Γιάννης Φιλιππίδης > Αυτά που μας μπερδεύουν κι όσα μας ομορφαίνουν

Οι άνθρωποι στην πόλη κινούνται βιαστικοί, δίχως να ρίχνουν μια δεύτερη ματιά πλάι τους, συχνά δε δίνουν την παραμικρή σημασία για την ύπαρξη των άλλων στο πεζοδρόμιο ή στους χώρους των πολλών. Αγχωμένοι και γειρτοί τις περισσότερες φορές, αδημονούν να φτάσουν όπου είναι υποχρεωμένοι να πάνε, ζώντας στον πληκτικό εσωτερικό τους χωροχρόνο, που περιλαμβάνει αρνητικές διαθέσεις, προβλήματα, ανεπιθύμητες πίσω σκέψεις.

Οι άνθρωποι στην πόλη λένε ιστορίες με τη στάση των κορμιών τους. Φωτεινές ή δυστυχισμένες, ανάλογα με το πως στέκονται, το βήμα που φέρουν, η έκφραση κι οι αντιδράσεις στην αναμονή, τη στάση ή τη δράση μαρτυράνε μυστικά τους, ακόμα και σε περιπτώσεις όπου οι ίδιοι επιθυμούν να το κρύψουν.

Είναι μαθημένοι να γκρινιάζουν για καθετί, να βγάζουν έτσι την παραπανίσια ένταση. Θέματα για τον καιρό, τη ροή των αυτοκινήτων, την πολιτική ή ζητήματα που αφορούν οικονομικά, τους απασχολούν σε βαθμό εμμονικό.

Λίγοι τους δείχνουν πόσο σημαντικά θα ‘πρεπε να μοιάζουν γεγονότα όπως: το να ‘ναι υγιείς για να αναζητούν τις λύσεις σ’ όσα τους απασχολούν, ότι η ζωή δε μπορεί να εκτιμηθεί χρονικά στη διάρκειά της, πως ζητήματα σαν αυτά της διάθεσης είναι εν τέλει μονάχα προσωπικά-εσωτερικά και μόνο έτσι αντιμετωπίζονται.

Σπάνια τους λένε πως εκεί ψηλά, λάμπει κάθε μέρα ένας ήλιος που τροφοδοτεί ζωή κι ενέργεια έκτος από ασθένειες, ζεσταίνει και τους πλουταίνει σε χαμόγελα, ενέχει λιακάδα ακόμα και τις στιγμές της πιο απρόβλεπτης ή σκοτεινής καταιγίδας.

Οι άνθρωποι στην πόλη λειτουργούν φοβικά, όχι μονάχα γιατί συντελούν οι αναγκαίες κοινωνικές προδιαγραφές αλλά γιατί κάποιοι επενδύουν στο φόβο τους.

Αναπτύσσουν αμυντική -στην καλύτερη- ή εχθρική -στη χειρότερη περίπτωση- συμπεριφορές, την ίδια στιγμή που το να κατάφερναν να ‘ναι φιλικοί ή ουδέτεροι σε αισθήματα, θα βοήθαγε πρώτιστα το δικό τους ψυχισμό.

Λειτουργούν αγοραφοβικά ακόμα και στα ψώνια τους, μιλάνε άπρεπα χωρίς να ‘χουνε φανερούς λόγους ή επιλέγουν λανθασμένα προϊόντα ως καταναλωτές, γιατί υποβοηθιούνται ώστε να διατηρούν μέσα τους τη σύγχυση.

Το ευτυχές είναι πως, στην κοινωνία του 2010, ολοένα και περισσότεροι είναι αυτοί που αναζητούν τις άμυνες για να ζουν καλύτερα. Ανακαλύπτουν μία προς μία τις όμορφες εικόνες, διερευνούν ζητήματα που αφορούν στην ψυχική και σωματική τους ευεξία, ψάχνουν τα καθαρότερα τρόφιμα, μελετούν ζητήματα που έχουν να κάνουν με τη συμπεριφορά ή τη σκέψη τους, θέλουν.

Μπορούμε να ζούμε σ’ έναν ομορφότερο κόσμο με λιγότερο κοινωνικό κι επαγγελματικό άγχος. Να θεωρούμε τα προβλήματα μέρος μιας φυσικής διαδικασίας, οι καλές και κακές στιγμές είναι πάνω από καθετί, δικές μας στιγμές, είναι ψηφίδες ενός παρόντος που καταγράφεται μέσα μας ως «ζωή» κι έχουμε λόγους ν’ ασχολούμαστε μαζί της. Στην κυριολεξία και στην πράξη.