Λίγες μέρες πριν σας πειθαναγκάσουμε, ν’ αρπάξετε πανικοβλημένοι το πιο εύκαιρο μπανιερό σας και ν’ αρχίσετε να τρέχετε σε κατεύθυνση θαλάσσης, θα σας δείξουμε πως να φτιάξετε εξαιρετικές δημοκρατίες, ροδοψημένες. Οι δημοκρατίες είναι μια συνταγή, που αγαπιέται από ανθρώπους σ’ όλον τον κόσμο, αλλά εκτελείται σε άπειρες –ανά την υφήλιο- παραλλαγές, άλλοτε πετυχημένες κι άλλοτε καθόλου.
• Παίρνουμε μια ολοζώντανη και φρέσκια σχετικά δημοκρατία από τον πάγκο της Ευρώπης στην λαϊκή της γειτονιάς μας.
Την τοποθετούμε ανάσκελα στο νεροχύτη, όσο κι αν αντιδράει, να ξεφύγει απεγνωσμένα. Αν δε σας είναι εύκαιρος ο νεροχύτης, τη βολεύουμε μια χαρά και σε πλατεία, ει δυνατόν και συντάγματος.
• Την τινάζουμε καλά καλά από παραπανίσια χρήματα και την περιχύνουμε με τέσσερα νεροπότηρα παγωμένη χρεοκοπία, να ‘ρθει ν’ αφρίσει για μερικά λεπτά.
• Αρπάζουμε με παράλληλο χορευτικό βηματισμό σε ρυθμό βαλς ιζιτασιόν, τον πλάστη της κουζίνας. Αν είστε μακριά απ’ αυτήν, προτιμήστε εναλλακτικά γκλόμπ από οικολογικό κι ανακυκλώσιμο καουτσούκ, μας κάνει κι ένας εύκαιρος σιδηρολοστός. Βαράμε στα ψαχνά ως να πάρει ένα ροζ-γκρι άτονο χρώμα σε τόνους αιφνιδιαστικών αντιασφυξιογόνων.
• Πριν προλάβει ν’ ανακτήσει πλήρως τις αισθήσεις της, την πιέζουμε με τη δεξιά μας –συγνώμη Γιώργο- παλάμη, αφού της έχουμε καταφέρει από πριν, δύο ξεγυρισμένες –αλλ’ ως τόσο αβρές- μπουνιές με τη δεξιά –συγνώμη Αντώνη- γροθιά μας.
• Αφαιρούμε προσεκτικά ένα προς ένα, όλα τα περιττά εργασιακά της δικαιώματα.
Καψαλίζουμε πολύ προσεκτικά τις φοροαπαλλαγές και την ξεπλένουμε σε διάλυμα από δακρυγόνα με υψηλό δείκτη προστασίας και δελτία ειδήσεων μ’ εσάνς από σταθερή ανησυχία.
• Τη βουλιάζουμε μαλακά κι ανύποπτα στο θολό κι απροσδιόριστο χρέος, την παραμυθιάζουμε με όνειρα για μεγαλεία, της πουλάμε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, την εθίζουμε στις εισαγωγές από ξένες χώρες, αδειάζουμε προσεκτικά σ’ ένα βουλγάρικο μπολ το σύνολο των μικρομεσαίων βιομηχανιών, που δε μας χρησιμεύουν κατά τα φανερά σε τίποτα.
Στην κατσαρόλα τώρα:
• Προσθέτουμε δύο φλιτζάνια ψιλοκομμένη και τσαντισμένη Άγκελα κι ανακατεύουμε σε σιγανή φωτιά τη δημοκρατία μας, μέχρι ν’ αρχίσει να πήζει.
Χωρίς να τραβήξουμε στιγμή το μείγμα μας από τη φωτιά, το μεταφέρουμε σταδιακά σ’ ένα μεγάλο ταψί.
