Δυο
διαφορετικές εποχές, δυο γυναίκες. Τόσο διαφορετικές, μα και τόσο ίδιες
ταυτόχρονα. Η κάθε μια με τον τρόπο της, θα αποδράσει από την φυλακή της ίδιας
οικογένειας, από τον αναίτιο πουριτανισμό της ίδιας επαρχιώτικης νοοτροπίας. Το
κορμί και η καρδιά τους λαχταρά να ζήσει πολύτιμα αληθινά, να αγαπήσει και να
αγαπηθεί, μίλια μακριά από τον υποχρεωτικό μαρασμό που ανόητα ήθη επιβάλλουν.
Ένα στοίχημα με τον εαυτό τους η παράλληλη πορεία τους, να κερδίσουν την ζωή
που νιώθουν ότι τους αξίζει, όχι την άλλη, την φορεμένη σαν καπέλο δανεικό.
Οι
ιστορίες τους θα ενωθούν, θα δεθούν με άρρηκτους δεσμούς βαθιάς αγάπης και
κατανόησης, παρά το γεγονός ότι ποτέ δεν είχαν συναντηθεί: « … θα στεκόταν άξια
μάνα σε ξένο παιδί, θα την σκέπαζε με τα δικά της αγγελικά φτερά κι αν
χρειαζόταν, θα έδειχνε το πρόσωπο μιας κακόβουλης μάγισσας…»
Από
την πρώτη κιόλας γραμμή, ζωγραφίζεται με τα εντονότερα χρώματα η αγωνία της
κεντρικής ηρωίδας, ο δικός της προσωπικός δαίμονας με τον οποίο θα παλεύει ως
την τελευταία στιγμή: «Απόψε θα ‘φευγε. Ή απόψε ή αλλιώς ποτέ. Ποτέ από την
μιζέρια του επαρχιωτισμού που την τύλιγε, σε μια εποχή που ο κόσμος πια άλλαζε.
Απόψε, που την φώτιζε ολάκερη η
λύπη αυτής της μάταιης και δύσκολης πλάσης, απόψε θα νικούσε τη δειλία που στην
πραγματικότητα την διέκρινε».
Γνωστός
και αγαπημένος ο λυρισμός του Γιάννη Φιλιππίδη, ξεχειλίζει από τις σελίδες και
ετούτου του ολοκαίνουριου βιβλίου του. Σελίδες γεμάτες λιακάδα, όπως ακριβώς
προοικονομεί ο τίτλος του, αλλά και φράσεις ωστόσο, που αφήνουν κάπου στο
στέρνο λίγη από την στυφή γεύση ενός πικρού χαμόγελου. Σαν τα ανεκπλήρωτα όνειρα
και τις μέρες μας, όσες κι αν είναι σε μετρήσιμη διάρκεια. Σαν την ζωή.
Πολλά
τα ερωτήματα που ξεπηδούν, δοσμένα μέσα από τις πονεμένες ψυχές των ηρώων του
βιβλίου που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα τους και επιβάλλουν την δική τους
αλήθεια: Όταν το μέλλον προδιαγράφεται δυσοίωνο, ποιο είναι το ζητούμενο
τελικά; αγωνίζεσαι ή υποκύπτεις στη μοίρα και την αβέβαιη μυρωδιά του φόβου;
Είναι η προσωπική πληρότητα ύψιστο δικαίωμα; Ο σεβασμός στις πατρογονικές αξίες
καθορίζει την πορεία μας ή θα πρέπει να εγείρει απορία και αντίδραση; Το
κυριότερο κατά τη γνώμη μου μήνυμα του βιβλίου, περιγράφεται από τον ίδιο τον
συγγραφέα στο συγκινητικό του υστερόγραφο: «….Η ζωή δεν μετριέται με
ωρολογιακούς δείκτες αλλά με στιγμές που περιλαμβάνουν μικρές καθημερινές
ευτυχίες, γήινα συναισθήματα και αγκαλιές….»
Προσεκτικά
δουλεμένο το σκηνικό των ταραγμένων δεκαετιών ‘50 – ‘70, λόγος μεστός και
άμεσος, τρυφερός όπου χρειάζεται, σκληρός και καυστικός όταν η συνθήκη το
υπαγορεύει. Και, παρά την απώλεια που κυριαρχεί με όλες της τις μορφές, το
μυθιστόρημα αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας ύμνος στην αληθινή ζωή. Ακόμα
κι αν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα μυρίζει ζοφερό σκοτάδι, λαμπερές ακτίνες
ελπίδας, φωτίζουν ανθρωπιά, αξιοπρέπεια και έρωτα.
•
Μάθετε περισσότερα για το μυθιστόρημα,
διαβάστε
τις 20 πρώτες σελίδες του, αποκτήστε το εύκολα, εδώ:
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/liakada.html
