Ο ταλαντούχος συγγραφέας και ηθοποιός
Γιάννης Φιλιππίδης, έδωσε μια αποκλειστική συνέντευξη για τους αναγνώστες του
www.diabazoume.gr
Καθίστε αναπαυτικά και ταξιδέψτε μαζί
του, μέσα από το λόγο, το χιούμορ και τις ανθρώπινες - αληθινές στιγμές του σε
ένα ταξίδι ονειρικό και ελπιδοφόρο.
-Ποιο
είναι το αγαπημένο σας ρητό;
Αν δε
κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς.
-Ποια
είναι η πρώτη σκέψη που κάνετε το πρωί;
Ότι η
ζωή είν' εδώ κάθε μέρα απ' την αρχή κι αξίζει τον κόπο της, ιδιαίτερα αν
πολεμάμε ν' αλλάξουμε όσα δε μας αρέσουν και παλεύουμε για όσα αγαπάμε.
-Το
βράδυ με ποιες σκέψεις κοιμόσαστε;
Οι
νύχτες είναι παράξενες, φέρνουν συχνά εικόνες, πρόσωπα κι ιδέες, που δε θέλουμε
να θυμόμαστε. Όταν όμως η μέρα έχει κυλήσει ομαλά -πράγμα που συμβαίνει συχνά-,
τότε έρχονται στο νου μου οι άνθρωποι που μ' αγαπάνε και τόποι, που θέλω να
βρεθώ.
-Πως
ξεκινήσατε να γράφετε;
Έγραφα
μικρά κείμενα σε πολύ νεαρή ηλικία -λιγότερο από δέκα- χωρίς καν να
συνειδητοποιώ τη μαγική διαδικασία της γραφής. Στα δεκαεφτά είχα ολοκληρώσει
ένα μυθιστόρημα, φριχτό κατά την κρίση μου γιατί μίλαγε πολύ για μένα. Δέκα
χρόνια αργότερα, απογοητευμένος από την καθημερινή πρακτική της δουλειάς στο
θέατρο, ανακάλυψα από την αρχή τον τρόπο να σκηνοθετώ τα όνειρά μου. Έτσι
γράφτηκε «Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου».
-Τι
ήταν εκείνο που σας ενέπνευσε να γράψετε τα τελευταία σας βιβλία «ΚΡΑΤΑΣ
ΜΥΣΤΙΚΟ;» και «ΜΑ, ΤΟ ΨΑΡΙ ΕΙΝΑΙ ΦΡΟΥΤΟ»;
Το
«Κρατάς μυστικό;» ξεκίνησε με τις εικόνες των δυο γυναικών που πρωταγωνιστούν
εκεί, της Άννας και της Αλεξάνδρας, είχαν άρρηκτη σχέση μάνας-κόρης κι είχαν
ονόματα και μορφή από την αρχή. Ήτανε έντιμες στην ψυχή κι ήθελαν να ζήσουν
όμορφα και θα πάλευαν πολύ γι αυτό σε διαφορετικές εποχές.
Το
«Μα, το ψάρι είναι φρούτο» ξεκίνησε αλλιώς: Ήμουν σε διακοπές με τους φίλους
μου στη βόρεια Εύβοια σε μια υπέροχη βεράντα που έβλεπε δάσος, χωριό, αιγαίο
και Θεό, όταν πρωτοσκέφτηκα πως, αν τ' «άψυχα» -ένα κυπαρίσσι, ένα κοχύλι, ένα
ψαράκι ή ένα φρούτο, δυο γάτες ή το ίδιο το φεγγάρι- είχαν ικανότητα ομιλίας,
θα ‘λεγαν πολλά ενδιαφέροντα για μας ή τον κόσμο μας. Έτσι προέκυψαν οκτώ
μικρές ιστορίες με πολύ σκαμπρόζικο, σκωπτικό ή συναισθηματικό διάλογο,
προορισμένες για ενήλικες, εικονογραφημένες με πολύ μεράκι και ταλέντο από τον
Θανάση Τσίτσικα.
-Τι
σημαίνει για εσάς έμπνευση;
Έμπνευση
για μένα είναι ό,τι μου γεννάει συνειρμούς. Μια μουσική, μια εικόνα ή ένα
τυχαίο αλλά ενδιαφέρον πρόσωπο. Είναι η διαρκής απορία ν' ανακαλύπτω τον κόσμο
και τους ανθρώπους κάθε φορά από την αρχή, μέσα από το γράψιμο.
-Τι
είναι αυτό που σας γεμίζει και σας βοηθάει να συνεχίσετε το γράψιμο;
Η καλή
σχέση που 'χω με τη ζωή σαν δώρο κι η καθημερινή ισορροπία στην εξέλιξη του
εικοσιτετραώρου.
-Ποιο
στοιχείο του χαρακτήρα σας δυσκολεύει τη γραφή σας;
Η
διάθεσή μου να προλαβαίνω όσα μ' ενδιαφέρουν. Έχοντας ανακαλύψει με τα χρόνια
τρόπους για να ζω με ποιότητα, ο χρόνος για γράψιμο θα μπορούσε να ναι
μικρότερος απ' όσο θα 'πρεπε, μ' εκδικούμαι γλυκά ωστόσο, μ' ένα συγκροτημένο
καθημερινό πρόγραμμα που διατηρεί την ουσιαστική μου επαφή με τα κείμενα όταν
εξελίσσονται.
