Είμαι που λες προχτές το βράδυ, εκεί που σπρώχνει η Αθηνάς την Ερμού στον ώμο κι η πεζοδρομημένη εστέτ προσποιείται ότι έχει κακή μνήμη. Μια βαλίτσα μικρή η μισή μου προίκα –δε θες να ξέρεις τι μαγικό έκρυβε μέσα- κι η μπαταρία του κινητού μου, νεκρή από ώρες. Είχα άμεση ανάγκη να καλέσω έναν συγκεκριμένο αριθμό. Αλλά η χαμηλή μου οπτική ικανότητα –γνωστό, όταν αποφασίσω να γεράσω ή να πεθάνω, θα με κάνουμε ΚΑΙ ανέκδοτο- μου στερεί τέτοιες αυθάδειες.
Ένας περιπτεράς, ένας ταριφάκος συμπαθέστατος και μια καλοντυμένη κι ακριβοπαρφουμαρισμένη κυρία, αρνήθηκαν να βοηθήσουν ή μου ‘δειξαν καρτοτηλέφωνα, χαμένα στο βρόντο της θαμπής, αλλά σταθερά γοητευτικής ολόδικής μου πραγματικότητας.
Η πολύχρονή μου ωστόσο σχέση με τον μαγικό –κι αφάνταστα βρόμικο- χώρο των εκδόσεων, μ’ έχει πλουτίσει με οριστική ψυχραιμία, είναι εμπειρία φραπέ να με δεις να τη χάνω, όμως αυτό, είναι κουβέντα που θέλει χρόνο και ξέρω ότι δεν έχεις, άσε που αξίζει μόνο σε λάιβ, η κονσέρβα-διήγηση το ξανοσταίνει.
Ξαναφέρνω που λες τα βήματά μου, προς το σταθμό του μετρό, έξοδος επί της Αθηνάς. Κι ένα 24χρονο παλικαράκι, προθυμοποιείται, χωρίς σχεδόν να το ζητήσω, όχι απλά να με κατευθύνει πραγματικά σ’ αυτό που ‘χα ανάγκη να κάνω. Αλλά στάθηκε και περίμενε με αξιοπρέπεια σε ασφαλή απόσταση, πριν επιστρέψει στην κεφάτη παρέα του, που ζητιάνευε με αφάνταστη αξιοπρέπεια, κάτι απ’ το περισσευούμενο υστέρημά μας, 1.58€ είχαν στις δυστυχισμένες τσέπες τους, ζήτησα και μου τις άδειασαν μ’ εξαιρετική προθυμία.
Τέσσερα άνεργα ολόφρεσκα κι ολόδροσα παιδιά μεταξύ είκοσι κι εικοσιτεσσάρων, χωρίς προφανές μέλλον, απ’ αυτά που εσύ πιθανόν να χαρακτηρίζεις λούμπεν κι εγώ φίλους. Υγιέστατα, πεντακάθαρα, περιποιημένα, βλέμμα λαμπερό. Δυο αγόρια, δυο κορίτσια, μια κιθάρα και μια αγκαλιά απραγματοποίητες ευχές.
Η δική μου προσωπική αστυνομία, μας βρήκε μισή ώρα μετά, να τραγουδάμε Μαρθούλα και Θανάση Παπακωνσταντίνου εκεί: στα μαρμάρινα πατώματα, τα κορίτσια είχαν βουλιάξει ψιλοκατάπληκτα στις σελίδες των βιβλίων, που μόλις τους είχα χαρίσει.
Μια ξεχωριστή παρουσίαση βιβλίου από έναν συγγραφέα, που αυτοχαρακτηρίζεται ΑΜΕΑ και σε λίγο καιρό, ίσως του δώσεις δύναμη να στέλνει τακτικότερα τους χαιρετισμούς του –μαζί με τ’ απαραίτητα φάσκελα– σ’ ένα κοινοβούλιο κι ένα τμήμα της κοινωνίας, που αντιλαμβάνεται την ΔΙΑΦΟΡΑ σα ΚΑΤΩΤΕΡΟΤΗΤΑ. Κι ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙ εικοσάχρονα παιδιά, άστεγα στους δρόμους, να επιβαρύνουν φίλους για μια νύχτα σε κρεβάτι, ένα ντους ή ένα κουλούρι. Αλλά ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ να σκέφτονται θετικά, χωρίς να εγκαταλείπουν την ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ τους και το πολύτιμο κορμάκι τους στη χρήση ΟΥΣΙΩΝ ή αλκοόλ.
