«Βλέμματα σκοτεινά, κεφάλια σκυφτά» (Προδημοσίευση από το βιβλίο «Κωδικός ελευθερία»)

Αντίκρισα στο βλέμμα σου –που ’χω πυξίδα, δεκαετίες τώρα– τον φόβο, την απόγνωση, το οξυγόνο που λιγοστεύει ολοένα στο αίμα σου. Αλλά δεν τα κατάφερα να σου το κάνω φωτεινότερο, χρόνια τώρα περπατώντας την κάθε μέρα, έχασα όλα τα όπλα μου, ένα-ένα: την αισιοδοξία, την καλή πίστη, την ελπίδα, το κουράγιο να λυγίζει το κορμί μου και να το στήνω και πάλι όρθιο. Ποια δύναμη μ’ ενέπνεε στ’ αλήθεια να το κάνω, δεν ξέρω. Ίσως ωστόσο, και πάλι, να γνωρίζω και να μη θέλω να το δω. Είναι επειδή, τότε, ένιωθα τη σιγουριά πως, όσο εγώ θα προσπαθώ να σηκωθώ ξανά όρθιος, θα βρεθεί ένα τοιχαλάκι, ο σωλήνας ενός σήματος της τροχαίας στο πεζοδρόμιο, ένα χέρι ανθρώπινο, να μου δανείσει λίγη από τη δική του δύναμη. Τώρα πια, όταν λυγίζω, δεν απλώνω χέρι πουθενά. Αφήνω τη ζάλη μου να διαρκέσει και μένω ανυπεράσπιστος κι εγώ. Γιατί έμαθα πως ό,τι υπάρχει γύρω μου είναι μόνο συρματοπλέγματα. Α ναι, και χέρια άλλων ανθρώπων, που δεν αντέχουνε τη ζάλη της δίνης των καιρών. Πώς ν’ απαντήσω τώρα στο δικό σου κοίταγμα, που τα λέει όλα; Να ομολογήσω ότι απλώς μοιάζει με το δικό μου;
.
Είδα ανθρώπους από πάντα αξιοπρεπείς να σκύβουν οριστικά το κεφάλι για ελάχιστα κέρματα, του δυσεύρετου κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος. Είχαν όλοι τους προηγούμενες ζωές, άλλες τώρα. Οι φυσιολογικές τους εξαϋλώθηκαν, δεν έβγαιναν βλέπεις οι τραπεζικοί δείκτες. Ορισμένοι από τους αυτοβαπτισμένους «σοφούς», που στ’ αλήθεια θα ’πρεπε να χαρακτηριστούν εγκληματίες του πιο πρόστυχου οικονομικού διεθνούς πολέμου, κωφεύουν. Κι οι άνθρωποι με τα σκυμμένα κεφάλια αποφάσισαν να μην τα σηκώσουν ξανά όρθια, ίσως να μην μπορούνε κιόλας. Δεν τους ενδιαφέρουν βλέπεις οι κλιματικές συνθήκες, σύννεφα σκουρόχρωμα καταλαμβάνουν τον ουρανό τους, ούτε ο θεραπευτικός ήλιος μπορεί να τους σώσει, απλώς ενδυναμώνει τον ιδρώτα τους, τους λούζει, και το φως του, αντί να εμπνέει, απλώς τους αφυδατώνει. Κι απομένουν άνυδροι, ξένοι, εξαπατημένοι από έναν δυτικό και παγκοσμιοποιημένο πολιτισμό, που ’χει σαν μόνη προϋπόθεση το κεφάλαιο. Κι όχι μόνο δεν αντιλαμβάνεται τις ανθρώπινες ανάγκες μας ή το μέλλον που δικαιούμαστε από πάντα, γιατί δουλέψαμε πολύ κι οι περισσότεροι από μας έχασαν άδικα τη γη κάτω από τα πόδια τους. Είναι που οι «σοφοί» δείχνουν έλεος μόνο σε παγκόσμιους ομίλους, με των οποίων τα χνότα συνδέονται επί της αρχής, αδιαφορώντας για ολόκληρους λαούς, που πιστοί στις πολιτικές τους βούλιαξαν.
.
Και μας βουλιάζουν χρόνια. Βλέπεις, αδυνατούν ν’ αντιληφθούν, με τα κακογερασμένα τους βλοσυρά πρόσωπα, την έννοια του κατεπείγοντος που αφορά στην ύπαρξή μας την ίδια. Ίσως όμως, πάλι, ν’ αντιλαμβάνονται τα πάντα. Όμοια με όσους σχεδιάζουνε πολέμους, εκτιμώντας εκ των προτέρων τον αριθμό των θυμάτων.
.
Έτσι θα προχωρήσουμε; Με βλέμματα σκοτεινά και κεφάλια σκυμμένα, βεβαιωμένοι μόνο για ένα; Σίγουροι ότι μας έχει βρει η σφαίρα, αλλά μας απομένει λίγος ακόμα χρόνος, ώς να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν είμαστε πια ζωντανοί; Ή τάχα ανάμεσα στα συρματοπλέγματα να φυσάει ακόμα ένας άνεμος ελπίδας, ικανός να μας αξιώσει όχι να ματώσουμε κι άλλο από τα αμέτρητα αγκάθια, αλλά ν’ αγγίξουμε τα χέρια άλλων αδύναμων σαν εμάς, μήπως καταφέρουμε να κρατηθούμε ο ένας από τον άλλον; Μπορεί, αν πράγματι σταθούμε άξιοι, να δούμε βλέμματα που εκπέμπουν λιγότερο σκοτάδι· κι ίσως πιστέψουμε ότι στον καπιταλιστικό πλανήτη της δήθεν ευημερίας υπάρχει ζωή και για μας. Μην απαντάς. Πιάσε μονάχα το χέρι μου.

«Κωδικός ελευθερία» • Γιάννης Φιλιππίδης • Άνεμος εκδοτική

Ξεφυλλίστε/διαβάστε τις 20 πρώτες σελίδες του βιβλίου, εδώ:
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/kodikos-eleutheria.html