-Πόσες
ώρες την ημέρα γράφετε;
Κυμαίνεται,
ανάλογα με τη διάθεση ή τη ζέση, συνήθως από δύο μέχρι έξι.
-Ποιο
από τα βιβλία που γράψετε το ευχαριστηθήκατε κυριολεκτικά όταν το γράφατε;
Κάθε
βιβλίο μου, ορίζει μια εποχή και την πρόθεση μου να εκφράσω μια σειρά από ιδέες
ή καταστάσεις ανθρώπων. Ειν' ένα γοητευτικό παιχνίδι σε κάθε περίπτωση, αλλιώς
απλά δε συμβαίνει. Αλλιώς θέτω εαυτόν σε εφεδρεία και είμαι υπομονετικός, μέχρι
να ξανανιώσω τη διάθεση να γράψω πάλι.
-Τι
αγαπάτε στους ανθρώπους;
Την
ειλικρίνεια, την καλή πρόθεση, την εντιμότητα και τη ζεστασιά ή τον
αυθορμητισμό τους.
-Τι
δεν συγχωρείτε στους άλλους;
Την
εμπάθεια και την ψευτιά.
-Τι
σημαίνει για εσάς ευτυχία;
Ευτυχία
για μένα είναι να ζεις σε μια εποχή γεμάτη αγωνίες κι αδιέξοδα, αλλά ταυτόχρονα
βλέπεις τα βιβλία σου ν' αγαπιούνται πολύ και να φτάνουν σ' όλο και
περισσότερες αγκαλιές.
-Ποιο
είναι κατά την άποψή σας το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο.
Η
ασθένεια που δε παλεύεται, η αναπόφευκτη απώλεια ζωής αγαπημένου προσώπου, η
δυστυχία που δεν είμαι ικανός ν' ανατρέψω.
-Τι
χρειάζονται οι σημερινοί άνθρωποι για να είναι ευτυχισμένοι;
Λύσεις,
ιδέες καινούργιες κι όμορφες ανθρώπινες σχέσεις. Κάποιες στιγμές είναι αναγκαίο
να ξεφεύγουμε λίγο από το στενό μας «εγώ» ή το σπίτι, ακόμα κι αν μια φωνή μέσα
μας επιμένει ν' αρνείται.
-Πως
περνάτε τον ελεύθερο σας χρόνο;
Όσοι
δε γνωρίζουν, έχουν την αίσθηση ότι ένας συγγραφέας έχει άπειρο ελεύθερο χρόνο
να συγκεντρώνεται ή να περισκέφτεται. Αλίμονο. Αν ζούσαμε έτσι, τα κείμενα μας
δε θα πήγαιναν πολύ μακριά. Όταν όμως εξυπηρετούμε τη διάδοσή τους, τότε ο
χρόνος -ελεύθερος ή τρέχων εργατικός- χάνει το χαρακτηρισμό του κι όλα γίνονται
καλές -κάποιες φορές και κακές- στιγμές.
-Τι
ήταν αυτό που σας έκανε να γελάσετε τελευταία;
Ένα
τσαχπίνικο μικρό γατί στο σπίτι του φίλου εικονογράφου Θανάση Τσίτσικα, που
επέμενε να δαγκώνει για ώρα με τρόπο σχεδόν ερωτικό την παλάμη μου.
-Στη
μεγάλη τους πλειοψηφία οι συγγραφείς δεν ζουν από τα βιβλία τους. Εσείς
ασχολείστε και με κάτι άλλο επαγγελματικά;
Στα
σαράντα μου χρόνια έχω ασχοληθεί με διαφορετικά αντικείμενα, ενδιαφέροντα στο
σύνολο τους. Αλλά επιμένω να λέω, ότι διεκδικώ το δικαίωμα να ζω με αξιοπρέπεια
αποκλειστικά από το γράψιμο. Απλά αυτό, συχνά απλώνει τη συγγραφική ιδιότητα
στη διάρκεια του εικοσιτετραώρου, με τρόπο που πολλοί συνάδελφοι δεν αντέχουν.
-3-5
βιβλία που επηρέασαν τη διαμόρφωση της προσωπικότητας μου και την πορεία του
βίου μου.
«Η
συβαρίτισσα» της Λιλής Ζωγράφου,
«Το
σπίτι των πνευμάτων» της Ιζαμπέλ Αλιέντε κι η
«Πανούκλα»
του Αλμπέρ Καμύ.
-Το
βιβλίο που θα ήθελα να έχω γράψει εγώ
Τη
«Μητέρα του σκύλου» του Παύλου Μάτεσι.
-Το
βιβλίο που διαβάζω αυτές τις μέρες
Το
«Περί Θανάτου» του Ζοζέ Σαραμάγκου.
Το
ερωτηματολόγιο συντάχτηκε απο τη Νανού Νικολά, για το www.diabazoume.gr
Μάρτιος
2011