Ωστόσο, την Παρασκευή το βράδυ ήπιαμε από το ίδιο μπουκάλι βότκας, που ‘φερνα στις αποσκευές μου, αφού η βαλίτσα ενός σεσημασμένου κι επίμονου συγγραφέα, ενδέχεται να κρύβει πολλές ενδιαφέρουσες εκπλήξεις ΕΚΤΟΣ από βιβλία του.
Κι αυτό το μικρό κείμενο δε θα γραφότανε ποτέ, αν δε με ρώταγες Ελένη μου. Γιατί αντιστάθηκαν με χαρακτηριστικό φιλότιμο οι τέσσερις, να πάρουν στα χέρια τους, το 50ευρο, που επέμεινα ν’ αφαιρέσω αυθαίρετα απ’ το ταμείο του «Ανέμου» για να το κάνουν λαχταριστά σουβλάκια με διπλή πίτα και πατάτες τηγανίτες, ούτε πρέζες, ούτε φούμες, ούτε μαλακίτσες, ένα καφετί χαρτονόμισμα, αντάλλαγμα στο πολυπόθητο και πεντακάθαρο τραπεζομάντιλο μιας απ’ τις απέναντι ταβέρνες.
Να συνεχίσουμε λέω από προχτές, να ελπίζουμε. Με το ίδιο φιλότιμο, ακόμα περισσότερη φαντασία, που χαρακτηρίζει το ζεστό μας κλίμα και το μελαχρινό μας δέρμα.
Κι αν το πολίτευμά μας, έχει ανάγκη πότε πότε από κανένα γενναίο φάσκελο, εδώ κι εμείς: με τις καλύτερες κι ανοιχτότερες παλάμες, τις αποκαλούμενες κι ως πεντάρες-βασιλικές, αιώνες τώρα.
Χαμογελαστοί και γοητευτικοί, ακόμα κι όταν θυμώνουμε. Αχόρταγοι σταθερά για τις πραγματικές ειδήσεις, τα γεγονότα που παράγουν ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ, απέναντι σ’ ένα ΜΕΛΛΟΝ, που εξακολουθούμε να ‘χουμε το δικαίωμα, να του πούμε ΝΑ ΒΙΑΣΤΕΙ να ‘ρθει στο ραντεβού, που ‘χουμε δώσει ΟΡΙΣΤΙΚΑ ΚΙ ΕΠΙΜΟΝΑ μαζί του.
Φιλιά πολλά στα τέσσερα παιδιά –ντρέπομαι που το μυαλό μου έχει γίνει ταραμάς και δυσκολεύομαι στα ονόματα– και βρείτε με ΕΣΕΙΣ στο φου-μπου, που βολεύονται να ΕΞΥΒΡΙΖΟΥΝ συχνά-πυκνά, όσοι ονειρεύτηκαν, πως θα ΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΝ τη χρήση της ΕΙΔΗΣΗΣ και της ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑΣ με το χαλινάρι του φουσκωμένου τους πορτοφολιού και των λοιπών ελληνικών εθίμων.
Βρείτε με, για να στήσουμε κι άλλες τέτοιες μαγικές βραδιές, που ίσως δε γίνουν ποτέ τους Events «υπογραφής βιβλίων» πίσω από κόκκινες απρόσιτες κορδέλες και παραπανίσια ματαιότητα. ΑΛΛΑ θα συνεχίζουν να ΦΕΡΝΟΥΝ κοντά σε αληθινή ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ επαφή, παλιούς και μέλλοντες φίλους, με συνείδηση, καλή πίστη ΚΙ ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ, που όπως έχουμε ξαναπεί, είναι για τον καθένα μας –κατά τα εξακριβωμένα τουλάχιστον– ΜΙΑ το πολύ…
Φιλιά και χαιρετισμούς, καλή Κυριακή σε όλους. Κυριάκο, Γιάννη, Νικόλα–προσωπικοί «φρουροί» μου– επίσης ευχαριστώ.
Το ραντεβού μας, την επόμενη φορά, που θα χρειαστεί να τηλεφωνήσω και δε θα υπάρχει για έναν ΑΜΕΑ σαν εμένα, ΕΝΑ γαμώ-καρτοτηλέφωνο στην ελληνική δημοκρατία με ικανό φωτισμό, δε θα το δώσουμε από δω. Υπόσχομαι να το δείτε ζωντανά, μέσα από τα δελτία ειδήσεων και πιστέψτε με: τα ελληνικά που κάνω κέφι να χρησιμοποιώ, είναι τα καλύτερα και τα πιο επώδυνα.
Γιάννης Φιλιππίδης
