«Το σπίτι με τις κλειδαριές» • Το νέο μυθιστόρημα του Γιάννη Φιλιππίδη

⭐️ ⭐️ ⭐️  Προπαραγγείλτε το μ' ένα τηλεφώνημά σας στο 210 82 23 574 ή στο 211 0123 834 και παραλάβετέ το στην πόρτα σας, υπογεγραμμένο από τον συγγραφέα του
ΜΕ ΔΩΡΟ ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ!
«Το σπίτι με τις κλειδαριές» • Γιάννης Φιλιππίδης • Άνεμος εκδοτική
📖 ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ

Στην ελληνική επαρχία των τελών της δεκαετίας του ’50, γεννιέται η Κατερίνα σηματοδοτώντας ταυτόχρονα την απώλεια της μάνας της εξαιτίας της δύσκολης γέννας. Το άτυχο κορίτσι, έχοντας νιώσει μονάχα μια φορά τη θαλπωρή του μητρικού κόρφου, θα μεγαλώσει μέσα στην απόρριψη, την επίρριψη δυσανάλογων ευθυνών και τον εκφοβισμό όχι μόνο από τον κοινωνικό περίγυρο, αλλά και από την ίδια της την οικογένεια με εξαίρεση τον πατέρα της.
Στα χρόνια της δικτατορίας, σε μια καθεστωτική, μεγαλοαστική οικογένεια μεγαλώνει ο Παύλος, ένας έφηβος στερημένος από τη γονική στοργή, βυθισμένος στις αντιφάσεις και τα ξεσπάσματα του διπολικού χαρακτήρα του, περιορισμένος μέσα σ’ ένα σπίτι γεμάτο κλειδαριές, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα.
Όμως η ζωή που χαμογελάει μόνο στις φωτεινές ψυχές, θα οδηγήσει τις μοίρες των δύο εφήβων, ενώνοντάς τους με τρόπο απρόβλεπτο και ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, ωθώντας τους να ερωτευτούν με απόλυτη σφοδρότητα, μέσα σε ένα απειλητικό περιβάλλον όπου ελλοχεύουν απρόβλεπτοι κίνδυνοι. Οι δυο τους θα χρειαστεί να παλέψουν με τα φαντάσματα του παρελθόντος για να δημιουργήσουν την κοινή ζωή που ονειρεύονται. Θα κατορθώσουν να λειάνουν τις παλιές προσωπικές τους πληγές και ν’ αφεθούν στο μέλλον που η καλή Μοίρα έχει ορίσει γι’ αυτούς;
Ένα καθηλωτικό μυθιστόρημα από τον Γιάννη Φιλιππίδη με εκρηκτικούς χαρακτήρες, καταιγιστική πλοκή, άφθονο σασπένς και καυστικό χιούμορ, που μένει αλησμόνητο.
isbn 978-960-642-016-0
σελ.: 472
Λιανική τιμή: 17,33€ (-10%): 15,60€ με ΦΠΑ
Έρχεται σύντομα από την Άνεμος εκδοτική

«Κρατάς μυστικό;» Ένα βιβλίο που δεν πρόκειται να το κρατήσω μυστικό με τίποτα! | Kριτική βιβλίου από την Μαρία Διαμαντοπούλου για την Κulturosupa.gr

Υπάρχουν κάποια βιβλία που τα διαβάζεις αργά, με δόσεις. Σταματάς μόνος σου μετά από κάποιες σελίδες, γιατί θέλεις να κάνεις «οικονομία». Να παρατείνεις την ανάγνωσή τους, να μην τελειώσουν γρήγορα και χάσεις την απόλαυση που σου προσφέρουν. Παράλληλα, όμως, δεν απολαμβάνεις απλά μια ιστορία, άλλα βρίσκεις την ευκαιρία να βουτήξεις με το κεφάλι στη δική σου ιστορία, στη ζωή σου. Να καταδυθείς κάτω από την επιφάνεια, να ανοίξεις τα μάτια κάτω από το νερό και να βρεθείς μπροστά σε έναν νέο, άγνωστο κόσμο. Τόσο κοντινό, αλλά και τόσο μακρινό, όπως οι ζωές των συνανθρώπων μας και ας μας χωρίζει μια μεσοτοιχία. Μπορεί, μάλιστα να μη μας χωρίζει και τίποτα. Να ζούμε στο ίδιο σπίτι, άλλα χωριστά, ζώντας μια ζωή μυστική, αυστηρά προσωπική και ατομική. Μια ζωή που καθορίζεται από εμάς, αλλά και από τους διπλανούς μας, από τα κοντινά μας πρόσωπα, είτε είναι παρόντα, είτε όχι. Καλώς ή κακώς, όλοι ζούμε βίους παράλληλους, σαν τρένα που κινούνται σε διαφορετικές γραμμές, αλλά τυχαίνει να συναντιούνται στους σταθμούς… Τρένα που κουβαλούν επιβάτες, συναισθήματα, αναμνήσεις και πληγές, άλλων ή δικές μας.

Η υπόθεση: η νεαρή Άννα ζει με τη μισότυφλη μητέρα της Αλεξάνδρα σε ένα μικρό διαμέρισμα στην Αθήνα. Πατέρας δεν υπάρχει, αφού τις εγκατέλειψε, για χάρη ενός παράνομου έρωτα. Οι ελλείψεις πολλές και οι πληγές περισσότερες. Καθώς τα οικονομικά περιθώρια στενεύουν επικίνδυνα, η μικρή Άννα παίρνει μια απόφαση που θα αλλάξει τη ζωή της για πάντα: ξεκινά τις ληστείες! Κανείς δεν υποψιάζεται το κοριτσάκι με το αγγελικό πρόσωπο και το μαχαίρι στην τσέπη! Στη μητέρα λέει ψέματα για την προέλευση των χρημάτων, λέγοντάς της πως προέρχονται από την Αμερική, από τον πατέρα που έφυγε χρόνια πριν. Ίσως θα ήθελε να είναι αλήθεια, να υπήρχε έστω και ένα ψήγμα ενδιαφέροντος, ωστόσο η μοναξιά πλακώνει σαν μαύρο σύννεφο τις δύο γυναίκες, μέχρι που η Άννα ,στη διάρκεια μιας ληστείας, συναντά το Μάρκο, που δουλεύει ως σεκιούριτι και την καταδιώκει! Ο έρωτας της χτυπά την πόρτα και η Άννα του ανοίγει πρόθυμα. Ωστόσο, πόσα είναι διατεθειμένη να αποκαλύψει και να δώσει; Μπορεί να αγαπήσει και να αγαπηθεί, μέσα σε ένα ψέμα, μέσα σε μια διπλή ζωή; Οι παλιές πληγές θα επουλωθούν ή θα ματώσουν; Οι αμαρτίες γονέων τελικά «παιδεύουσι τέκνα» ή έχουμε όλοι μια δεύτερη ευκαιρία; Πόσο επηρεάζουν τις επιλογές μας οι οικογενειακές μας καταβολές;

Να το διαβάσεις: τα βιβλία του Γιάννη Φιλιππίδη ποτέ δεν είναι μονοδιάστατα. Θυμίζουν καλειδοσκόπια που σου δείχνουν διαφορετικές πλευρές της ζωής και του ψυχισμού των ανθρώπων. Στο βιβλίο εξελίσσονται παράλληλα δύο αφηγήσεις : της Άννας και της μητέρας της, του παρόντος και του παρελθόντος. Μέσα από την αφήγηση της μητέρας, που δίνεται με περισσή ειλικρίνεια, ευαισθησία και τρυφερότητα, βλέπουμε την εικόνα της γυναίκας που αγαπά, παραδίνεται, ελπίζει, συγχωρεί και στο τέλος πληγώνεται και εγκαταλείπεται. Η Αλεξάνδρα θα γίνει φίλη σας καρδιακή, θα τη συμπονέσετε και θα οργιστείτε με τον άπιστο και επιπόλαιο σύζυγο, την επιθετική κουνιάδα και την κοινωνία που την απορρίπτει.

Η Άννα, από την άλλη, θα σας εκπλήξει με την ωριμότητα ,την ευαισθησία και την οξυδέρκειά της! Δεν είναι μια συνηθισμένη κοπέλα, άλλωστε! Θα σας υποβάλλει αμείλικτα ερωτήματα ,σε σχέση με τη ζωή, τους ανθρώπους, τις σχέσεις, το Καλό και το Κακό, τα όρια. Θα αντέξετε να τα σκεφτείτε και να απαντήσετε ή θα προτιμήσετε να χαθείτε μπροστά σε μια οθόνη; Θα αντέξετε και το απροσδόκητο και συγκλονιστικό τέλος του βιβλίου; Για να σας δω!

Μην το διαβάσεις: αν απλά θέλεις κάποιες σελίδες ανούσιες για να περάσει η ώρα σου και να αναλωθείς σε ιστοριούλες του συρμού, προσπέρασέ το. Το βιβλίο απευθύνεται σε αναγνώστες με υψηλή συναισθηματική νοημοσύνη, με ευαισθησίες ξεχωριστές, χωρίς στενομυαλιές και προκαταλήψεις. Σε ανθρώπους που εκτιμούν τον καλό χειρισμό της ελληνικής γλώσσας, το λυρισμό που δε γίνεται κλισέ και γλυκανάλατος, την ειλικρίνεια και το ιδιαίτερο, υποδόριο χιούμορ. Καθόλου τυχαίο που γνωρίζει συνεχείς επανεκδόσεις.

Βαθμολογία :

4.6/5

Λίγα λόγια για το συγγραφέα: Ο Γιάννης Φιλιππίδης είναι συγγραφέας και υπεύθυνος εκδόσεων της Άνεμος Εκδοτική. Σπούδασε υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Βασίλη Ρίτσου. Άρθρα του έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά και επώνυμες ιστοσελίδες. Από το 2013 αρθρογραφεί κι είναι αρχισυντάκτης στο www.anemosmagazine.gr

 .

