γιάννης φιλιππίδης ✏ το μπλογκ: Ο συγγραφέας Γιάννης Φιλιππίδης στο Culturenow.gr

Ο συγγραφέας Γιάννης Φιλιππίδης στο Culturenow.gr

Ο Γιάννης Φιλιππίδης στο Culturenow.gr

Δευτέρα, 28 Μαρτίου 2011

Ο συγγραφέας Γιάννης Φιλιππίδης μιλάει στο Culturenow.gr για το νέο του βιβλίο "Κρατάς Μυστικό", που κυκλοφορεί από τη Άνεμος εκδοτική.

ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΟΛΑ

Στη σύγχρονη Αθήνα, που λαβώθηκε από την πολυετή οικονομική κρίση και εξαιτίας της πανδημίας στερήθηκε όχι μόνο τις ελευθερίες της αλλά κυρίως τη δυνατότητα να ονειρεύεται, κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να ορθοποδήσουν παρά τις αντιξοότητες. Η Ρόζα κυνηγάει το όνειρό της για να πρωταγωνιστήσει στο Θέατρο, αλλά απρόσμενα γεγονότα την προλαβαίνουν και την αναγκάζουν να επαναπροσδιορίσει τις προτεραιότητές της. Η Μάρθα συνειδητοποιεί πως ο καθένας μας μπορεί να είναι εν δυνάμει δολοφόνος όταν νιώθει πως απειλείται το προσωπικό του σύμπαν. Η Ευδοκία δίνει την πιο άνιση μάχη της ζωής της, προσπαθώντας να θέσει τους δικούς της αδιαπραγμάτευτους όρους και διατηρώντας την αξιοπρέπειά της. Ο Στέφανος και ο Αλέξης, απολαμβάνοντας ήδη μία αρμονική ερωτική σχέση και συμβίωση, πορεύονται διεκδικώντας όσα δικαιωματικά τούς αξίζουν. Ο ανώριμος συναισθηματικά Στάθης διαπιστώνει πως κάθε ασυλλόγιστη πράξη έχει συνέπειες, ενώ η ευτυχία και η εμπιστοσύνη χρειάζονται χρόνο και μόχθο για να χτιστούν, αλλά διαλύονται μέσα σε μια στιγμή. Ένα μυθιστόρημα χειμαρρώδες και ανατρεπτικό που πραγματεύεται, με χιουμοριστική και καυστική ματιά, φλέγοντα ζητήματα όπως την πίστη και την απιστία, την κακοποίηση και τον εκφοβισμό, την αυτοδικία και την ευθανασία, το δικαίωμα στην ευτυχία ανεξαρτήτως φύλου.

ΧΤΥΠΑ ΤΟ ΦΙΔΙ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ

Καλοκαίρι του 1944. Το Δίστομο φλέγεται και οι αδίστακτοι ναζί ξεκληρίζουν ανθρώπους, ζώα και περιουσίες. Μέσα από τον όλεθρο και την καταστροφή, ένα δεκατετράχρονο κορίτσι γλυτώνει σαν από θαύμα. Η ορφανή, πλέον, Αντιγόνη καταλήγει ως ψυχοκόρη σε μια εύπορη οικογένεια αγροτών στη Λιβαδειά, αδυνατώντας να διανοηθεί όσα δεινά τής επιφυλάσσει η Μοίρα. Εξαρτημένη από τα αφεντικά της, θα γνωρίσει τον σωματικό και τον ψυχικό βιασμό, την ταπείνωση και την κακοποίηση σε κάθε της έκφανση. Μοναδικός συμπαραστάτης και σύντροφός της ο έφηβος γιος τους, ο Λάμπρος. Φθινόπωρο του 1950. Η εικοσάχρονη Αντιγόνη ταξιδεύει για τη Νέα Υόρκη, αφήνοντας πίσω της όλα όσα την πόνεσαν και την πλήγωσαν ανεπανόρθωτα, όπως και όλα όσα αγάπησε περισσότερο στη ζωή της. Έχοντας πέσει θύμα μιας ακόμα δολοπλοκίας των ασυνείδητων και αδίστακτων αφεντικών της, η ζωή της ανατρέπεται εκ νέου καθώς οδεύει σε έναν ακούσιο γάμο με τον κατά πολύ μεγαλύτερό της ομογενή επιχειρηματία Στράτο, που προαποφασίστηκε εν αγνοία της. Θα ακολουθήσουν όλα την προσχεδιασμένη πορεία τους ή η ζωή θα αποδειχτεί και πάλι απρόβλεπτη; Ορισμένες από τις σκοτεινότερες στιγμές της Ιστορίας, ποταπά ανθρώπινα ένστικτα, ανηλεής εκμετάλλευση των ανίσχυρων, ένας νέος και ελπιδοφόρος κόσμος και μια αγάπη που θα μπορούσε να αποδειχτεί ισχυρότερη όλων των εμποδίων, είναι μερικά μόνο από τα συστατικά μιας καθηλωτικής και αλησμόνητης αναγνωστικής περιπλάνησης από την πένα του Γιάννη Φιλιππίδη.

