Η αγαπημένη μου φίλη Κάτια Κρεμαστούλη γράφει για το 2ο μυθιστόρημά μου που φέρει τον τίτλο «Ο εραστής, η μέλισσα κι ένα μικρούλι “αχ“»

 
 Στο απολαυστικό αυτό μυθιστόρημα, το γεμάτο χιούμορ και συναίσθημα, ένας κόσμος ξεπηδά μπροστά στα μάτια μας.

Ζει, αναπνέει και κινείται, εκεί… ζωντανός, αληθινός.. παντοτινός.
Ένα σύνολο ανθρώπων, ετερόκλητο, ποικιλόμορφο, που ελπίζει, θυμάται, ονειρεύεται αγαπά. Τις διαφορές του λύνει με καβγάδες, φιλιώνει στα στρωμένα μεσημεριανά τραπέζια, τα μελλούμενα ψάχνει στο φλιτζάνι του καφέ, με κουτσομπολιό στο ενδιάμεσο. Γελά και χαίρεται. Τις μνήμες ανασύρει, τα ανομολόγητα μυστικά… Περιμένει την αγάπη την μεγάλη, σε φαντασιώσεις ερωτικές… Εκεί σε μια πόλη της Αθήνας, σε μια γειτονιά..
τότε το 1999 που ο Σεπτέμβρης ήταν ιδιαίτερα ζεστός. Και όπου ο μεγάλος σεισμός, στάθηκε μόνο η αφορμή..

Με περίσσιο χιούμορ, αισθαντικός, μοναδικός- όπως πάντα -στην απλότητά του, ο Γιάννης Φιλιππίδης, στρέφει το βλέμμα του στην σύγχρονη πραγματικότητα… Στους ανθρώπους τους "μικρούς" μα τόσο "μεγάλους"..
Και ομορφαίνει την Αθήνα, με διαλόγους σπαρταριστούς.. Και η γυναίκα εκεί. Κυρίαρχη!!!
Η γυναίκα, η μάνα, η κόρη, η φίλη ,η ερωμένη, η αγαπημένη. Η γυναίκα ,η "χωρίς ηλικία".
Και δίπλα της, οι άντρες .Αυτοί που άλλοτε την στηρίζουν, άλλοτε την απειλούν. Που φεύγουν, μα επιστρέφουν και πάλι κοντά της έτοιμοι να την αγαπήσουν ξανά!

Ένα "Αχ" ήταν για μένα αυτό το βιβλίο..
Το "Αχ"του φόβου και της αγωνίας..
Το "Αχ"της ανακούφισης..
Της λύπης και της χαράς..
Το "Αχ"της ελπίδας και της αγάπης!

Αυτό το "Αχ" όλων των ανθρώπων ακούγεται στις σελίδες του. Πότε χαρούμενο , πότε λυπημένο. Πικραμένο, φοβισμένο, ανακουφιστικό.. Ένα "Αχ"που βγαίνει πάντα από μέσα μας ,μα όταν κλείνει η πόρτα του διαμερίσματος μας , γίνεται ένας "βαθύς αναστεναγμός" που "βαραίνει"από τις σιωπές μιας μοναξιάς..


Ο κόσμος του Γιάννη Φιλιππίδη,-ο κόσμος μας-είναι εδώ και χαράζει την διαδρομή του, ρίχνοντας το βλέμμα στο παρελθόν, ζώντας στο παρόν, ελπίζοντας στο μέλλον.
 Πολύχρωμος, φλογερός, πάντα πιστός στις αξίες του!


Ένα "Αχ" λοιπόν, ακούστηκε και ακούγεται ακόμη εκεί, σε μια γειτονιά της Αθήνας.. Πότε στα φανερά, πότε στα κρυφά..
Ένα "Αχ" όπου η μοναδική πένα του Γιάννη Φιλιππίδη, το μετατρέπει σε καλοσύνη, δέσιμο, πίστη, φιλία... Το κάνει ελπίδα και όνειρα... Το ξελαφρώνει σε βλέμματα αγαπημένα.. Σ' εκείνα, που καταργούν τα λόγια.
Το"κλείνει"σε μια αγκαλιά σφίγγοντας το με αγάπη. Και τότε αυτό συρρικνώνεται τόσο, μα τόσο πολύ, που γίνεται πια μικρούλι..

Ένα μικρούλι "Αχ"!!!


Εγώ θα πω τελειώνοντας, πως ποτέ άλλοτε μια γειτονιά της Αθήνας δεν ήταν τόσο, μα τόσο όμορφη...
Ποτέ άλλοτε ένας Σεπτέμβρης, δεν μύριζε τόσο "Άνοιξη"...

Ποτέ άλλοτε η πραγματικότητα δεν δόθηκε με τόσο γέλιο και αναστεναγμό.. Τόσο οικεία. Τόσο ανθρώπινη στο τότε, στο τώρα, στο πάντα!!


Μένω για μια ακόμα φορά, γοητευμένη από την "πένα"του Γιάννη Φιλιππίδη!!
Απλά, υπέροχη!!!

Γιάννη μου, ευχαριστώ πολύ!! Από καρδιάς!!