.

Εργογραφία

Aπό την Άνεμος εκδοτική κυκλοφορούν τα βιβλία του:

«Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου» (μυθιστόρημα, 2006).

«Ο εραστής, η μέλισσα κι ένα μικρούλι “αχ”» (μυθιστόρημα, 2008).

«Μα, το ψάρι είναι φρούτο» (οχτώ απρόβλεπτες ιστορίες για ενήλικους αναγνώστες, 2011).

«Κρατάς μυστικό;» (μυθιστόρημα, 2011).

«Ζωή με λες» (παιχνίδια πεζογραφίας, 2011).

«Λούσιfair, η βασίλισσα της Κυψέλης» (μυθιστόρημα, 2012).

«Ο Απρίλης στάθηκε αλήτης» (μυθιστόρημα, 2014).

«Το ασανσέρ των οκτώμισι» (θεατρικό, 2015).

«Κωδικός ελευθερία» (παιχνίδια πεζογραφίας, 2015).

«Εκείνος που άκουγε τις επιθυμίες των άλλων» (μυθιστόρημα, 2017).

Πολυσυμμετοχικά

«Το προσωπικό μου θέατρο σκιών» (ιδιωτική έκδοση Black Duck multiplarte, 2011).

«Προσωπογραφίες» (ιδιωτική έκδοση Black Duck multiplarte, 2011).

(από το blog του συγγραφέα : https://yannis-filippidis.blogspot.com/p/blog-page.html)

Η αγαπημένη μου φίλη Κάτια Κρεμαστούλη γράφει για το 2ο μυθιστόρημά μου που φέρει τον τίτλο «Ο εραστής, η μέλισσα κι ένα μικρούλι “αχ“»

 

 Στο απολαυστικό αυτό μυθιστόρημα, το γεμάτο χιούμορ και συναίσθημα, ένας κόσμος ξεπηδά μπροστά στα μάτια μας.

Ζει, αναπνέει και κινείται, εκεί… ζωντανός, αληθινός.. παντοτινός.
Ένα σύνολο ανθρώπων, ετερόκλητο, ποικιλόμορφο, που ελπίζει, θυμάται, ονειρεύεται αγαπά. Τις διαφορές του λύνει με καβγάδες, φιλιώνει στα στρωμένα μεσημεριανά τραπέζια, τα μελλούμενα ψάχνει στο φλιτζάνι του καφέ, με κουτσομπολιό στο ενδιάμεσο. Γελά και χαίρεται. Τις μνήμες ανασύρει, τα ανομολόγητα μυστικά… Περιμένει την αγάπη την μεγάλη, σε φαντασιώσεις ερωτικές… Εκεί σε μια πόλη της Αθήνας, σε μια γειτονιά..
τότε το 1999 που ο Σεπτέμβρης ήταν ιδιαίτερα ζεστός. Και όπου ο μεγάλος σεισμός, στάθηκε μόνο η αφορμή..

Με περίσσιο χιούμορ, αισθαντικός, μοναδικός- όπως πάντα -στην απλότητά του, ο Γιάννης Φιλιππίδης, στρέφει το βλέμμα του στην σύγχρονη πραγματικότητα… Στους ανθρώπους τους "μικρούς" μα τόσο "μεγάλους"..
Και ομορφαίνει την Αθήνα, με διαλόγους σπαρταριστούς.. Και η γυναίκα εκεί. Κυρίαρχη!!!
Η γυναίκα, η μάνα, η κόρη, η φίλη ,η ερωμένη, η αγαπημένη. Η γυναίκα ,η "χωρίς ηλικία".
Και δίπλα της, οι άντρες .Αυτοί που άλλοτε την στηρίζουν, άλλοτε την απειλούν. Που φεύγουν, μα επιστρέφουν και πάλι κοντά της έτοιμοι να την αγαπήσουν ξανά!

Ένα "Αχ" ήταν για μένα αυτό το βιβλίο..
Το "Αχ"του φόβου και της αγωνίας..
Το "Αχ"της ανακούφισης..
Της λύπης και της χαράς..
Το "Αχ"της ελπίδας και της αγάπης!

Αυτό το "Αχ" όλων των ανθρώπων ακούγεται στις σελίδες του. Πότε χαρούμενο , πότε λυπημένο. Πικραμένο, φοβισμένο, ανακουφιστικό.. Ένα "Αχ"που βγαίνει πάντα από μέσα μας ,μα όταν κλείνει η πόρτα του διαμερίσματος μας , γίνεται ένας "βαθύς αναστεναγμός" που "βαραίνει"από τις σιωπές μιας μοναξιάς..

Ο κόσμος του Γιάννη Φιλιππίδη,-ο κόσμος μας-είναι εδώ και χαράζει την διαδρομή του, ρίχνοντας το βλέμμα στο παρελθόν, ζώντας στο παρόν, ελπίζοντας στο μέλλον.
 Πολύχρωμος, φλογερός, πάντα πιστός στις αξίες του!

Ένα "Αχ" λοιπόν, ακούστηκε και ακούγεται ακόμη εκεί, σε μια γειτονιά της Αθήνας.. Πότε στα φανερά, πότε στα κρυφά..
Ένα "Αχ" όπου η μοναδική πένα του Γιάννη Φιλιππίδη, το μετατρέπει σε καλοσύνη, δέσιμο, πίστη, φιλία... Το κάνει ελπίδα και όνειρα... Το ξελαφρώνει σε βλέμματα αγαπημένα.. Σ' εκείνα, που καταργούν τα λόγια.
Το"κλείνει"σε μια αγκαλιά σφίγγοντας το με αγάπη. Και τότε αυτό συρρικνώνεται τόσο, μα τόσο πολύ, που γίνεται πια μικρούλι..

Ένα μικρούλι "Αχ"!!!

Εγώ θα πω τελειώνοντας, πως ποτέ άλλοτε μια γειτονιά της Αθήνας δεν ήταν τόσο, μα τόσο όμορφη...
Ποτέ άλλοτε ένας Σεπτέμβρης, δεν μύριζε τόσο "Άνοιξη"...

Ποτέ άλλοτε η πραγματικότητα δεν δόθηκε με τόσο γέλιο και αναστεναγμό.. Τόσο οικεία. Τόσο ανθρώπινη στο τότε, στο τώρα, στο πάντα!!

Μένω για μια ακόμα φορά, γοητευμένη από την "πένα"του Γιάννη Φιλιππίδη!!

Απλά, υπέροχη!!!

Γιάννη μου, ευχαριστώ πολύ!! Από καρδιάς!!

«Κρατάς μυστικό;» • Μια νύχτα γιορτής με την Μάγδα Κατσιπάνου και τον Μπάτη Πεφάνη, Αίτιον 4/11/2019

«Κρατάς μυστικό;» | Η Κυριακή Γανίτη γράφει στο Dominica_Amat

 Προ καιρού διάβασα για πρώτη φορά βιβλίο του συγγραφέα κυρίου Γιάννη Φιλιππίδη καί έμεινα πολύ ικανοποιημένη. Εξέφρασα,τότε,την επιθυμία να διάβασω κι άλλο μυθιστόρημά του. Να 'μαι,λοιπόν,σήμερα εδώ,νωρίτερα από ό,τι υπολόγιζα καί να σας παρουσιάζω το βιβλίο του ''Κρατάς μυστικό;'',μένοντας για δεύτερη φορά συγκινημένη.
   Υπάρχουν μυστικά που προστατεύουν ζωές κι άλλα που τις καταστρέφουν... Οξύμωρο; Ναι,αλλά αληθινό καί συμβαίνει τριγύρω μας. Aκόμη κι εμείς,υπάρχουν στιγμές στην καθημερινότητά μας,που κάνουμε αυτήν την επιλογή για να μην στεναχωρηθεί κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο. Το θέμα είναι,αν είναι δική μας ανάγκη να εθελοτυφλούμε,ή,μας έχει επιβληθεί από την ίδια την κοινωνία...
  Ο πόθος για επιβίωση,για ένα καλύτερο μέλλον καί η απογνώση οδηγούν τον άνθρωπο πολλές φορές να κάνει πράγματα που σε αντίθετη των περιπτώσεων δεν θα τα έπραττε. Ευσταθεί αυτό,ή,απλά τείνουμε να δικαιολογήσουμε τις πράξεις καί τις σκέψεις μας με αυτόν τον τρόπο; Για μένα ως ένα σημείο αυτό δύναται να εξηγήσει αρκετά,σε καμία περίπτωση όμως όλα...
  Ο συγγραφέας κύριος Γιάννης Φιλιππίδης για μία ακόμη φορά δίνει στο αναγνωστικό κοινό ένα κοινωνικό μυθιστόρημα άκρως φορτισμένο συναισθηματικά,με αποτέλεσμα όσοι/ες το διαβάσουν να μην βγούν ''αλώβητοι'' στο τέλος του. Αυτό κατά την άποψή μου είναι σημαντικό να το πετυχαίνει ένα βιβλίο. Πρέπει όλοι κι όλες να προσλαμβάνουμε πράγματα μέσα από τις ιστορίες τους. Να παραδειγματιζόμαστε καί να γινόμαστε καλύτεροι. Να μάθουμε να αγαπάμε καί να αποδεχόμαστε τους γύρω μας καί τον εαυτό μας.
  Στο βιβλίο του ''Κρατάς μυστικό;'' ο συγγραφέας επιχειρεί καί διεισδύει απόλυτα μέσα στον γυναικείο ψυχισμό. Αγγίζει λεπτές χορδές καί μοιάζει σαν άλλος βιρτουόζος βιολιστής που χειρίζεται τις χορδές του βιολιού με το δοξάρι,αποτυπώνοντας πάνω στο χαρτί μύχιες σκέψεις καί συναισθήματα δύο γυναικών(μητέρας καί κόρης) με διαφορετικά βιώματα καί χαρακτήρα. Η παράλληλη εξιστόρηση των γεγονότων μέσω αυτών των δύο γυναικών έρχεται καί κουμπώνει όλη την πλοκή. Η μία συμπληρώνει την άλλη καί φανερώνει γεγονότα που δεν γνωρίζαμε καί βοηθάει στην ομαλή πορεία της υπόθεσης.
   Η λυρικότητα που διακατέχει την γραφή του κύριου Φιλιππίδη φαντάζει σαν ένα αστείρευτο πηγάδι,το οποίο δεν έχει πάτο καί αναδύει ιστορίες λιτές καί συνάμα περίτεχνες που δεν επιτρέπουν σε κάποιο να μην τις αγαπήσει. Να μην νιώσει αυτήν την πληθώρα των συναισθημάτων που βιώνουν οι ήρωες καί εντέλει να ταυτιστεί μαζί τους. Να τους νιώσει,να τους συμπονέσει,να τους συμπαρασταθεί,να τους δικαιολογήσει,να τους μισήσει. Γιατί όλα αυτά είναι μέσα στην ζωή μας.
  Δεν αντιλέγω,ωραία τα βιβλία με τα ιδανικά τέλη. Χρειάζονται,για να μην πω,ότι επιβάλλεται να τα διαβάζουμε για να ξεφεύγουμε από την σκληρή πραγματικότητα αλλά όταν πρόκειται για κοινωνικά μυθιστορήματα,πρέπει να εκφράζουν απόλυτα τις συνθήκες της αληθινής ζωής. Με τις ομορφιές της καί τα άσχημά της. Με την αγάπη καί τον έρωτα αλλά καί τον πόνο. Με την υγεία καί την ασθένεια. Κι όλα αυτά δοσμένα σε ρεαλιστικές διαστάσεις,χωρίς γραφικότητες,ή,τάσεις εντυπωσιαμού με άσκοπη χρήση ''βροντερών'' εκφράσεων.
   Κάπου εδώ θα κλείσω την κριτική μου,προτρέποντας εσάς που δεν έχει τύχει ακόμη να διαβάσετε το βιβλίο,να το αναζητήσετε. Θα σας ανταμείψει η ανάγνωσή του.
                                                          Καλές σας αναγνώσεις!

