Άνοιξες
αυτές τις μέρες τις μπαλκονόπορτες, φωνάζει η άνοιξη. Κι η φωτεινή εύκρατη
μέρα, τέντωσε τα γοητευτικά χεράκια της άλλη μια ώρα, η ψυχή ανασαίνει, ακόμα
και στη σκέψη μονάχα. Πού και να το δεις απλωτά και χαλαρά, να περνάει μέρα τη
μέρα όλο και πιο συνειδητά, κάπως σαν άγγιγμα στο δέρμα σου. Γκρινιάζεις-δε
γκρινιάζεις εσύ, σαν αλάδωτη ραπτομηχανή για τα τρέχοντα γρανάζιαρικα
καθημερινά βασανάκια, την άνοιξη την ίδια, ελάχιστα ενδιαφέρουν τα μικρά δικά
σου, δεν ευκαιρεί.
Είναι αυτή
η ίδια, που ενόσω πρασινίζει το χορτάρι και τα δέντρα της υπαίθρου –και ποσώς
σε απασχολεί, κατά την πιθανότερη εκδοχή- είναι ταυτόχρονα αυτή, που πρώτη θα
φρεσκάρει κύτταρο και πνεύμα, δίχως καν να σου αποσπάσει τη συναίνεση, αν και
καλά θα κάνεις κατά την ταπεινή μου γνώμη, ν’ αφεθείς.
Ν’
ανασάνεις ανάμεσα σε σκέψεις σου ευοίωνες, πορτοκαλένιες και ειρηνικές σα κάτι
ήρεμα απογεύματα σα το σημερινό, που η μουσική χαϊδεύει τα αποξεχασμένα στο
χειμώνα τους μάρμαρα, λουλούδια και γωνιές, που νόμιζες ότι λησμόνησες όλον τον
προηγούμενο καιρό, αλλά παρέμεναν εκεί. Κι ανέμεναν όπως και συ, την αλλαγή της
εποχής.
Τυχαία λες
ανήκει η ταυτότητα της αναγέννησης σ’ αυτή την εποχή; Μ’ αρχέγονο ρίζωμα, όχι
μονάχα η ανθρώπινη φυλή, αλλά και καθετί ζωντανό στην υποτιμημένη, αλλά
αθεράπευτα γοητευτική υδρόγειο, συντονίζεται. Και κείνο κει το μαγικό
συμπαντικό ραβδάκι, εκτονώνεται ανεβάζοντας θερμοκρασίες, αλλάζει
σκηνικά-κοστούμια και προτάσσει βλέμμα και διάθεση σε ωράριο θερινό.
Κοίτα
μονάχα να μη σε προσπερνάει ο καιρός, γιατί ασυνείδητος και την ίδια στιγμή
ευτυχής, δε το συνδύασε κανείς μ’ επιτυχία. Ξεκούμπωσε κουμπάκι στο πουκάμισο
κι αναστολές. Κι άσε τον ανοιξιάτικο άνεμο, να σου φέρει, ότι ποθεί εκείνος πιο πολύ: χαμόγελα περισσότερα
ή ευκαιρίες για περπάτημα; Αν τον
εμπιστευθείς, ίσως σ’ ευεργετήσει με πιο πολλά προνόμια και πού ξέρεις. Αν του
αφεθείς πιο καίρια, ίσως βρεθείς γι άλλη μια φορά σε κείνη την παλιά-γλυκιά
ανισόρροπη κατάσταση των γυμνασιακών σου χρόνων, που όλο προσποιείσαι ότι
θυμάσαι ζωντανά.