Στην ελληνική επαρχία των τελών της δεκαετίας του ’50, γεννιέται η Κατερίνα σηματοδοτώντας ταυτόχρονα την απώλεια της μάνας της εξαιτίας της δύσκολης γέννας. Το άτυχο κορίτσι, έχοντας νιώσει μονάχα μια φορά τη θαλπωρή του μητρικού κόρφου, θα μεγαλώσει μέσα στην απόρριψη, την επίρριψη δυσανάλογων ευθυνών και τον εκφοβισμό όχι μόνο από τον κοινωνικό περίγυρο, αλλά και από την ίδια της την οικογένεια με εξαίρεση τον πατέρα της.
Στα χρόνια της δικτατορίας, σε μια καθεστωτική, μεγαλοαστική οικογένεια μεγαλώνει ο Παύλος, ένας έφηβος στερημένος από τη γονική στοργή, βυθισμένος στις αντιφάσεις και τα ξεσπάσματα του διπολικού χαρακτήρα του, περιορισμένος μέσα σ’ ένα σπίτι γεμάτο κλειδαριές, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα.
Όμως η ζωή που χαμογελάει μόνο στις φωτεινές ψυχές, θα οδηγήσει τις μοίρες των δύο εφήβων, ενώνοντάς τους με τρόπο απρόβλεπτο και ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, ωθώντας τους να ερωτευτούν με απόλυτη σφοδρότητα, μέσα σε ένα απειλητικό περιβάλλον όπου ελλοχεύουν απρόβλεπτοι κίνδυνοι. Οι δυο τους θα χρειαστεί να παλέψουν με τα φαντάσματα του παρελθόντος για να δημιουργήσουν την κοινή ζωή που ονειρεύονται. Θα κατορθώσουν να λειάνουν τις παλιές προσωπικές τους πληγές και ν’ αφεθούν στο μέλλον που η καλή Μοίρα έχει ορίσει γι’ αυτούς;

Ένα καθηλωτικό μυθιστόρημα από τον Γιάννη Φιλιππίδη με εκρηκτικούς χαρακτήρες, καταιγιστική πλοκή, άφθονο σασπένς και καυστικό χιούμορ, που μένει αλησμόνητο.

Μετριέται άραγε η ευτυχία; Αλλά γιατί; Μήπως μετριέται η ίδια η ζωή μας; Έχουμε τη δύναμη να την προσδιορίσουμε χρονικά, να βάλουμε τις προϋποθέσεις ή μήπως είμαστε απλά πλατανόφυλλα, γεννημένοι στα κλαδιά ενός αρχαίου δέντρου, που ακολουθούν το πεπρωμένο μιας μοίρας αντίστοιχης με τη δική μας; Φύτρα, λαμπερό πράσινο φύλλο ως το προδιαγραμμένο κιτρίνισμα λίγο πριν την πτώση, ένα με το χώμα, αυτό από το οποίο προερχόμαστε.