                                                                   ΠΕΡΙΛΗΨΗ

«Μια ύπαιθρο λαχτάρησα. Κάμπο ατελείωτο. ν' αρπάξω ένα σοφό άλογο, να δραπετεύσω ως τη δύση του ήλιου. Να σφίγγω τα γόνατά μου στη ράχη του, να μου επιτρέπει να το οδηγώ. Να φύγω με ταχύτητα μεγάλη, ώσπου να γίνω κουκκίδα σ' ένα τεράστιο πλάνο σινεμασκόπ, αυτό ναι. Να μη με ξαναδεί ποτέ κανείς από κοντά. Να φεύγω, να χαλαρώνω και να επιτρέψω στο μυαλό μου να σκέφτεται. Να μη φοβάται και να αφήσει πια ελεύθερα τα μάτια μου. Χιλιάδες μίλια πιο χαμηλά απ' τον Θεό. Ή μια ανάσα μόνο μακριά Του».

Όταν στα δώδεκα της χρόνια η Άννα, αποφασίζει να κλέψει για πρώτη φορά, από φόβο πως θα ξεπέσουν αυτή κι η μάνα Αλεξάνδρα σε ιδρύματα, αδυνατεί να εκτιμήσει πόσες επιπλοκές θα προκαλέσει μια ζωή, που στήνεται στα ψέματα. Δώδεκα χρόνια αργότερα, εκείνο το άφοβο κορίτσι δείχνει να 'χει στοιχειώσει τα πιο απλά και τα πιο παράτολμά του όνειρα. Για κείνη, και τη φιλότιμη Αλεξάνδρα, που ζει ανυποψίαστη μια φτωχή ζωή, τα αμέτρητα κρυμμένα χρήματα δε δείχνουν ικανά να παίξουν κάποιο ρόλο. Αποφασισμένες να ζήσουν όπως ονειρεύτηκαν, θα χρειαστεί να χαρτογραφήσουν πολλές φορές απ' την αρχή το μέλλον, για όσα θέλησαν και δε συνέβησαν στην ώρα τους. Πλάι τους, ο επιπόλαιος κι άπιστος Αντώνης, ο γοητευτικός και φιλαλήθης Μάρκος, η επαναστάτρια Ελευθερία και το από μηχανής δαιμόνιο της ζωής τους, η Λαμπρινή. Η γυναίκα που 'χει απορρίψει πρώτη τον εαυτό της και μια νύχτα θα χαθεί εξαφανίζοντας όλα τα έμβια ίχνη της. Ένα απροσδόκητο παιχνίδι αισθημάτων για έξι κύριους παίχτες, που διαχειρίζονται την έννοια του μοιραίου.

Είν' όμως προτιμότερο κάποιες αλήθειες, να παραμένουνε καλά κρυμμένες.

Πηγή: https://dominicamat.blogspot.com/2020/02/blog-post_29.html?fbclid=IwAR2lagedPR9Y2Ly9cnIKvkFeRf6rpBPQCCRFMYUSuoDDghXoUZQMfioxorg

Είχε λιακάδα σήμερα | Βookia.gr

Συνέντευξη με τον συγγραφέα κύριο Γιάννη Φιλιππίδη | Dominica_Amat

Γράφει η Κυριακή Γανίτη(Dominica Amat)

   Σημερινός καλεσμένος στην στήλη των συνεντεύξεων ο συγγραφέας κύριος Γιάννης Φιλιππίδης. Τον ευχαριστώ θερμά για την αποδοχή της πρόσκλησης να κάνουμε αυτήν την πολύ όμορφη συζήτηση. Προ ημερών είχα την ευκαιρία να διαβάσω το βιβλίο του ''Είχε λιακάδα σήμερα'' καί έμεινα μαγεμένη από τον τρόπο γραφής του. Για όσες/όσους ενδιαφέρεστε,μπορείτε να αγοράσετε τα βιβλία του είτε από το επίσημο site των εκδόσεων(θα βρείτε το λινκ στο τέλος της συνέντευξης),είτε από κάποιο βιβλιοπωλείο.

                                 Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΚΥΡΙΟΣ ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ

                                                Για να δούμε τι μοιράστηκε μαζί μας...

ΕΡΩΤΗΣΗ 1: Ποιά ανάγκη σας ήρθε να καλύψει η συγγραφή στη ζωή σας;

Γ.Φ. Είμαι 42 χρόνια ταχυδακτυλογράφος, μετά την πρώτη τετρασέλιδη έκθεση στο σχολείο, η μητέρα μου ακολούθησε τη συμβουλή της δασκάλας, ως παιδί μάλλον είχα ένα περίεργο δείκτη νοημοσύνης, τον οποίο είχε διακρίνει και προέτρεπε την μητέρα μου να με κατευθύνει σε κάτι καλό και δημιουργικό, διαφορετικά υπήρχε η πιθανότητα αυτή η παράδοξη οξύνοια να με προτρέψει προς το κακό, γύρευε πως και τι. Για πολλά χρόνια, υπήρξα δεινός αναγνώστης. Αρνήθηκα ωστόσο την εκμάθηση τυφλού συστήματος, όταν με υποχρέωναν να κάνω κάτι πειθαναγκαστικό, φερόμουν ως ανεπίδεκτος, έτσι εφηύρα το προσωπικό μου τυφλό σύστημα. Έβλεπα τα πλήκτρα να χορεύουν τρελά, σε δυο βδομάδες χωρίς να αντιλαμβάνομαι τι κάνω κι επειδή δεν ήθελα να μάθω αντιγράφοντας κείμενα άλλων από περιοδικά ή βιβλία, το ’κανα για πρώτη φορά, γράφοντας τις δικές μου πρώτες ιστορίες, γύρευε τι είδους κλίση να ’ταν αυτή. 

   Χρόνια μετά, τελειώνοντας το σχολείο, φοίτησα σε δραματική σχολή κι από την πρώτη κιόλας χρονιά, εργαζόμουν για την επιβίωσή μου, μετά από οντισιόν σε μεγάλη αθηναϊκή σκηνή. Αλλά στη Σχολή, είχαμε σπουδάσει Τένεσι Ουίλιαμς, Μίλερ, Έλλιοτ, το πιο ψυχοδραματικό θέατρο. Στις εμπορικές παραστάσεις, έπαιρνα τον μισθό μου, αλλά μέσα μου αισθανόμουν άδειος. Έτσι ξαναβρήκα τα πλήκτρα μιας –ηλεκτρονικής αυτή τη φορά- γραφομηχανής, ενός πληκτρολογίου, εννοώ. Αυτό συνέβη στα 27 μου χρόνια. Από τότε δεν έχω σταματήσει να γράφω. 

