«Κωδικός ελευθερία» • «Τα θαμπά οπτικά μου κέντρα» (απόσπασμα)

«Ο πρώτος λαχνός του λαχείου, άλλο ένα στη γεμάτη μικρά και μεγαλύτερα εμπόδια στη ζωή μου; Εργατάκι ήμουνα, δεν είχα κανέναν σκοπό ν’ αποσυρθώ σε μια περίεργη αναπηρία, που μ’ έβρισκε εκείνη, απειλούσε να διακόψει τη ζωή μου στη μέση της πες εσύ. 
.
Η διάγνωση ήτανε τύφλωση το αργότερο σε μια πενταετία. Όλοι οι γιατροί μού ευχήθηκαν δύναμη. Ακόμα δυσκολότερη κι από τη στιγμή του ακούσματος της διάγνωσης ήταν αυτή που έπρεπε να σηκώσω μια κόκκινη τηλεφωνική συσκευή, να καλέσω το πιο αγαπημένο για μένα πρόσωπο, να του μεταφέρω τα νέα. Είναι ό,τι σημαντικότερο να έχεις άνθρωπο όταν μια δύσκολη συνθήκη υγείας σου χτυπάει την πόρτα. Αλλά είναι εξίσου δύσκολο να νιώθεις ότι, όχι μόνο μοιράζεσαι, αλλά ταυτόχρονα κρεμιέσαι από τον λαιμό ενός άλλου, εσύ κι η κάθε επικείμενη αναπηρία σου.
.
Από τότε, η αϋπνία μου έγινε θεσμός, η οπτική ικανότητα έπεφτε, το αίσθημα της απώλειας μιας τόσο σημαντικής για μένα –και κάθε άνθρωπο– αίσθησης με νικούσε, τα φώτα στο σπίτι έμεναν αναμμένα σε απρόβλεπτες ώρες, μια αγαπημένη γειτόνισσα μου έδωσε τη διεύθυνση μιας ψυχιάτρου. Μέχρι τα τριαντατέσσερά μου είχα περάσει πολλά, φόβους για τις δουλειές που απέδιδαν τα ελάχιστα, ψυχολογικά κενά για το αν ασχολούμαι με πράγματα που στ’ αλήθεια αγαπώ, ότι αφορά έναν νεαρό άντρα στην πρώτη προσωπική αναμέτρηση –και συχνά κρίση– των τριάντα.
.
Πέρναγε ο καιρός κι ώς το 2008 η επιδείνωση ήτανε σταθερή. Δεν μπορούσα πια να δω καθαρά τα μηνύματα στο κινητό μου, την αγαπημένη μου συνήθεια της μοναχικής βραδινής ανάγνωσης την είχε ήδη αντικαταστήσει η κοινή ακουστική ανάγνωση παρέα με φιλικά μου πρόσωπα, δεν έβλεπα πια τις οδοσημάνσεις, συχνά έπαιρνα λανθασμένα τρόλεϊ, μιας και δεν προλάβαινα να διακρίνω τις ηλεκτρονικές ταμπέλες τους, που φάνταζαν ακόμα πιο θαμπές στην αντηλιά του πρωινού ή ενός τυχαίου μεσημεριού. Η οπτική μου ικανότητα μειώθηκε στις αποστάσεις, έβλεπα καθαρά τους τόνους των εικόνων που ζωντάνευαν από τις αντιθέσεις τους, χειρότερα τα σκαλοπάτια που ’χαν όμοιο χρώμα. 
.
Εντωμεταξύ, τα δυο βιβλία, που παίδευα σελίδα τη σελίδα να γράψω από τα εικοσιπέντε μου χρόνια, είχαν εγκριθεί από έναν γνωστό εκδοτικό οίκο. Κοίτα, σκεφτόμουν, τι παιχνίδι της ζωής κι αυτό: ν’ απολαμβάνω το θαύμα να διαβάζουν οι πάντες το πρώτο κι έπειτα το δεύτερο βιβλίο μου, να με κυκλώνουν άνθρωποι με αγαπησιάρικη διάθεση, αλλά και απαιτήσεις. Θα σταματούσα και να γράφω;»

Ξεφυλλίστε/διαβάστε τις 20 πρώτες σελίδες του βιβλίου, εδώ:
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/kodikos-eleutheria.html