"Κωδικός ελευθερία" > Κριτική βιβλίου από την αγαπημένη μου φί λη Κερασία Κότσαλου

-->
«Σε μια εποχή που όλα βουλιάζουν μέσα σε μια κουραστική επανάληψη και μοιάζουν χιλιοειπωμένα, είναι σα να πρωτοσυναντάς κάτι. Μια διαφορετική προσέγγιση σε πράγματα χιλιοακουμπισμένα, γεύση ζωής άλλης...

Τα βρήκα όλα στριμωγμένα και απλωμένα ταυτόχρονα, στις σελίδες του.



Ήχους, μυρωδιές, αφές, μνήμες, φως και σκιές, τη γεύση της ανάσας μου που προσπαθεί...και ακόμη, τα πράγματα που δε φιξάρονται επιτέλους κάπου και συνεχώς μεταμορφώνονται, γίνονται εφιαλτικά ανοίκεια, τη βαθμιαία απώλεια των, μέχρι τώρα, βεβαιοτήτων, το άγχος που σε μερικές περιπτώσεις, εξελίσσεται σε ξέφρενο,τις ισορροπίες μας που μοιάζουν με τρόμου,τον παρά φύσιν τρόπο που μάθαμε να βιώνουμε τον εαυτό μας και να διαχειριζόμαστε τις σχέσεις μας...



Οι ελευθερίες σε περνούν από ζόρια δύσκολα. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένοι κανόνες, κανονισμοί, συνταγές έτοιμες να ακολουθήσεις, προκειμένου να συναντήσεις την δική σου, καταδική σου, που επιμένει να μη σου αποκαλύπτεται... Υπάρχει μόνο ένας κωδικός μέσα στις σελίδες του. Μία εκ των υστέρων κατανόηση που σε καθηλώνει.



Οι συνειρμοί εκτοξεύονται πολυάριθμοι, μακροχρόνια απωθημένοι.



Οι λέξεις απελευθερώνονται, στροβιλίζονται τρυφερά, βυθίζονται, αναδύονται, σηματοδοτούν, προσανατολίζουν, δείχνουν τον δρόμο. "Τι σχήμα έχουν οι λέξεις σου";...

Βιάστηκα να ταυτιστώ σε πολλά σημεία. Στο παιδικό ποδήλατο, στη φόρα, στις ταχύτητες που δεν τις έπιανε κανένα φρένο,στα γρατζουνισμένα γόνατα. Στις αστείες αλυσιδίτσες που μάταια απειλούν τον φόβο. Στο "ένα ζευγάρι φτερά",(ανάσανα ανακουφισμένη, καθώς διαπίστωνα πως δεν έχω το αποκλειστικό προνόμιο,σε αυτή την παλαβομάρα). Στο ασαφές, απροσδιόριστο, ακαθόριστο είδωλο μας, το κοιταγμένο τυχαία μέσα σε τζαμαρίες. Στο παραχαραγμένο "εγώ" μας, στους πολλούς εαυτούς μας, στο να μην ξέρεις τελικά εξ ομόματος τίνος να μιλήσεις, για ποιά ζωή να μιλήσεις...



Κλείνοντας, θέλω να μοιραστώ μαζί σας, κάτι πρωτόγνωρο που μου συνέβη διαβάζοντάς το...Έκανα πολλές φορές "όπισθεν"...Ζητούσε το βλέμμα μου να ακουμπήσει ξανά στις μαρκαρισμένες φράσεις, για μια ακόμη φορά να τις αφουγκραστεί, να τις ξεδιψάσει, να μεταλάβει το απόσταγμα της ουσίας τους.



Στο τέλος τις αντέγραψα, τις τύλιξα σε προσεκτικό σκονάκι και τις σφήνωσα στον νου. Για να τις έχω πάντα μαζί μου, μήπως και ξεμείνω στο πιο δύσκολο διαγώνισμα, που λέγεται "ζωή"...»



#ΚωδικόςΕλευθερία #ΆνεμοςΕκδοτική