   Για ν’ ανακεφαλαιώσω ωστόσο, η γραφή στην ενήλικη πια ζωή μου, με βοήθησε να γίνω ξανά ηθοποιός σε κάθε μυθοπλασμένο ρόλο, σκηνοθέτης, φωτιστής, σκηνογράφος, μουσικός επενδυτής και κυρίως βέβαια, ο συγγραφέας του σεναρίου. Από τότε, το να γράφω, ακόμα και σε περιόδους κατά τις οποίες είμαι εξαφανισμένος από τα κοινωνικά δίκτυα είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό για μένα. Είναι να μη το μάθεις μια φορά, σα το ποδήλατο ή το κολύμπι. Γιατί η συγγραφή, σε κάνει να βλέπεις με υπεραισθησία τους άλλους, γύρω σου. Κι αυτό, εκτονώνεται μονάχα γράφοντας με αφορμή τα όσα ζεις ή ονειρεύεσαι…

EΡΩΤΗΣΗ 2: Από τί εμπνέεστε συνήθως;

Γ.Φ. Από την ίδια τη ζωή, τους ανθρώπους της, από μια λέξη σ’ έναν στίχο ή ένα όμορφο μουσικό θέμα, από μια σκέψη μου ή μια συνάντησή μου τυχαία. Και βέβαια, δεν συνηθίζω ποτέ μου ν’ αντιγράφω χαρακτήρες, απλώς κρατώ μέσα μου νύξεις, ιδέες. Στη δραματική σχολή, έμαθα από τον αείμνηστο δάσκαλό μου, τον τρόπο να κάνω συνειρμούς. Με μια αφορμή, ενεργοποιείται η σκέψη. Κι ένας καινούργιος κόσμος, σχηματίζεται.

ΕΡΩΤΗΣΗ 3: Από το βιογραφικό σας μαθαίνουμε ότι έχετε διαγνωσθεί με μία πάθηση των ματιών-συγγνώμη, δεν θυμάμαι ακριβώς την ορολογία- που επηρεάζει την όρασή σας. Πέρασε απ’ τον νου σας να σταματήσετε την συγγραφή εξαιτίας αυτού, ή, σας έκανε να πεισμώσετε και να είστε πιο παραγωγικός; Τί θα λέγατε σε όλα τα άτομα που αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα υγείας και φοβούνται να ακολουθήσουν τα όνειρά τους;

Γ.Φ. Θα τους συμβούλευα, με ατσάλινα κι όχι πήλινα ποδάρια, να σταθούν απέναντι στο μέλλον και τα θέλω τους. Σε μένα –ένα στα 20 χιλιάδες τυχερά, θα πω, παιδιά, άρχισε να εξελίσσεται ένα θέμα που θα χαρακτήριζε, χρόνια μετά την ιδιότητα ενός ανθρώπου, χαμηλής οράσεως. Η νόσος του Stargarndt από την οποία πάσχω, πήρε να εξελίσσεται με το τέλος της συγγραφής των δύο πρώτων μυθιστορημάτων μου, που ’χαν εγκριθεί κιόλας από μεγάλο εκδοτικό οίκο. Το χειρότερο ήταν πως η αρχική διάγνωση, έκρινε λανθασμένα η πρώτη δημόσια επιτροπή καθηγητών, που προέβλεψε ως τύφλωση, το όριο των επόμενων πέντε ετών. Όταν βρήκα τον σωστό θεράποντα καθηγητή κι έκανα τις ακριβείς εξετάσεις, η ψυχή μου φτερούγισε. Κι επειδή στις παθήσεις σαν και την δική μου, η βλάβη προς το παρόν αποκαθίσταται μόνο σε πειραματικό στάδιο, εγώ απολαμβάνω τη ζωή, πολύ πιο επίμονα, αξιοποιώντας μια μεγαλύτερη οθόνη, που δε μου στερεί, ούτε τη δυνατότητα της συγγραφής, ούτε καν αυτό της φανερής μου επικοινωνίας στα κοινωνικά δίκτυα μέσα από οποιοδήποτε μέσο. Η μάχη με τη ζωή, όπου τίποτα δε μας δίνεται με τρόπο δεδομένο, ούτε μας αφαιρείται με τη δική μας βούληση. Κατά την ταπεινή μου κρίση, η ψυχολογία από κλινική γιατρό-καθηγήτρια, θα ήταν αναγκαία. Αυτή θα μας δίδασκε, ανάμεσα σε τόσα πανάχρηστα μαθήματα, πως η ζωή δεν είναι μόνο «Λόλα να ένα μήλο». Αυτό θα βοηθούσε τους πάσχοντες απ’ οτιδήποτε, να μη παραιτούνται από τη γοητευτική μάχη, που κρύβει ως δώρο της, ανέλπιστες χαρές· και την λένε απλά ζωή. Εδώ αξίζει να προσθέσω πως, ενώ τα πρώτα επτά χρόνια η όραση μου επιδεινωνόταν με ρυθμό καλπάζοντα, τα τελευταία δέκα χρόνια αυτή η εξέλιξη επιβραδύνθηκε στο ελάχιστο.

ΕΡΩΤΗΣΗ 4: Έχετε σπουδάσει υποκριτική στη Δραματική Σχολή του Βασίλη Ρίτσου. Ποια είναι η μεγαλύτερη αγάπη σας; H υποκριτική, ή, η συγγραφή;

Γ.Φ. Δεκαπέντε χρόνια θέατρο, δεκάξι χρόνια βιβλία, οφείλω να ορίσω μόνος μου την πλάστιγγα. Το βιβλίο ωστόσο με κερδίζει, γιατί γράφεται-δουλεύεται μια φορά κι έπειτα ξεκινάει το ταξίδι του στον χρόνο. Αλίμονο το θέατρο, είναι μια θέωση συγκινησιακή, διαφορετική, αλλά και εφήμερη. Αλλά σε ζητάει να σταθείς ακέραιος κι αντιμέτωπος με τον θεατή. Όχι απαρέγκλιτα στον δικό του χρόνο, όπως συμβαίνει με τα βιβλία. Και να σου πω μια δική μου αλήθεια; Θα ξαναέπαιζα μόνο σ’ ένα δικό μου έργο, με ρόλο που θα ’θελα να ερμηνεύσω ο ίδιος. Αν είναι να το ξανακάνω, θα το κάνω, με σχεδιασμό και απόλυτη διεύθυνση δική μου, μόνο έτσι, θ’ άξιζε για μένα τον κόπο.

ΕΡΩΤΗΣΗ 5: Έχετε συμμετάσχει σε συλλογικά έργα. Πόσο εύκολη, ή, δύσκολη είναι η συνεργασία με άλλους συγγραφείς; Θα το τολμούσατε πάλι στο μέλλον;

Γ.Φ. Στα πολυσυμμετοχικά που συμμετείχα εγώ, καθένας έγραφε μόνος του. Δεν είχαμε ποτέ συνεννοηθεί για το τι θα γράψει ο ένας και τι ο άλλος. Αν μ’ έβαζε κανείς στην τρέλα τού να συνδέσουμε ένα μυθιστόρημα με διαφορετικές γραφές, κάτι που θα διαδεχόταν από κάτι άλλο, έτσι όπως έχει ιστορικά στο παρελθόν συμβεί με διάσημα βιβλία, όχι, εκεί νομίζω πως δε θα μπορούσα να συμμετέχω. Ωστόσο βιβλία, όπως οι αγαπημένες εκδόσεις του BlackDuck Multiplarte, δεν υπήρχε ποτέ περίπτωση να με φέρουν σε αμηχανία. Ήξερα ότι έγραφα στο ίδιο βιβλίο, βίωσα μάλιστα τη χαρά, το «Προσωπικό μου θέατρο σκιών», ο τίτλος ο ίδιος του διηγήματός μου, να ’χει τόσο γλυκά «κλαπεί», ως γενικός τίτλος της συλλογής. Για μένα το ύψιστο ήταν πως συμμετείχα σε βιβλία, όπου τα δικά μου κείμενα, δημοσιεύονταν πλάι σε άλλα επιφανών καλλιτεχνών κι ανθρώπων των γραμμάτων όπως, του αείμνηστου Μανώλη Ρασούλη, του Δημήτρη Μυταρά, του Λουδοβίκου των Ανωγείων, του Στέλιου Ελληνιάδη και πολλών ακόμα.

ΕΡΩΤΗΣΗ 6: Τα βιβλία σας έχουν αγαπηθεί πολύ από το αναγνωστικό κοινό. Σας φοβίζει το γεγονός ότι έχετε θέσει ψηλά τον πήχη και πλέον οι απαιτήσεις του κοινού έχουν αυξηθεί;

Γ.Φ. Ναι, έχεις μεγάλο δίκιο σ’ αυτό. Το δέκατό μου μυθιστόρημα, δόθηκε σε προεκτύπωση κι έτσι η πρώτη του έκδοση ενείχε κιόλας οκτώ κριτικές ανθρώπων που γράφουν χρόνια τώρα με αγάπη για μένα. Τα παιδιά στο γραφείο του Ανέμου με χειροκροτούσαν αλλά εγώ βιώνω κάθε φορά την εμπειρία του πρωτεμφάνιστου. Έχει συμβεί και σε παλιότερα βιβλία να αισθάνομαι ανασφαλής, αλλά υπήρξαν άλλα μυθιστορήματα κυρίως, όπως το «Είχε λιακάδα σήμερα», όπου στ’ αλήθεια δεν μπορούσα να αισθανθώ, το πώς και το πόσο γρήγορα αγαπήθηκε, ενόσω εγώ είχα την πεποίθηση ότι γράφω κάτι λίγο πιο σκληρό, ίσως και πιο καινοτόμο. Αλλά ακόμα και για το βιβλίο αυτό, υπήρξαν γραφές, κριτικές και σχόλια που το εκθείαζαν.