Δυο χειραφετημένες νεαρές γυναίκες, θ’ αποδράσουν από τη λάσπη της ίδιας επαρχίας, που θα επέβαλλε σ’ αυτές τον μαρασμό. Δεν έχουν ξανασυναντηθεί, ωστόσο θα σμίξουν για πάντα στο παρόν και το κοινό τους μέλλον. Τις ενώνει το ίδιο αίμα, οι ανυπόταχτες ψυχές τους ένας ατσάλινος κρίκος ζωής. Έχουν πληρώσει και οι δύο, το ίδιο τίμημα: την αβεβαιότητα του φόβου για τη φυγή τους, με φόντο τη σκοτεινή και δυσοίωνη πολιτικά εποχή των δεκαετιών του ’50-’70.

Ο χρόνος ωστόσο; Πότε και γιατί πρέπει να συμβαίνει, οι ζωές των ανθρώπων να ρίχνουν τίτλους τέλους; Είναι αναγκαίο άραγε, να έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας με την πεποίθηση ότι θα ζήσουμε ως τα βαθιά μας γεράματα, κερδίζοντας τον θάνατο; Μα, το ζήτημα είναι, να κερδίσουμε την ίδια μας την ζωή. Όση και να ’ναι σε μετρήσιμη διάρκεια.

Ένα μυθιστόρημα-ποταμός από τη μοναδική, λυρική πένα του Γιάννη Φιλιππίδη

που σαγηνεύει, καθηλώνει, συγκινεί και κατακτά τον αναγνώστη,

αφήνοντάς του μια ανεξίτηλη γλυκόπικρη γεύση.

Την εποχή των αθώων σκέψεων και των ανοιχτών παραθύρων, γεννιούνται με διαφορά δεκατεσσάρων ημερών, μέσα στον ίδιο Απρίλη, δύο φωτεινά πλάσματα, σε αντικρινά σπίτια παλιών φιλενάδων. Ο δρόμος που χωρίζει τα σπίτια τους είναι κι ο ίδιος που θα τους ενώσει για πάντα. Αρχές της δεκαετίας του ’70, και τα παιδιά θα συνδεθούν μ’ έναν πρωτόφαντο κι οριστικό τρόπο. Οριστικό;

Ο μικρός Γαβριήλ γεννιέται μ’ ένα παράξενο χάρισμα: ν’ ακούει τις επιθυμίες, τις ευχές, τις προσευχές και τις λαχτάρες όσων τον πλησίαζαν, χωρίς να το επιδιώκει ο ίδιος. Θα μπορέσει ένα άγουρο παιδί να τιθασεύσει προς όφελος του καλού ένα τέτοιο ψυχικό του πλεονέκτημα ή θα χαθεί στα δαιδαλώδη μονοπάτια της πονηρής ανθρώπινης φύσης;

Μαζί θα νιώσουν τα κορμιά τους να μεγαλώνουν, τις σκέψεις τους να γίνονται πιο ώριμες, πιο ενήλικες. Θα διδαχτούν εύκολα τον τρόπο να λειτουργούν συντροφικά, να εκφράζουν με τις πράξεις τους τη θέρμη τού ενός για τον άλλον στις καρδιές τους.
Η Αγγελική δεν γνωρίζει για το χάρισμα από επιλογή τού αγοριού. Κι έπειτα, μια τέτοια δύναμη θα σταθεί άξια να βοηθήσει όταν οι δύο παντοτινά ερωτευμένοι άνθρωποι βρεθούν με τις ζωές τους να κρέμονται από μία μόνο κλωστή;