• Βάζουμε τη δημοκρατία στο κέντρο του σκεύους. Απλώνουμε γύρω της, μπόλικη τρόικα και την πασπαλίζουμε μ’ ελάχιστη ευρωπαϊκή συναίνεση, το χυμό πέντε λεμονιών και μια συσκευασία αναστεναγμών –θα βρείτε πλήθος στο ελεύθερο εμπόριο- της ώρας είναι καλύτεροι, αλλά μας κάνουν κι οι κατεψυγμένοι.
• Ψιλοκόβουμε ένα ματσάκι μυρωδάτο τρόμο φρέσκο από τον κήπο ή τη βεράντα μας, μια πρέζα απόγνωση για την όρεξη και την φουρνίζουμε.
Ανάβουμε την κουζίνα μας σε θερμοκρασία 2011, ώστε η δημοκρατία μας ν’ αποκτήσει ένα ομοιόμορφο και μπρονζέ χρώμα. Κάθε τόσο, δροσίζουμε την πέτσα της μ’ ένα πινελάκι βουτηγμένο σε μπολ, όπου έχουμε αναμείξει 100 γρ. χρηματιστηριακούς δείκτες και μια χούφτα από κυβερνητικές δηλώσεις περί ισονομίας, ανάπτυξης, δικαιοκρατίας κι άλλες τέτοιες φλυαρίες ελάσσονος σημασίας.
Μετά, περιμένουμε. Τι περιμένουμε; Θα δείξει.
• Για όσες κι όσους προτιμούν τις πιο πικάντικες γεύσεις, προτείνεται και η παραλλαγή σε τόνους ΜΑΤ με κοκτέιλ κουκουλοφόρων.
Σ’ αυτή την περίπτωση, περιχύνουμε με σπασμένο λευκό μάρμαρο, ένα ποτήρι του κρασιού καραμπινάτη προβοκάτσια, μπόλικα θρύψαλα από τζάμια, στάσεις λεωφορείων αλλά και βιτρίνες.
Την άλλη βδομάδα πάλι, με κάτι νέο. Ως τότε, ψηλά οι ώμοι, μέσα η κοιλίτσα κι έξω τα κεφάλια.
Μήπως να ψάχναμε καλύτερα για κείνο το γαμώ-μπανιερό, που λέγαμε στην αρχή της εκπομπής μας;
• Παίρνουμε μια ολοζώντανη και φρέσκια σχετικά δημοκρατία από τον πάγκο της Ευρώπης στην λαϊκή της γειτονιάς μας.
Την τοποθετούμε ανάσκελα στο νεροχύτη, όσο κι αν αντιδράει, να ξεφύγει απεγνωσμένα. Αν δε σας είναι εύκαιρος ο νεροχύτης, τη βολεύουμε μια χαρά και σε πλατεία, ει δυνατόν και συντάγματος.
• Την τινάζουμε καλά καλά από παραπανίσια χρήματα και την περιχύνουμε με τέσσερα νεροπότηρα παγωμένη χρεοκοπία, να ‘ρθει ν’ αφρίσει για μερικά λεπτά.
• Αρπάζουμε με παράλληλο χορευτικό βηματισμό σε ρυθμό βαλς ιζιτασιόν, τον πλάστη της κουζίνας. Αν είστε μακριά απ’ αυτήν, προτιμήστε εναλλακτικά γκλόμπ από οικολογικό κι ανακυκλώσιμο καουτσούκ, μας κάνει κι ένας εύκαιρος σιδηρολοστός. Βαράμε στα ψαχνά ως να πάρει ένα ροζ-γκρι άτονο χρώμα σε τόνους αιφνιδιαστικών αντιασφυξιογόνων.
• Πριν προλάβει ν’ ανακτήσει πλήρως τις αισθήσεις της, την πιέζουμε με τη δεξιά μας –συγνώμη Γιώργο- παλάμη, αφού της έχουμε καταφέρει από πριν, δύο ξεγυρισμένες –αλλ’ ως τόσο αβρές- μπουνιές με τη δεξιά –συγνώμη Αντώνη- γροθιά μας.