ΕΡΩΤΗΣΗ 7: Γιατί πρέπει να διαβάζουμε βιβλία;

Γ.Φ. Αξίζει να διαβάζουμε βιβλία! Το βιβλίο είναι μια μορφή τέχνης, αρκετά ισχυρή για το θυμικό μας. Θα φέρω μόνο ένα διπλό παράδειγμα: Στην πολυθρόνα του σαλονιού μας ή στο φωτιστικό του κομοδίνου μας, το βιβλίο λειτουργεί σαν φυσικό ηρεμιστικό. Μας κλέβει σε μια μυθοπλασία άλλων ανθρώπων –το ίδιο συμβαίνει και στο θυμικό του ίδιου του συγγραφέα- να χανόμαστε σε μια ιστορία, πέρα από τα δικά μας καθημερινά ζητήματα. Είναι το καλύτερο ηρεμιστικό ή υπναγωγό. Και μάλιστα χωρίς παρενέργειες, μονάχα από μια υγιέστατη εξάρτηση μπορεί να συμβεί στη ζωή μας να δεθούμε μαζί του να εκτιμήσουμε την φιλαναγνωσία. Αλλά αυτή, είναι μια εξάρτηση γλυκιά, που ’χει το χάρισμα να μας απελευθερώνει από κάθε προσωπικό μας βάσανο!

ΕΡΩΤΗΣΗ 8: Υπάρχει κάποιο βιβλίο, ή, ήρωάς σας που του τρέφετε μία ιδιαίτερη αδυναμία;

Γ.Φ. Αναμφίβολα πρόκειται για την Βασιλική από την «Η μυρωδιά σου στα σεντόνια μου» που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2006. Η ίδια, αφηγείται την ιστορία της σε πρωτοπρόσωπη γυναικεία αφήγηση, έτσι κατάφερα να δω την πεζογραφία στην πράξη της: ως ένα δυνατό θεατρικό μονόλογο. Το βιβλίο αυτό μπήκε σε περισσότερα από 70.000 σπίτια, χάνω τα όρια της αγάπης των αναγνωστών της για κείνην. Για μένα ωστόσο είναι η ηρωίδα, που μ’ έκανε, χωρίς ίσως να το θέλει, αστέρι στην ελληνική πεζογραφία. Κι όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσα χρόνια και βιβλία κι αν έρθουν, η Βασιλική θα ’ναι η εμβληματική μου ηρωίδα.

ΕΡΩΤΗΣΗ 9: Ποιό το νόημα που θα θέλατε να περάσετε μέσα από τα βιβλία σας προς τους αναγνώστες;

Γ.Φ. Είναι ένα μήνυμα, που εκπέμπει την λέξη «φως». Έχω γράψει ως τώρα, περιώνυμα δραματικά βιβλία, όπως το «Κρατάς μυστικό;», την «Μυρωδιά σου στα σεντόνια μου». Θίγω πρώτα τα δραματικά, για να μην απλωθώ στον «Απρίλη που στάθηκε αλήτης» στο «Ο εραστής, η μέλισσα κι ένα μικρούλι “αχ”» ή μια απερίγραπτη σειρά διηγημάτων με τον γενικό τίτλο «Μα, το ψάρι είναι φρούτο!» Δραματικά ή κωμικά στο ύφος τους, τα βιβλία μου θέλω να ανάβουν πράσινο φανάρι στα μονοπάτια της ζωής, των δικών μου αναγνωστών. Να τους υποδεικνύω τη φωτεινή της μεριά. Είναι θεωρώ χρέος μου, να μη τους εγκαταλείπω στην έννοια κατάθλιψη!

ΕΡΩΤΗΣΗ 10: Έχετε ξεκινήσει την συγγραφή του επόμενου βιβλίου σας; Μπορείτε να μας πείτε κάτι γι' αυτό;

Γ.Φ. Ναι, καιρό τώρα γράφω ένα ακόμα μυθιστόρημα, που θα ’ναι το δωδέκατο για μένα βιβλίο, που θα φέρει την υπογραφή μου. Πρόκειται για ένα ακόμα βιβλίο, που θα φέρει πόνο και γέλιο μέσα από την ανάπτυξη των ζωών των ηρώων και των χαρακτήρων του. Δεν υπάρχει λόγος να βιαζόμαστε, σε λίγο καιρό, θα υπάρχει κόσμος που ελπίζω να το αγαπήσει κι αυτό πολύ, όσο και τα προηγούμενα μου Εγώ απλά, αδημονώ, τόσο για την εξέλιξη, το τέλος, όσο και την μετέπειτα πορεία του, όταν δεν θα ’ναι πια δικό μου, αλλά θ’ αποτελεί ιδιοκτησία όσων επιλέξουν να το διαβάσουν!

ΕΡΩΤΗΣΗ 11: Αγαπημένο βιβλίο και συγγραφέας;

Γ.Φ. Και βέβαια! Πρόκειται για τη «Μητέρα του σκύλου», του Παύλου Μάτεσι, ένα βιβλίο που εμπεριείχε όλη την καυστικότητα στο χιούμορ, όλη την ευαισθησία και όλο του το συναίσθημα, για μια Ελλάδα που έγλυφε ακόμα τις πληγές της στις δεκαετίες που ακολούθησαν, μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

ΕΡΩΤΗΣΗ 12: Ποιό μήνυμα θα θέλατε να δώσετε στα νέα παιδιά που επιθυμούν να ασχοληθούν με την συγγραφή;

Γ.Φ. Nα διαβάζουν πολύ, κυρίως βιβλία που γράφονται στην πατρίδα μας και να μην ακολουθούν στερεότυπες σκαλέτες-μανιέρες, γιατί έτσι κινδυνεύουν να βιώσουν το αντίθετο όνειρο απ’ αυτό της απηχησιμότητάς τους. Να αφιερώνονται στη συγγραφή με την ίδια τους την ψυχή, όχι με τρόπο τεχνητό ή τεχνικό, αλλά με συναισθήματα διάφορα. Κι όταν έρθει η ώρα να δείξουν τη δουλειά τους, να μην προστρέχουν σε εκδοτικούς οίκους, που λειτουργούν με όρους αυτοέκδοσης, υπάρχουν αλίμονο πάμπολλοι τέτοιοι εκδοτικοί οίκοι στα χρόνια μας, εύκολα μπορεί κανείς –ιδιαίτερα νέος ή νέα- να μπερδευτεί στο δαιδαλώδη κόσμο των εκδόσεων, που λειτουργούν με πρόχειρες ανεπιμέλητες εκδόσεις, που δεν θα κυκλοφορήσουν στα βιβλιοπωλεία, μιας και οι εκδότες τους, δεν γνωρίζουν ή δεν θέλουν να μπουν στη βάσανο της διανομής και της επικοινωνίας κάθε τίτλου. Και βέβαια, να πιστεύουν πάντα, πως εχθρός του καλού, είναι το καλύτερο.

ΕΡΩΤΗΣΗ 13: Τέλος, θα μπορούσατε να δείτε ένα βιβλίο σας να γίνεται τηλεοπτική σειρά, θεατρικό έργο, ή, ταινία στο σινεμά;

Γ.Φ. Θα με ενδιέφερε σαφέστατα, αλλά θα ‘θελα να ’χω ρόλο συμβουλευτικό στο σενάριο, μιας και συμβαίνει να διαφέρει ως προς τη δομή σε σχέση με το βιβλίο στο οποίο βασίζεται. Στο βιβλίο, τον πρώτο ρόλο κατέχει το συναίσθημα, στην σειρά ή την ταινία πάλι, πρωταγωνιστεί η δράση. Το μόνο που δε θα ‘θελα, θα ήταν να παραχθεί κάτι που δεν εκφράζει το ίδιο το βιβλίο ή εμένα.

Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας. Με εκτίμηση, Κυριακή Γανίτη από το blog Dominica Amat

                                   Διαβάστε εδώ την κριτική μου για το βιβλίο:
                    https://dominicamat.blogspot.com/2020/01/blog-post_28.html

Πηγή: https://dominicamat.blogspot.com/2020/01/blog-post_40.html?fbclid=IwAR3qhaxBXj9OdXuMEgdeMrpwTK0YgOPRiGdw08xcwiSJiiWFw3FXKrYzpMs

Γιάννης Φιλιππίδη: Κοίτα λίγο ψηλότερα απ’ αυτό που μπορείς να δεις | Συνέντευξη στη Μαίρη Γκαζιάνη για το now.24.gr