Κωδικός ελευθερία

Με τις προσωπικές μου ελεύθερες αυτόνομες σκέψεις απέμεινα ξανά. Μακριά από επαγγελματίες που εμπορεύονται το συναίσθημα της ελπίδας, οι ίδιοι μόνο γνωρίζουν για το όφελος ποιανού εργάζονται. Γιατί πολίτης ανάμεσα σ’ ένα λαό μιας πατρίδας, που η γη της ζεματάει όταν την περπατάς, όπως σε πλεούμενο λίγο πριν από τον οριστικό του αφανισμό, εγώ και πάλι θα θυμηθώ την πατρική καθοδήγηση να ταχθώ ξανά στο πλευρό του Ινδιάνου. Πλάι στον αδικημένο, η αντιπολιτευτική μου παρόρμηση ίσως φανεί χρήσιμη, αφού βλέπεις βοηθάει στο να μη μεθάς με καμιά εξουσία, να μη συγχωρείς κανέναν επίορκο. Στην εποχή που μας βρήκαν ακόμη και οι ανεμοστρόβιλοι, ανοίγω προσωπικό διάλογο μαζί σου. Δες στ’ αλήθεια πόσους κοινούς τόπους έχουμε, πόσα κοινά αδιέξοδα, πόσα ανεκπλήρωτα θέλω. Σ’ όλα αυτά, οφείλουμε να κρατήσουμε αναπνοές, έτσι μόνο θα σταθούμε στα πόδια μας. Θυμήσου ότι ευτυχισμένος δεν είσαι τη στιγμή που αποπληρώνεις τις τρέχουσες οφειλές σου, οι πραγματικές ανθρώπινες ανάγκες σου είναι αυτές που αφορούν τον αληθινό μας κόσμο. Λειτουργώντας μόνο σαν εισπράκτορες υπέρ του δημοσίου, χάνουμε τα όμορφα, εκλείπουν στιγμές ν’ αποτελέσουν στέρεες μελλοντικές μας μνήμες από μια ζωή όπως την αξίζουμε. Και δεν την παραδίδουμε σε κανέναν…

Ο Απριλης σταθηκε αλητης

Ένας Απρίλης πλανευτής, μια γυναίκα που ωριμάζει σαν ακριβό κρασί, ένα νησί γεννημένο από λάβα η Σαντορίνη κι ένας οριστικός έρωτας που δεν κουράστηκε ποτέ να περιμένει, συνθέτουν το παζλ των τριάντα ωρών που θα χρειαστεί η Στέλλα μέχρι να δει ολοκάθαρα μέσα της και γύρω της. Πώς περνάνε έτσι εύκολα κι απλά ολόκληρα κομμάτια μιας ζωής, που θεωρείς απροσμέτρητη σε μάκρος, αλλά κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είναι καθόλου; Σαράντα εννέα χρόνια ωριμότητας είναι αναγκαία για να καθαρίσει αίφνης η ομίχλη που κουκουλώνει συναισθήματα, ανάγκες και όσα η ίδια αντιλαμβάνεται ως φυσικό κόσμο γύρω της. Ίσως γιατί τη στιγμή που αισθάνεται ότι έχει κατορθώσει την αντιστροφή του χρόνου, τα πάντα φαντάζουν φωτεινά, ανεπηρέαστα από τις στροφές των ρολογιών. Τριάντα ώρες στην καρδιά ενός Απρίλη υπόσχονται να φυσήξουν καινούριο άνεμο, να ξεσκονίσουν μνήμες που χρειάστηκε να κρατηθούν κρυμμένες, εγκλωβισμένες στο κουτάκι με τα παλιά θέλω της, που ξέμειναν απραγματοποίητα. Γιατί έρχεται κάποτε η ώρα, που αντιλαμβάνεσαι ότι πρέπει ν’ αντιστρέψεις τον χρόνο, να κερδίσεις όσα δεν έπαψες να διεκδικείς στ’ αλήθεια ποτέ. Σχήμα: 14Χ20,5cm Σελίδες: 520 ISBN: 978-960-9585-34-7 Τιμή: 18,33€ -10% 16,50€ με ΦΠΑ

ΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ ΤΩΝ ΟΚΤΩΜΙΣΙ (ΘΕΑΤΡΙΚΟ)