Μόνο που
παραβλέπεις τις χρόνιες, που μεγαλώνουν την απόσταση απ’ τ’ αλλοτινά νεανικά,
τότε που ακόμα ερωτευόσουν μ’ ένα μονάχα βλέμμα ειλικρινές κι έστηνες εν μια
ριπή όλο το πλάνο σ’ εκδοχή σινεμασκόπ: το μέλλον γρήγορο, ξεκούραστο και
φωτεινό, τον έρωτα απόλυτο, μοναδικό κι αιώνιο, χωρίς παράσιτ’ από εγωισμούς
και πόλεμους των ρόδων κι όλη εκείνη την ανεπιθύμητη σπουδή, που απέκτησες με τον
καιρό κι ως το βαθμό του ντοκτορά, κι ας μην ήταν σε καμιά περίπτωση αυτή, η
εστίασή σου.
Μήπως
έχεις στ’ αλήθεια ανάγκη να αισθανθείς το φλερτ, λες και το αντιλαμβάνεσαι
πρώτη φορά, όπως και τότε, σα μικρή άξαφνη ανατριχίλα, που δίνει παύση στη ροή του
ρολογιού, παράγοντας ηλεκτρισμό από κείνους, που αλλάζουνε μονάχα το σφυγμό και
αναβράζουν τις ορμόνες μέσα σου, ποντάροντας σε εικόνες φωτεινές από ένα
μέλλον, σταθερά μη προβλεπόμενο;
Μήπως
έχεις στ’ αλήθεια ανάγκη να ερωτευτείς κάποιον, κάποια ή κάτι απ’ την αρχή;
Θυμάμαι και χαμογελάω τακτικά σε μια σκαμπρόζικη στιγμή, την εποχή που
χρειάστηκε να εργαστώ σα πωλητής σ’ ένα πολυκατάστημα με ηλεκτρικά, όπου κανείς
δε στάθηκε ποτέ λεπτό, καρέκλα υπήρχε μόνο στο ισόγειο για το ταμείο, όπου
προήδρευε συνήθως το αφεντικό. Στο ίδιο ισόγειο οι τρεις μεγάλες μπροστινές
βιτρίνες ντύνονταν με συσκευές και πρόσεξα πως τα κορίτσια-υπάλληλοι σάμπως
συχνά να τα ξεσκόνιζαν εκείνα τα έρμα τ’ ατμοσίδερα, κοντεύανε να γδάρουνε τις
μάρκες απ’ το τρίψιμο. Απρίλης κόντευε και τότε, ένα μεσημεράκι ηλιόλουστο, που
τις τσάκωσα να κρυφοχαμογελάνε σ’ ένα παλικαράκι απέναντι, που δε θα το ‘λεγαν
κι αδιάφορο. Κι έκανα παροιμία, την ατάκα της μιας συναδέλφου, που ‘τανε και
μανούλα δυο φορές: «ματάκια έχουμε και μεις οι παντρεμένες Γιάννακο μου, όχι
ελιές!» όρισε μια και καλή τη συνθήκη αυτή του τρέχοντος φλερτ λίγο πιο
ανοιχτή, λύθηκε λίγο το συντηρητικό κοινωνικό στάτους μέσα μου. Μη με κοιτάς,
που ξέφυγα να σου διηγούμαι, κίνητρο δεν είναι να σε προτρέψω σε απιστία, μα
τουναντίον: αν καταφέρνεις να ερωτευθείς απ’ την αρχή όποιον ή όποια ανασαίνει
πλάι σου, μην αμελείς.
Στην άλλη
όμως περίπτωση, μη το στερείσαι ν’ αφεθείς σε πρόσωπα, βλέμματα και στιγμές,
λίγο πιο άδολες, άσχετο με το αν οι αιχμές είναι ερωτικές ή απλά αναφέρονται σε
μια καινούργια ιδέα ή στόχο σου. Το επόμενο μικρό σου θαύμα, θα σε συναντήσει
στη γωνία: μη σταματάς να προχωράς.
Επισκεφτείτε
τη Σελίδα του συγγραφέα Γιάννη Φιλιππίδη
κι
επικοινωνήστε μαζί του, εδώ:
www.facebook.com/pages/Γιάννης-Φιλιππίδης/106119902779487
Tα 5
προσωπικά βιβλία του,
κυκλοφορούν από την «Άνεμος εκδοτική»
www.anemosekdotiki.gr