ΜΑΙΡΗ ΓΚΑΖΙΑΝΗ: Νέα βελτιωμένη έκδοση για το μυθιστόρημά σου «Κρατάς μυστικό;». Ήταν δική σου επιθυμία ή απαίτηση των αναγνωστών σου;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΦΙΛΙΠΠΙΔΗΣ: Οι αναγνώστες παλιοί και νέοι ενός τέτοιου σημαντικού για μας στον Άνεμο βιβλίου, απλά χειροκρότησαν και συνέρρευσαν στην περσινή έκθεση βιβλίου, όπου πρωτοπαρουσιάστηκε κι ήτανε διαθέσιμο. Συγκινήθηκα με το γεγονός ότι υπήρξαν αναγνώστριες κι αναγνώστες που το ’χαν από χρόνια στη βιβλιοθήκη τους σε θέση προβολής, όπως μου έλεγαν και τώρα το θέλανε στην νέα του φρεσκαρισμένη του έκδοση. Η αλήθεια είναι πως, εγώ, κοιτάζοντας τυχαία τα βιβλία, τον Ιούλη και πριν την επόμενη έκθεση βιβλίου, ρώτησα από άλλο χώρο με φωνή στον εκδότη μας, τον Νικόλα Τελλίδη, που επέστρεφε από την κύρια αποθήκη των βιβλίων αν έχουμε περισσότερα αντίτυπα απ’ αυτόν τον τίτλο στην εξωτερική μας αποθήκη. Είχαμε απομείνει με ελάχιστα κι ευτυχώς υπήρχε χρόνος στο να ανακαινισθεί ως τίτλος, να ’χει τα κενά των κεφαλαίων του, το μέγεθος μιας φυσικής γραμματοσειράς και τις σωστές αράδες ανά σελίδα, έτσι φυσικά αποφασίσαμε εννέα σχεδόν χρόνια μετά. Το βιβλίο που τυπώθηκε σε φίνο σαμουά αλλά ωστόσο, το λεπτότερο χαρτί της αγοράς, το βιβλίο λοιπόν που με τα οφέλη του, γέννησε έναν καινούργιο εκδοτικό οίκο, τον Άνεμο, κυκλοφορεί εδώ και λίγο καιρό σε νέα μορφή με το εκτόπισμα που το δίνουν οι 600 σελίδες του! Όταν έπιασα στα χέρια μου τη νέα του έκδοση ως δείγμα, τράβηξα ένα όμορφο και μακροσκελέστατο κλάμα. Για το τρίτο κατά σειρά μυθιστόρημά μου, που ενείχε 4 χρόνια συγγραφής κι ωρίμανσης, που το λατρεμένο μου, έκανε επιτυχία επί κρίσης πια σε μια τιμή απλησίαστη, που ακουμπούσε τα 20€! Έτσι αγαπούσε ο κόσμος τα βιβλία τότε, χωρίς να μετράει το μήκος της ράχης τους. Για ένα τέτοιο κλικ, απεικόνιζε την νοοτροπία μιας άλλης, καινούργιας και δύσκολης εποχής. Απαντώ βλέπεις φλύαρα, μιας κι αυτό το μυθιστόρημα, κουβαλάει ένα παραπανίσιο βάρος κι είχε το χάρισμα να μας δώσει τη δύναμή του, για να ξεκινήσουμε μέσα από τον Άνεμο, τον δικό μας αγώνα για βιβλία, όπως τα ονειρευτήκαμε. 
Μ.Γ.: Συνηθίζεις στα βιβλία σου, τα κεντρικά πρόσωπα να είναι γυναίκες. Οι ηρωίδες σου στο «Κρατάς μυστικό;» είναι δυο, μητέρα και κόρη. Τι ήθελες να αναδείξεις μέσα από τη σχέση τους;
Γ.Φ.: Πρώτιστα, οφείλω να ομολογήσω ότι αντιμετωπίζοντας μια τόσο ενδιαφέρουσα ερώτηση, πως το βιβλίο έχει διπλό χαρακτήρα. Έχοντας, όπως γράφτηκε σε ενδιαφέρουσες κριτικές το πλεονέκτημα πως ως συγγραφέας, έχω την ευκολία του φλας μπακ, να στρέφω γλυκά τον χρόνο προς τα πίσω και στο επόμενο μόλις κεφάλαιο, να επαναφέρω την αφήγηση στο παρόν μιας μυθοπλασίας. Αξιοποιώντας μια τέτοια τεχνική λοιπόν, οι κεντρικές ηρωίδες είναι δύο, βλέπουμε σε παράλληλη ανάπτυξη, το πως δυο γυναίκες σε διαφορετικές δεκαετίες, πάλεψαν διεκδικώντας το δικαίωμα σε μια καλύτερη ζωή. Σε ποιο βαθμό άραγε κατάφεραν να αγγίξουν την ευτυχία και για πόσο, θα το δείξει η ανάγνωσή του, έχει όπως γνωρίζεις τόσες ανατροπές αυτό το βιβλίο, που φοβάμαι μήπως προδώσω κάποια. 
Μ.Γ.: Τι είναι αυτό που έχει στιγματίσει τη ζωή της μάνας και τι της κόρης;
Γ.Φ.: Πολλά και διαφορετικά γεγονότα. Και οι δύο έχουν παράξενα παιδικά χρόνια. Η μάνα έχει χάσει τους δικούς της με τρόπο ανόσιο και βαρύ, αλλά θα παλέψει να φτιάξει το μέλλον της, κατεβαίνοντας στην πρωτεύουσα, σπουδάζοντας, αφήνοντας τον εαυτό της ν’ ακολουθήσει τα χνάρια ενός μεγάλου για κείνην, έρωτα. Η κόρη πάλι, από παιδικό φόβο μη ξεπέσουν η μάνα της κι η ίδια σε διαφορετικά ιδρύματα, ξεκινάει και κλέβει σαν επαγγελματίας, ξεγελά εύκολα γιατί είναι στην όψη ένα παιδί, αλλά αναγκάζεται να το κάνει, προκειμένου να επιβιώσουν οι δυο τους. Στον έρωτα πάλι, κάτι καλό θα της τύχει. Και στη δική της περίπτωση, θα ’ναι ένας αυθεντικός ερωτευμένος, όχι κάποιος που νόμισε κάποτε πως είναι ερωτευμένος, όπως έχει συμβεί με τον ίδιο της τον πατέρα.
Μ.Γ.: Μοιάζουν μεταξύ τους σαν χαρακτήρες ή είναι εντελώς διαφορετικές;
Γ.Φ.: Κοιτάζουν τη ζωή με θετικό πρόσημο, έχουν ήθος, ακόμα κι αν στην περίπτωση της κόρης, παρακολουθούμε ένα φαινόμενο έκνομης συμπεριφοράς, είναι και οι δυο, ειλικρινείς με τα συναισθήματά τους, αν εξαιρέσουμε το κομμάτι της νεαρής Άννας και της κρυμμένης της ζωής, κάτι που αποτελεί το σημαντικότερο κομμάτι του βιβλίου. 
Μ.Γ.: Που οφείλονται οι συχνές διαφωνίες μάνας και κόρης;
Γ.Φ.: Αυτή η ερώτηση είναι για το κρεβάτι του Γιάλομ, ειλικρινά! Λειτουργώντας ως συγγραφείς, συχνά, αφημένοι και διάφανοι, αφηνόμαστε να μας κατευθύνουν οι χαρακτήρες των ηρώων μας, ότι αναγκαία το δικό μας θέλω, που ίσως να ’χαμε αρχικά στο νου μας. Η Αλεξάνδρα σαν κάθε μάνα, που έχει μοναχοπαίδι ασχολείται συνεχώς με το παιδί της. Την κόρη πάλι δεν την λες και ήρεμο χαρακτήρα, διαπράττει ένα οικονομικό έγκλημα και μισή ώρα αργότερα προγραμματίζει να προβάρει ένα πιο φαρδύ τζιν στη Σκουφά. Η ζωή, την έχει κάνει αντράκι. Η μάνα φοβάται και νοιάζεται, έχει το θέμα της χαμηλής όρασης που στην ηλικία της την κάνει πιο κλειστοφοβική, υπερβάλλει συχνά στο να μαθαίνει τα πάντα, ενόσω η Άννα την τροφοδοτεί με μια επίπλαστη αλήθεια, που κρύβει όλα τα μυστικά της δικής της καθημερινότητας. Έχουν ζήσει όλα τα κοινά τους χρόνια αγκαλιασμένες ψυχικά, μπορεί άνετα να συμβεί να τις δεις, να μαλώνουν για ένα ταψί από τεφλόν και στη διάρκεια της στιχομυθίας, μόνο αυτό να μην είναι το θέμα! 
Μ.Γ.: Σχεδόν παραιτημένη από τη ζωή η μάνα, λησταρχίνα ή κόρη. Εκτός από τα χρήματα, τι άλλο ήταν αυτό που επιζητούσε η Άννα κάνοντας τις ληστείες;
Γ.Φ.: Μ’ αρέσει που μου ζωντανεύεις μέσα μου την ιστορία αυτού του μυθιστορήματος, ευτυχώς για μένα, τόσο δυνατοί χαρακτήρες ζουν για πάντα μέσα μου. Η Άννα, λειτουργεί μόνη της και με τρόπο αστραπιαίο. Δώδεκα χρόνια μετά την πρώτη της κλοπή, τη γνωρίζουμε ακόμα κλέφτρα κι ως το τέλος σχεδόν, του βιβλίου. Είναι ό,τι έχει μάθει να κάνει καλύτερα κι ίσως αυτό, να της έχει γίνει έξη, εθισμός. Ονειρεύεται μια κανονική ζωή, μόνο στην προοπτική, να στήσει μια επιχείρηση, αλλά δεν γνωρίζει πως. Αστέρι είναι μόνο σε έναν τομέα. Κι όταν έρχεται η ώρα να εγκαταλείψει την παρανόμια, θα το κάνει; 
Μ.Γ.: Σε εφηβική ηλικία, ξεκίνησε τις ληστείες από οικονομική ανάγκη, στη συνέχεια τι την κρατούσε σ΄ αυτές;
Γ.Φ.: Ως την ημέρα που θα σταθεί κάποιος αποφασισμένος να την κυνηγήσει και θα σταθεί ο μελλοντικός της σύντροφος, ο Μάρκος, ζει με την πεποίθηση ότι τελικά, μάλλον της αρέσει να έχει τόσα λεφτά, όσα δεν μπορεί να μετρήσει. Θέλει μεν να σταματήσει να τ’ αποκτά έτσι. Αλλά μάλλον στην καθημερινή της συμπεριφορά, η έννοια της κάθε κλοπής, ενέχει σίγουρα στοιχεία διαστροφής, εθισμού και την χαρά του πρωταθλητισμού. Μόνο που η Άννα, δεν τρέχει σε στίβο, κάνει κάτι στ’ αλήθεια, επικίνδυνο. 
Μ.Γ.: «Ένα απροσδόκητο παιχνίδι αισθημάτων για έξι κύριους παίχτες, που διαχειρίζονται την έννοια του μοιραίου» αναφέρεται στο οπισθόφυλλο. Ποια έννοια δίνεις σ’ ένα «διαχειρίσιμο μοιραίο»; 
Γ.Φ.: Δημιουργώ φωτεινούς εσωτερικά χαρακτήρες, έτοιμους να παλέψουν για το καλύτερο συνήθως, όχι βέβαια πάντα με τα αναγκαία αποτελέσματα. Αλλά καλοί ή κακοί οι χάρτινοι ήρωες, όσο κι αν προσπαθήσουν για τα καλύτερα, δε μου επιτρέπεται να τους κάνω πάντα και για πάντα ευτυχείς, οι αναποδιές, η απώλειες, όσο σημαντικές και να ’ναι είναι μέσα στην πραγματική ζωή. Για μένα, αυτό τις κάνει αναγκαίες και στην πεζογραφία. Όλοι μήπως το ίδιο δεν κάνουμε; Επιχειρούμε και παλεύουμε για το καλύτερο. Αλλά όσο κι αν κρατάμε οι ίδιοι τα ηνία της προσωπικής μας διαδρομής, δε γνωρίζουμε τις περισσότερες φορές, τι μας επιφυλάσσει ο τριπλός παράγοντας-τύχη-μοίρα ή πεπρωμένο