Δύο σχετικά νέοι άνθρωποι, εντελώς άγνωστοι και φαινομενικά διαφορετικοί μεταξύ τους, ο Γιάννης και η Θέκλα (της γενιάς των 35+) παίρνουν το ίδιο ασανσέρ ένα τυχαίο σούρουπο. Ο ανελκυστήρας κολλάει μεταξύ 3ου και 4ου ορόφου και οι δυο τους αναγκάζονται να συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο για αρκετή ώρα. Αυτό θα τους δώσει επιπλέον την ευκαιρία να γνωριστούν καλύτερα και ν’ ανακαλύψουν όχι μόνο όσα τους χωρίζουν, αλλά πολύ περισσότερο όσα τους ενώνουν. Πρόκειται για μια συναισθηματική, τρυφερή κι ανθρώπινη κωμωδία χαρακτήρων με αποκλειστικούς ήρωες δύο αντιπροσωπευτικές φιγούρες τις εποχής μας, έναν άνεργο χημικό μηχανικό και μια ημιάνεργη κομμώτρια. Με αφορμή έναν εγκλωβισμό θα ξεχάσουν αυθόρμητα την Ελλάδα της κρίσης, εξομολογούμενοι διαδοχικά και με πολύ χιούμορ στιγμές από τις ζωές τους. Θα μιλήσουν με θάρρος για όσα αγάπησαν ή τους πόνεσαν, μέσα από μια όλο και πιο ζεστή κι ανθρώπινη συζήτηση, ως την προτελευταία σκηνή του έργου. Κι ενώ όλα δείχνουν να βαίνουν σ’ ένα αίσιο κι ευτυχές αλλά εντελώς προβλεπόμενο φινάλε, ένα απρόσμενο μήνυμα θα ανατρέψει για το καλύτερο όλο το σκηνικό.

Κρατας μυστικο ;

«Μια ύπαιθρο λαχτάρησα. Κάμπο ατελείωτο. ν' αρπάξω ένα σοφό άλογο, να δραπετεύσω ως τη δύση του ήλιου. Να σφίγγω τα γόνατά μου στη ράχη του, να μου επιτρέπει να το οδηγώ. Να φύγω με ταχύτητα μεγάλη, ώσπου να γίνω κουκκίδα σ' ένα τεράστιο πλάνο σινεμασκόπ, αυτό ναι. Να μη με ξαναδεί ποτέ κανείς από κοντά. Να φεύγω, να χαλαρώνω και να επιτρέψω στο μυαλό μου να σκέφτεται. Να μη φοβάται και να αφήσει πια ελεύθερα τα μάτια μου. Χιλιάδες μίλια πιο χαμηλά απ' τον Θεό. Ή μια ανάσα μόνο μακριά Του». Όταν στα δώδεκα της χρόνια η Άννα, αποφασίζει να κλέψει για πρώτη φορά, από φόβο πως θα ξεπέσουν αυτή κι η μάνα Αλεξάνδρα σε ιδρύματα, αδυνατεί να εκτιμήσει πόσες επιπλοκές θα προκαλέσει μια ζωή, που στήνεται στα ψέματα. Δώδεκα χρόνια αργότερα, εκείνο το άφοβο κορίτσι δείχνει να 'χει στοιχειώσει τα πιο απλά και τα πιο παράτολμά του όνειρα. Για κείνη, και τη φιλότιμη Αλεξάνδρα, που ζει ανυποψίαστη μια φτωχή ζωή, τα αμέτρητα κρυμμένα χρήματα δε δείχνουν ικανά να παίξουν κάποιο ρόλο. Αποφασισμένες να ζήσουν όπως ονειρεύτηκαν, θα χρειαστεί να χαρτογραφήσουν πολλές φορές απ' την αρχή το μέλλον, για όσα θέλησαν και δε συνέβησαν στην ώρα τους. Πλάι τους, ο επιπόλαιος κι άπιστος Αντώνης, ο γοητευτικός και φιλαλήθης Μάρκος, η επαναστάτρια Ελευθερία και το από μηχανής δαιμόνιο της ζωής τους, η Λαμπρινή. Η γυναίκα που 'χει απορρίψει πρώτη τον εαυτό της και μια νύχτα θα χαθεί εξαφανίζοντας όλα τα έμβια ίχνη της. Ένα απροσδόκητο παιχνίδι αισθημάτων για έξι κύριους παίχτες, που διαχειρίζονται την έννοια του μοιραίου.Είν' όμως προτιμότερο κάποιες αλήθειες, να παραμένουνε καλά κρυμμένες.

