμβουλευόμαστε την τρέχουσα λιακάδα, που ξεπλένει κάθε καταθλιπτικό αίσθημα και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε ε μ ε ί ς, έτσι ώστε να ‘μαστε εξίσου φωτεινοί.
Παρατηρώ με χαρά μου ότι φαινόμενα σα την αγανάκτηση της πλατείας ή σα τα οικονομικά μας αδιέξοδα, μας φέρνουν πιο κοντά, κάτι που πιο παλιά πιστεύαμε πως κάνει μονάχα το χρυσάφι και μάλιστα για το χατίρι γνωστής ρεκλάμας, ούτε βήμα περαιτέρω.
Όχι• κι εκεί έγκειται η μαγεία: η ίδια η δυσκολία μέσα και γύρω μας εκκολάπτει και προβάλει λύσεις, ακόμα και με τρόπους ή μέσα που δεν αντιλαμβανόμαστε. Νεολαίοι ανεβοκατεβαίνουν με το Μετρό στην πλατεία, αλλά δε σταματούν να επεκτείνονται σε καινούργιους φίλους. Οι αζευγάρωτοι εξακολουθούν να ρίχνουν δεξιά-αριστερά διακριτικές ματιές, το μέλλον καραδοκεί εδώ, τα φάσκελα σε πλήθος περιπτώσεων προκαλούν εκγύμναση των μυών, αναζωογονούν τις ασυντόνιστες ορμόνες μας, στήνουν απ’ την αρχή παρέες, ανταλλάσσονται τηλέφωνα, προφίλ στο facebook κι από κει, δίνουμε καινούργια ραντεβού.
Θυμόμαστε ή μαθαίνουμε για μπαράκια που δεν ξέραμε, δίνουμε ραντεβού για ένα θαλασσινό μπανάκι στα πρόχειρα –καλή ιδέα, είναι μια κοπάνα από τις πρωινές μας υποχρεώσεις, πιστέψτε με- επιστρέφουμε στις όμορφες γειτονιές της πόλης, που ‘χαμε λησμονήσει μεγαλώνοντας. Μια χαρά δηλαδή.
Προσέχουμε τον εαυτό μας σταθερά κι αν μας τη δώσει η γενική κατάσταση και θέλουμε να πάρουμε τους δρόμους, το κάνουμε με την καλύτερη παρέα μας. Μιλάμε ευκολότερα μ’ αγνώστους στη δημόσια συγκοινωνία –γιατί όχι; οι πληκτικοί χαμένοι χρόνοι αποκτούν άλλη σημασία έτσι- αντιμετωπίζουμε γλυκά τις άλλες γενιές–μικρότερους ή μεγαλύτερους, χαμηλοσυνταξιούχους ή αλλόκοτα κουρεμένα παιδιά- επωφελούμαστε επικοινωνώντας τη δική μας οπτική για καθετί, αφουγκραζόμαστε τη γνώμη των άλλων.
Βγήκαμε από τους τέσσερις τοίχους μας κορίτσια κι αγόρια του mylady και θαρρώ ότι είναι ο καλύτερος καιρός, να θυμηθούμε το καλοκαίρι που «τρέχει» πλάι μας και ν’ αγαπήσουμε ότι δεν κοστίζει από την αρχή.
Μας λέν’ Ελλάδα. Κι είμαστε πάντα καλά…