Η Μαίρη Γκαζιάνη με τον συγγραφέα Γιάννη Φιλιππίδη

Μ.Γ.: Η Άννα γράφει κάποια κείμενα στον υπολογιστή της και θέλω να σε ρωτήσω, εκείνη εισχώρησε στο μυαλό σου και τα γέννησε ή εσύ εισχώρησες απόλυτα στα συναισθήματά της; 
Γ.Φ.: Εγώ πάλεψα να εισχωρήσω σε κείνη. Είναι εντυπωσιακό, αλλά κάτι τέτοιο, δε μου το ’χει ρωτήσει έτσι κανείς ως τώρα! Κι όμως υπήρξαν κομμάτια που χρέωσα στην Άννα, αλλά επηρεάζονταν άμεσα από τον δικό μου χαρακτήρα. Χαρακτηριστικότερη είναι η σκηνή, που ενυπάρχει στο οπισθόφυλλο, όπου η Άννα ονειρεύεται να χαθεί στο γέρμα ενός ήλιου μ’ ένα όμορφο άλογο, αυτό είναι κομμάτι ενός κειμένου, που προϋπήρχε κι αυτή επιπλέον, ίσως να ’ναι η σκηνή που με δένει απόλυτα με την Άννα, αφού στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, εκείνη φέρεται σαν αγοροκόριτσο, σε κάθε γραμμή, ένιωθα ότι εισχωρούσα στον τρόπο της δικής της σκέψης με μια ανάσα μόνο δική μου. 
Μ.Γ.: Η Άννα ζει δυο παράλληλες ζωές, άλλη το πρωί άλλη από το απόγευμα και μετά. Δυο διαφορετικά σπίτια, στο ένα κατοικεί μόνη της και στο άλλο με την Αλεξάνδρα τη μητέρα της. Και στα δυο έχει από μια βεράντα πλημμυρισμένη με λουλούδια. Τι συμβολίζουν αυτά τα λουλούδια για την Άννα;
Γ.Φ.: Τα λουλούδια συμβολίζουνε για την Άννα την ομορφιά. Πέραν των κλοπών, ζει σαν ένα κοινό κορίτσι, μ’ ένα διαμέρισμα, αδελφικής και όμοιας αισθητικής για να κρύβεται εκεί, τις ώρες που υποτίθεται πως εργάζεται, εκείνη μπορεί να μεταφυτεύει μια γαρδένια στο κρυφό της διαμέρισμα. Κι εδώ ταυτίζομαι με την Άννα, αφού ζω στη βεράντα που περιγράφω στο πρώτο κεφάλαιο μετά το εισαγωγικό. Έχω βεράντα; Τι ομορφότερο από το να κοιτάς έξω και να μη βλέπεις μόνο κάγκελα και μπετόν ή την απέναντι πολυκατοικία, χωρίς να σπέρνεις κυριολεκτικά ζωή, ομορφιά, αρώματα σ’ έναν τόσο λειτουργικό χώρο του σπιτιού; Μ’ αρέσει η ομορφιά σε καθετί, όπως εν προκειμένω συμβαίνει: ανοίγω ένα πορτόφυλλο κι απέναντί μου, βλέπω δεντράκια θηρία καταπράσινα και γλάστρες, όπου υπάρχει περιθώριο. 
Μ.Γ.: Η Άννα άφηνε πολλά από τα χρήματα που λήστευε στις εκκλησίες. Τι ήταν αυτό που επιζητούσε;
Γ.Φ.: Δεν το κάνει πάντα, βοηθάει όμως με τον δικό της αλλά κρυμμένο πρόσωπο, όταν υποπέσει στην αντίληψή της. Δεν συμβαίνει αυτό για να μετριάσει την αρνητική ενέργεια, που την φορτώνει κάθε ληστεία. Από καθαρή ψυχή το κάνει. Αυτό και τίποτ’ άλλο, λειτουργεί απλά με καλόβουλη διάθεση.
Μ.Γ.: «Δεν είμαι ώριμη, δεν είμαι έφηβη. Δεν είμαι όμως παιδί» γράφει η Άννα. Τι ακριβώς είναι;
Γ.Φ.: Η ίδια αυτοπεριγράφεται κι αυτοπροσδιορίζεται συχνά στη ροή του βιβλίου. Είναι ένα πλάσμα ανώμαλα μεγαλωμένο, εγκαταλειμμένο από πατέρα, ζει μόνο για να επιτελεί έναν δικό της σκοπό. Κάποτε όμως έρχεται στη ζωή της, ο Μάρκος. 
Μ.Γ.: «Συγνώμη από τον άφαντο Θεό που δε στάθηκα να φοβηθώ» γράφει σε άλλο σημείο. Πως ένα 12χρονο κορίτσι γίνεται άφοβο;
Γ.Φ.: Δεν είναι δυνατό ένα δωδεκάχρονο κορίτσι να είναι άφοβο. Ούτε οι πραγματικοί ήρωες είναι άφοβοι, αλλά την υπόστασή τους ντύνεται η Άννα για να προχωρήσει. Έχει πλήρη αίσθηση του κινδύνου, αλλά το κάνει και θα το ξανακάνει αμέτρητες φορές. Δεν την αναστέλλει ο φόβος της. Το κάνει επειδή κρίνει πως πρέπει να το κάνει, όπως δεν το ’κανε ούτε ο πατέρας της, ούτε και το δήθεν για κείνη, κοινωνικό κράτος. Ένα αγρίμι, που άλλοτε μετατρέπεται σε ένα όμορφο ελάφι, αυτή είναι η Άννα. 
Μ.Γ.: Ο Αντώνης σύζυγος της Αλεξάνδρας και πατέρας της Άννας φεύγει για την Αμερική απροειδοποίητα και εξαφανίζεται. Τι φταίει που σ’ έναν μεγάλο έρωτα ο ένας μετατρέπεται σε ξένο για τον άλλον; 
Γ.Φ.: Εδώ, στην περίπτωση αυτού του βιβλίου, ο έρωτας δείχνει πως δεν είναι μεγάλος, μοιάζει. Είναι η απόλυτη βεβαιότητα για την Αλεξάνδρα, ωστόσο ο Αντώνης ζει απλά έναν δυνατό ερωτισμό. Υπάρχει δηλαδή μια τέτοια αμφιβολία, μια ρωγμή ανεπαίσθητη από την αρχή. Έτσι συμβαίνει, «μεγάλοι έρωτες» από ζευγάρια, που αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα με επιπολαιότητα και μπερδεύουν τον ερωτικό τους πρόσκαιρο ενθουσιασμό σε κάτι που αλίμονο, αλλά δεν του μέλλει να κρατήσει πολύ.
Μ.Γ.: «Καιρό έριχνε τ’ άδικα όλα πάνω του και τη βόλευε» γράφεις για την Αλεξάνδρα. Τι είδους βόλεμα ήταν αυτό;
Γ.Φ.: Φοβάμαι πως δεν επρόκειτο για βόλεμα στο θυμικό της. Κατ’ αρχήν από μια τέτοια σχέση που ραγίζει και μετά σπάει, επειδή φταίει αποκλειστικά ο ένας, εκείνος που στέκεται επιπόλαιος, η Αλεξάνδρα αποκτά για πάντα ένα διαρκές μίσος, εκείνη τουλάχιστον δεν θα τον συγχωρήσει ποτέ. Κι ούτε που θα ’πρεπε. 