«Η μυρωδια σου στα σεντονια μου»

Γεννημένη σ' έναν τυραννισμένο τόπο, μαθαίνει γρήγορα να αγαπά τη ζωή και τ' ανεκτίμητα δώρα της: τον έρωτα, την ευτυχία να ζει σ' έναν κόσμο που επέλεξε η ίδια, τα χρώματα και τις μυρωδιές γύρω της, τον αλήτη χρόνο, τους φόβους, τη δύναμή της να κοιτάει ψηλά ανασαίνοντας αρμύρες της θάλασσας και ξεστρατισμένους μικρούς θεούς. Συναισθηματικά σοφή από πάντα, με σκηνικό μια πατρίδα που χρόνο με το χρόνο αλλάζει δραματικά, διεκδικεί τις στιγμές της, αποφασίζοντας να ζήσει, να κερδίσει τα χρόνια, όλα τα χρόνια της. Και τι σχέση μπορούν να έχουν μεταξύ τους ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ, το κάστρο του Πλαταμώνα κι ένα μοιραίο γράμμα που δεν έφτασε πουθενά, ο ελληνικός κινηματογράφος και οι κρυφές σχέσεις των ανθρώπων του, το πρόσωπό της τετράστηλο στις εφημερίδες, ένα ερειπωμένο αρχοντικό έξω απ' τα Βίλια, τα παράξενα όνειρα, και η λαμπερή Φρόσω που δεν θα ξεκουραστεί ποτέ; Είναι η Βασιλική της καρδιάς μας. Η καλή ψυχή που κρύβουμε μέσα μας. Κι όλη η Ελλάδα, δυο τσιγάρα δρόμος...

ζωή με λες

Μια ακολουθία από αυτοτελή κείμενα για τη ζωή μας. Κρυμμένες για καιρό ερωτήσεις και απορίες, στάσεις σε γοητευτικά ενσταντανέ, μικρά καθημερινά αναθέματα, κουβέντες που διαρκούν δεκαετίες, μονόλογοι σε β΄ ενικό που ονειρεύονται να θεραπεύσουν την ανήσυχη φύση μας. Τα κείμενα ανταμώνουν και σαγηνεύονται από τις φωτογραφίες της Ρενέ Ρεβάχ, σε μια φροντισμένη έκδοση 176 σελίδων με σκληρό εξώφυλλο, που κυκλοφορεί, σε φιλική αρχική λιανική τιμή. «… Αλλά βαρέθηκα να αισιοδοξώ μονάχα τα πρωινά, που ο ήλιος λούζει τις απέναντι ταράτσες, ή τα μεσημέρια, αυτά τα ήσυχα μεσημέρια, που τον θόρυβο της πόλης απορροφούν οι κυρίαρχες εξωτερικές τοιχοποιίες κι εγώ στέκομαι θαρρείς σαστισμένος, αφενός με την ομορφιά ν' ανασαίνεις στην Ελλάδα και να 'σαι ακόμα νέος και υγιής και την ίδια στιγμή, να βουρκώνεις από αγωνία, για όσα φοβάσαι κι αργούν να 'ρθουν». Η πόλη θα επιμείνω σ' αγαπάει, επίτρεψέ της να κυματίζει τσιμέντα, υπερένταση και αριθμούς παραπανίσιους στις πρωινές λιακάδες του Απρίλη. Μεγάλωσες θερίζοντας βλέμματα γελαστά, ανάμεικτα με σκέψεις και άνεμο, μα ούτ' έναν κόκκο λύπης σου δε γλίτωσες ποτέ. Τι αποφεύγεις να σκέφτεσαι; Φοβάσαι να διαφέρεις; Και πότε θα σιγουρευτείς, ότι αντέχεις ν' αγκαλιάζεσαι από ζούγκλα; Άλλα ζωγράφιζες για σένα. Βάλε εικόνα. Φαντάσου μέρες, που θα ντύσουν εποχές κι ευνοϊκότερες προσωπικές στατιστικές. Οι επιλογές κι όχι οι προσευχές, είναι αυτές που ψιθυρίζουν λύσεις σκόρπιες από 'κεί που δε φαντάζεσαι. Φυλάς μια στάλα έγκαιρη φωνή για τα παράλογα και δύο ζάρια στα χέρια σου λευκά κι αναποφάσιστα, χωρίς πλεονέκτημα. Αλλά δεν είσαι μοναχά εσύ. Γύρνα πίσω στις λέξεις σου, ξεχώρισε το κόστος από τις υψηλές αξίες. Επικεντρώσου στα σημαντικά.