• Αφαιρούμε προσεκτικά ένα προς ένα, όλα τα περιττά εργασιακά της δικαιώματα.
Καψαλίζουμε πολύ προσεκτικά τις φοροαπαλλαγές και την ξεπλένουμε σε διάλυμα από δακρυγόνα με υψηλό δείκτη προστασίας και δελτία ειδήσεων μ’ εσάνς από σταθερή ανησυχία.
• Τη βουλιάζουμε μαλακά κι ανύποπτα στο θολό κι απροσδιόριστο χρέος, την παραμυθιάζουμε με όνειρα για μεγαλεία, της πουλάμε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, την εθίζουμε στις εισαγωγές από ξένες χώρες, αδειάζουμε προσεκτικά σ’ ένα βουλγάρικο μπολ το σύνολο των μικρομεσαίων βιομηχανιών, που δε μας χρησιμεύουν κατά τα φανερά σε τίποτα.
Στην κατσαρόλα τώρα:
• Προσθέτουμε δύο φλιτζάνια ψιλοκομμένη και τσαντισμένη Άγκελα κι ανακατεύουμε σε σιγανή φωτιά τη δημοκρατία μας, μέχρι ν’ αρχίσει να πήζει.
Χωρίς να τραβήξουμε στιγμή το μείγμα μας από τη φωτιά, το μεταφέρουμε σταδιακά σ’ ένα μεγάλο ταψί.
• Βάζουμε τη δημοκρατία στο κέντρο του σκεύους. Απλώνουμε γύρω της, μπόλικη τρόικα και την πασπαλίζουμε μ’ ελάχιστη ευρωπαϊκή συναίνεση, το χυμό πέντε λεμονιών και μια συσκευασία αναστεναγμών –θα βρείτε πλήθος στο ελεύθερο εμπόριο- της ώρας είναι καλύτεροι, αλλά μας κάνουν κι οι κατεψυγμένοι.
• Ψιλοκόβουμε ένα ματσάκι μυρωδάτο τρόμο φρέσκο από τον κήπο ή τη βεράντα μας, μια πρέζα απόγνωση για την όρεξη και την φουρνίζουμε.
Ανάβουμε την κουζίνα μας σε θερμοκρασία 2011, ώστε η δημοκρατία μας ν’ αποκτήσει ένα ομοιόμορφο και μπρονζέ χρώμα. Κάθε τόσο, δροσίζουμε την πέτσα της μ’ ένα πινελάκι βουτηγμένο σε μπολ, όπου έχουμε αναμείξει 100 γρ. χρηματιστηριακούς δείκτες και μια χούφτα από κυβερνητικές δηλώσεις περί ισονομίας, ανάπτυξης, δικαιοκρατίας κι άλλες τέτοιες φλυαρίες ελάσσονος σημασίας.
Μετά, περιμένουμε. Τι περιμένουμε; Θα δείξει.
• Για όσες κι όσους προτιμούν τις πιο πικάντικες γεύσεις, προτείνεται και η παραλλαγή σε τόνους ΜΑΤ με κοκτέιλ κουκουλοφόρων.
Σ’ αυτή την περίπτωση, περιχύνουμε με σπασμένο λευκό μάρμαρο, ένα ποτήρι του κρασιού καραμπινάτη προβοκάτσια, μπόλικα θρύψαλα από τζάμια, στάσεις λεωφορείων αλλά και βιτρίνες.
Την άλλη βδομάδα πάλι, με κάτι νέο. Ως τότε, ψηλά οι ώμοι, μέσα η κοιλίτσα κι έξω τα κεφάλια.
Μήπως να ψάχναμε καλύτερα για κείνο το γαμώ-μπανιερό, που λέγαμε στην αρχή της εκπομπής μας;
