Διαβάζουμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο «ζωή με λες», του Γιάννη Φιλιππίδη (το ομώνυμο κείμενο)

-->

Ζωή με λες, αλλά αποφεύγεις να με κρίνεις μ’ επιείκεια. Μόνο ζυγίζεις όσα ελαττώματά μου πρόλαβαν να τελεσιδικήσουν μέσα σου. Και τείνεις ν’ απορείς γι’ αυτούς που υμνούν την ακριβή συνέπειά μου, να χαρίζομαι χωρίς αναστολές κι ενστάσεις. Δικιά σου είν’ η χρέωση στις αντιρρήσεις κι ας μην το κουβεντιάζεις ανοιχτά, αφού βολεύει να πιστεύεις ότι μπορείς να με προβλέπεις με ακρίβεια κι ας επιμένουνε οι σώφρονες, να συμβουλεύουν το αντίθετο.

Ζωή με λες· και ιντριγκάρεσαι όταν ρισκάρεις για ζητήματα, που μ’ αφορούν, χωρίς να ’χεις επίγνωση πως εναντίον σου πετάς, βελάκια τα ενδεχόμενα, που χαμηλώνουνε εσένα. Εγώ θα παραμείνω σταθερή και ψύχραιμη, αναζητώντας τις ευνοϊκές στατιστικές για το δικό σου μέλλον. Αλλά η ισχυρή σου πίστη για την ορθότητα δοξασιών και αποφάσεων, δεν θα βοηθήσει να κυλήσουν στον ιμάντα των ευχών σου, οι καλές στιγμές. Και άδικα, αν θες στην τελική, τη γνώμη μου.

zoi200x289Ζωή με λες· κι όταν εκφράζομαι ερωτικά ή ονειρεύομαι διαφυγές, κοιτάς αλλού. Γνωρίζω τι αποφεύγεις να ταυτίσεις με ελπίδες και προοπτικές, μα άδικα ανησυχείς: όσα σου μέλλονται, αφορούν δικές σου ενέργειες. Είν’ ο βηματισμός του καθενός, που ξετυλίγει διαδρομές, οι επιλογές κι όχι οι προσευχές, είναι αυτές που ψιθυρίζουν λύσεις σκόρπιες, από ’κεί που δεν φαντάζεσαι. Ακόμα κι όταν διαφωνείς ή αντιδράς, εγώ δεν συνηθίζω να μου αλλάζω τις συνήθειες, παλιοί λογαριασμοί μ’ όσα αντιλαμβάνεσαι όταν ακούς τη λέξη «ισορροπία» και πιο πολλά, να μη ρωτάς.

Ζωή με λες· αλλά με βάζεις στην ουρά, να περιμένω πότε κι αν, αποφασίσεις, να με κρίνεις μ’ επιείκεια. Και με σκορπάς ανώφελα, σαν κάτι που σου χάρισαν κι εσύ επέμεινες ν’ αρνείσαι την εκτίμηση σαν γνήσιος αχάριστος, αφού κανείς δεν σου ’κοψε το κόστος λιανικής. Όμως, η αξία δεν περπατάει πάντα πλάι στην πληρωμή, συχνά επιλέγει να χαρίζεται κι αυτό, κρύβει πλεονεκτήματα που δεν φαντάστηκες. Απόφυγε ωστόσο τις τρικλοποδιές στα απρόσμενα, γιατί δεν ταξιδεύουν τακτικά μονάχα οι δυσάρεστες ειδήσεις, αλλά κι οι άλλες, που δεν αφήνεσαι να θες. Ίσως γιατί δεν προσπαθείς να απαλύνεις τους λεκέδες από αναστεναγμούς με μία δόση παραπάνω φως.

Ζωή με λες και θα ’θελα, να μ’ αγκαλιάζεις πιο συχνά, να δραπετεύουμε από την ασκήμια, από ανησυχίες που φωνάζει η μέρα και τις μασκαρεύει το σκοτάδι, που απλώνεται ταυτόχρονα με το νυχτερινό βουητό, που φέρνουν πρόθυμα οι ανεξέλεγκτες στροφές στο πληγωμένο σου συναίσθημα.

Περισσότερα για το βιβλίο εδώ:

http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/zwh-me-les.html

Βρείτε τον συγγραφέα στο Facebook

https://www.facebook.com/Yannis.Filippidis.anemosekdotiki?fref=ts