Μα, το ψάρι είναι φρούτο!

α χρυσόψαρο στήνει καβγά με τη δεσμώτη γυάλα του, μια ανάσα πριν από την επικείμενη αυτοκτονία του. Μια γάτα ανοιξιάτικης βεράντας μοιράζεται παρόν και παρελθόν, στη ροή μιας νύχτας εξομολογήσεων, συνάπτοντας δεσμό ζωής με άλλη μία γάτα εντελώς, μα εντελώς αλήτισσα. Ένας μικρούλης ρόδης βομβαρδίζει με ερωτήσεις τη μαμά ροδιά του, αδυνατώντας να προσδιορίσει ότι ο φόβος για το μέλλον, είναι στην κυριολεξία ο φόβος για το άγνωστο και όσα δεν προβλέπονται. Ένα πεύκο θαλάσσης κι ένα κυπαρίσσι τυπικού νεκροταφείου φυτρωμένα σε αρμυρή πλαγιά, ανακαλύπτουν τα καταθλιπτικά τους σύνδρομα κι εκτιμούν την αξία της ειρηνικής ζωής στην ύπαιθρο. Ένα μικρό αγόρι μιλάει με τη πανσέληνο για τον πατέρα που έφυγε νωρίς. Κάποιος Κοχύλης απολαμβάνει την παντοτινή αγάπη στην αφρισμένη αγκαλιά της νευρικής κυρίας Θάλασσας. Μια συμμορία φρούτα και λαχανικά εκτός εποχής, που στήνουν έναν αγοραίο καβγά στο περιθώριο μιας λαϊκής, και ένα δέντρο που ανακαλύπτει τη μαγική του ικανότητα να περπατά, ακολουθώντας την ανθρώπινη φυλή στην αλλοτριωμένη της καινούρια εποχή, συμπληρώνουν το ψηφιδωτό των οχτώ ιστοριών μας. To «Μα, το ψάρι είναι φρούτο» είναι μια αγκαλιά από σκαμπρόζικες, φλεγματικές, απροσδόκητες κι αισθαντικές παραμυθένιες ιστορίες που απευθύνεται σ' ενήλικους –κυρίως– αναγνώστες μ' ανεπτυγμένη αίσθηση του χιούμορ. Μια οικογένεια από πλάσματα, φυτά, στοιχεία της φύσης ή αντικείμενα χωρίς δικαίωμα λόγου, στήνουν ψιλοκουβέντα για τον κόσμο των ανθρώπων, τις νευρώσεις του, τις χαρές, τον έρωτα, τη μοναξιά, τα αδιέξοδα και τις ελπίδες, Λοιδωρούν ή ξεκαρδίζονται μ' όσα μας βασανίζουν, τοποθετούνται απ' την αρχή πάνω σε έννοιες κι αξίες ταλαιπωρημένες, βοηθούν να εστιάσουμε στα ουσιαστικά και όσα μας αξίζουν. Δεν κατηχούν, δε νουθετούν, δε μας κουνάν το δάχτυλο, δεν επιδιώκουν να πουλήσουν άποψη. Θέλουν μονάχα να μας πουν πως η ζωή είναι μια αλήθεια ακριβή, μια αξία ανεκτίμητη, σαν το ανυπόμονο φως που ξημερώνει κάθε μέρα από την αρχή. Εικονογράφηση: Θανάσης Τσίτσικας

Ο εραστής, η μέλισσα κι ένα μικρούλι «αχ»

Αθήνα, 1999. Μια σπάνια ολική έκλειψη ηλίου, ένας Σεπτέμβρης ιδιαίτερα ζεστός. Ένα ποικιλόμορφο όσο κι ετερόκλητο σύνολο ανθρώπων που θα δεθεί με τον πιο αναπάντεχο τρόπο. Μια φαινομενικά νέα ακόμα γυναίκα, κυριαρχημένη από πλήθος νευρώσεων, που ξέχασε να ερωτευτεί. Μια κορυφαία Ελληνίδα τραγουδίστρια στο απόγειο της καριέρας της, βουλιαγμένη στη μοναξιά και τα χάπια. Ένα δεκαεννιάχρονο κορίτσι που έρχεται στην πρωτεύουσα, για ν' ακολουθήσει τα όνειρά του. Μια γάτα, με ταλέντο να πέφτει από ψηλά μπαλκόνια. Ένας εικοσιτριάχρονος που τον θέλουν όλες. Δύο πρωταγωνίστριες του ασπρόμαυρου ελληνικού κινηματογράφου, που ξεπήδησαν από άλλο βιβλίο, γιατί έχουν πολλά να πουν ακόμα. Μια πόρνη πολυτελείας, που σταμάτησε το επάγγελμα, αλλά βαρέθηκε πια να κάθεται. Μια καφετζού που δεν θα πιστέψει ποτέ στις υπερφυσικές δυνάμεις της, αλλά υπάρχουν στο μέγιστο βαθμό. Ένα πλήθος ιδανικοί ανύπαντροι άντρες και μια χούφτα αθεράπευτες κουτσομπόλες. Τι δεν είπαμε; Α, ναι. Έναν μεγάλο σεισμό και τις ασταμάτητες μετασεισμικές του ακολουθίες. Ένα απολαυστικό μυθιστόρημα γεμάτο χιούμορ και συναίσθημα, κομμάτι από τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Να μην ξεχάσω τον δραπέτη, μια αινιγματική μέλισσα κι ένα «αχ», που θα κρίνετε εσείς πόσο μικρούλι είναι κάθε φορά.

Λούσιfair, η βασίλισσα της Κυψέλης

Τα χρόνια της κρίσης βρίσκουν την ανυπόταχτη Λουκία, από μαμά β.π. πίσω στην αστική ζώνη, σ’ ένα από τα πιο καλοφωτισμένα σημεία της Κυψέλης. Τι κάνει εκεί; Φωτίζει η ίδια σε θέση μάχης με την επιμονή και την αντοχή, που ’χει αυταπόδεικτες σαν αρχές, η επαγγελματική παρουσία της εκεί. Ήμαρτον, Κύριε, η δύσκολη εποχή, τη βρίσκει στα πάνω της. Τώρα ήτανε να γίνει κι αυτό; Επαναφέρουν κι ενέργεια 25χρονης μια πετυχημένη βλεφαροπλαστική και κάτι-μερικές ενέσεις μπότοξ σε μια κυρία, που ’χει τσαλαπατήσει μόλις την πέμπτη της δεκαετία; Πλάι της, η μπουρδελίστ μάμα Σόφη και η Ρωσοπόντια κοπέλα Λαρίσα. Τρεις γυναίκες –παντού οι γυναίκες, πάντα οι γυναίκες εν αρχή– θα προτάξουν τα καλοστεργιωμένα στήθη τους, την «Περήφανη Ελλάδα», το κατάστημα που θα τις σώσει από το τέλμα της δικής τους κατατονίας, που νισάφι πια δηλαδή, λίγη παραπάνω δράση, παρακαλώ. Και θα βάλουν όλες τους ένα χεράκι, να σηκώσουν ξανά στα πόδια του τον άντρα του σπιτιού, που ’χει βουλιάξει στα δικά του καταθλιπτικά. Η Λούσιφερ –το χαϊδευτικό της στη γειτονιά– θα ξαναπιάσει η ίδια, αυτή τη φορά εκείνον από το χέρι, να τον ξαναφέρει στη ζωή, όπως έκανε κι αυτός από τη μεριά του, δώδεκα χρόνια πριν. Κι ο καθένας στη δική του στιγμή, θα βρει από την αρχή τον τρόπο, να δρα, να αντιστέκεται, μαθαίνοντας ξανά τον τρόπο, πώς να χαμογελάει…

Σελίδες

Ο συγγραφέας Γιάννης Φιλιππίδης στο Culturenow.gr

η επίσημη σελίδα του συγγραφέα στο facebook