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Μ.Γ.: «Δε στάθηκα ποτέ μου στ’ αλήθεια άτιμη» αναφέρει η Άννα στον Μάρκο, τον αγαπημένο της. «Είσαι άτιμη» της απαντάει. Η ίδια θεωρεί τις πράξεις της ένα είδος οικονομικής αυτοδικίας;
Γ.Φ.: Βέβαια, η ίδια δεν αισθάνεται καμία τύψη  για καμία τράπεζα, καμία εμπορική επιχείρηση. Από ιδεολογία δεν κλέβει ποτέ της, μικρά καταστήματα. Αλλά η ίδια, ναι. Απέναντι σε μια κοινωνία στην οποία εκείνη κι η ανίκανη για εργασία Αλεξάνδρα δεν είναι συμβατές, η ίδια η Άννα, νιώθει πως αποκαθιστά μια κοινωνική αδικία, αυτό μόνο. 
Μ.Γ.: Ο Μάρκος αποτελεί το κίνητρο για να ξεφύγει η Άννα από τον εθισμό στις ληστείες;
Γ.Φ.: Ο Μάρκος φαίνεται στ’ αλήθεια, η μόνη λύση. Εδώ ο ήρωας, αποκτάει ο ίδιος την δύναμη ενός αληθινού έρωτα, που γεννιέται με χαρακτήρα οριστικό. Για να δούμε, σε ποιον βαθμό θα τα καταφέρει… 
Μ.Γ.: «Κοίτα λίγο ψηλότερα απ’ αυτό που μπορείς να δεις» αναφέρει η Αλεξάνδρα στην Άννα. Τι ήθελε να της τονίσει;
Γ.Φ.: Αυτό αποτελεί μια προσωπική μου ρήση, λέγεται σε μια στιχομυθία με την κόρη αλλά εκφράζει μια δική μου θέληση στον τρόπο που πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα. Να στεκόμαστε άξιοι να δούμε την μεγάλη εικόνα, όχι τη μικρή• το δάσος, όχι μονάχα ένα μπροστινό του δέντρο. 
Μ.Γ.: Τελικά, η ζωή βγάζει ετυμηγορία ερήμην;
Γ.Φ.: Κάποιες φορές αλίμονο, συμβαίνει. Δεν ξέρω καν αν είναι θέμα Θείας Δίκης, δεν ξέρω αν η απόφαση του δικαστηρίου είναι καν δίκαιη. Αλλά συμβαίνει. Κι εμφυσεί όλο αυτό την ίδια την έννοια μοίρας, Θεού ή πεπρωμένου, όπως είπα και πιο πριν.

Πηγή:
https://now24.gr/giannis-filippidi-koita-ligo-psilotera-ap-auto-pou-mporeis-na-deis/?fbclid=IwAR23-1j7W3r6iMLmZtjdYpn4c4sxBN8hCdANHUFCgqtEp0Tw1U8huhwnB2Y

Κριτική βιβλίου από τον Ευάγγελο Ήλιοπουλο για το alfaviton.gr

«…Ένα μυθιστόρημα που επιβεβαιώνει την πεζογραφία του Γιάννη Φιλιππίδη ως μία από τις πιο κομψές και ακριβείς στην πρόσφατη βιβλιογραφία μας. Ένα μυθιστόρημα που δίνει φωνή σε αυτές τις ιστορίες που επιβιώνουν στην άκρη…»
(…)
«...Tο μυθιστόρημα (κρατάς μυστικό;) του Γιάννη Φιλιππίδη κρατάει τον αναγνώστη να προσκολληθεί στην ανάγνωσή του, πρόθυμος να γνωρίσει το μέλλον των πρωταγωνιστών του, ενώ τιμά και διατηρεί ζωντανή μια γλώσσα που χάνεται στα βάθη του χρόνου...»
(…)
«…Το μυθιστόρημα έχει πολύ ευκίνητο ρυθμό. Μια καθηλωτική γλώσσα. Έχει μια ζωντάνια, ένα πνεύμα, μια βία και μια ταχύτητα που είναι συναρπαστική. Ο Γιάννης Φιλιππίδης έχει την εικονοπλασία και την μυθοπλασία αυτά τα δυο ποσά ευθέως ανάλογα...»
(…)
«…Σε αυτό το μυθιστόρημα απεικονίζονται τα θέματα που μας ανησυχούν περισσότερο. Η μοναξιά, η κατανομή των οικογενειακών σχέσεων, η εφήμερη φύση της ύπαρξης… Συνειδητοποίησα ότι βρήκα μια φωνή, ότι η φωνή ήταν πραγματικά η ιστορία και ότι αυτό που έπρεπε να κάνω ήταν να ακολουθήσω αυτή τη φωνή, σαν να ήταν τα πόδια μου.
Οι μύθοι είναι πολύ περίεργοι. Είναι πολύ απλές ιστορίες αλλά λένε ισχυρές ιστορίες και έχουν επίσης την ικανότητα να απεικονίζουν πραγματικά τα ζητήματα που συνεχίζουν να μας ενοχλούν, τα οποία συνεχίζουν να διαταράσσουν τον άνθρωπο από τότε που αναδύθηκε και πιθανότατα μέχρι να εξαφανιστεί: ποιοι είμαστε, από πού ερχόμαστε, πού πηγαίνουμε, γιατί υπάρχει πόνος, γιατί η σκληρότητα, γιατί η ζωή, γιατί ο θάνατος... Ό, τι είναι μύθος. Μου αρέσει πραγματικά να πηγαίνω σε αυτούς, επειδή πιστεύω ότι οι μύθοι ενεργούν ως πηγές ενέργειας της γνώσης. Απλά διαβάστε αυτό το Μυθιστόρημα αργά για να συνειδητοποιήσετε το βάθος και την ικανότητά τους να προτείνουν...»
(…)
«…Οι χαρακτήρες του συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον , σε έναν διάλογο που κρύβεται πίσω από το ίδιο το κείμενο και βγαίνει από την καρδιά του συγγραφέα. Η αγάπη ως δύναμη που με την έλξη και την απόρριψη που ασκεί πάνω μας, μας κινεί σε απροσδόκητες κατευθύνσεις.
Ένα Μυθιστόρημα που απλά δεν φέρει τον τίτλο του μυθιστορήματος αλλά αποτελεί κόσμημα για την Νέα Ελληνική Λογοτεχνία. Ένα βιβλίο σταθμός και αναφορά».

-
⭐️⭐️⭐️ Ο εξαιρετικός μου φίλος ποιητής-συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας Ευαγγελος Ηλιοπουλος δημοσίευσε πριν λίγο την δική του βαθιά ανθρώπινη κριτική προσέγγιση πάνω στο τρίτο μου μυθιστόρημα, το «Κρατάς μυστικό;», το βιβλίο που γέννησε την άνεμος εκδοτική!

⭐️ Διαβάστε ολόκληρη την κριτική του, εδώ:
https://www.alfaviton.gr/?page_id=162
Γιάννης Φιλιππίδης • «Κρατάς μυστικό;»

Γιάννης Φιλιππίδης • «Κρατάς μυστικό;» | Κριτική βιβλίου από την Κάτια Κρεμαστούλη!

 

 Στα δώδεκα της χρόνια η Άννα, αποφασίζει να κλέψει για πρώτη φορά… Μια λύση ζητούσε για να σώσει την μάνα και τον εαυτό της! Ένα μικρό κορίτσι σε ρόλο δύσκολο… Μια καλύτερη ζωή λαχταρούσε… Στους ώμους της, η απουσία του πατέρα, του επιπόλαιου Αντώνη, του Αντώνη που κράταγε μυστικό… Στους ώμους και τα χρέη που τους άφησε και μια μάνα ανήμπορη, άρρωστη… Η Άννα, η ετοιμόλογη. Η Άννα η ατίθαση. Η Άννα που έβγαζε τους φόβους, τις κραυγές της μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή… Συγγνώμες όφειλε… Όταν στα μάτια του καλού, γοητευτικού, φιλαλήθη Μάρκου, γνωρίζει την αγάπη, χτίζει όνειρα από την αρχή… Όνειρα, σε ψέματα. Ψέματα στην ανυποψίαστη Αλεξάνδρα, στην μάνα, που ζούσε μια φτωχή ζωή και που δεν αναρωτήθηκε πού έβρισκε η Άννα τόσα χρήματα. Η Αλεξάνδρα, που δεν ζήταγε πολλά!Μόνο αγάπη… Και τώρα στήριγμα η κόρη, και η επαναστάτρια Ελευθερία. Το παρελθόν της, στοιχειωμένο από την Λαμπρινή… Την άσχημη, στεγνή αδελφή του Αντώνη… Την Λαμπρινή που αναζητούσε τις αγάπες στα μυθιστορήματα… Που έκαιγε τα βιβλία, από ντροπή… Παρελθόν, παρόν και μέλλον, όλα ένα…
-
Ο Γιάννης Φιλιππίδης στήνει τους ήρωες μπροστά στην σκληρή πραγματικότητα. Την δική τους πραγματικότητα. Μνήμες του παρελθόντος, που το παρόν προσπαθεί να ξορκίσει. Πιόνια οι ήρωες ενός παιχνιδιού στημένου, από την ίδια τη ζωή… Με μια γραφή λυρική, πονεμένη θα πω εγώ, ο εξαιρετικός συγγραφέας Γιάννης Φιλιππίδης μας «ποτίζει» εικόνες, συναισθήματα… Οι έξι κύριοι παίκτες του βιβλίου, ζωή λαχτάρισαν και αγάπη…
Μα πώς να χτίσεις στο ψέμα;
Σε όνειρα εφιαλτικά…
Δεν υπάρχει κακός στο έργο αυτό. Όλοι έρμαια, θύματα μιας μοιραίας ζωής. Άνθρωποι, που δεν τους ζητήθηκε να επιλέξουν…
-
Ίσως αν οι αλήθειες παρέμεναν κρυφές να ήταν καλύτερα. Ποιος μπορεί να ξέρει;
Διαβάζοντας κανείς αυτό το βιβλίο θα βρεθεί αντιμέτωπος με την ψυχή και την συνείδησή του…Θα αμφισβητήσει, θα συγχωρέσει, θα κατανοήσει, θα κρίνει… Θα λυπηθεί, θα αγαπήσει, θα συμπονέσει…
Πάντα θεωρούσα εγώ προσωπικά, πως ένα καλό βιβλίο είναι αυτό που προσφέρει πολλές διαφορετικές αναγνώσεις….
Και αυτό ακριβώς, μου πρόσφερε αυτό το εξαιρετικό έργο, γραφής και συναισθημάτων. Έργο βαθιά υπαρξιακό, ηθογραφικό… Ένα έργο που σε πληγώνει…
-
Εγώ πέρα από τα γεγονότα, είδα ένα «άλλο»,πιο βαθύ μυστικό. Αυτό της ίδιας της ζωής. Γιατί η ζωή δεν είναι μία. Είναι πολλές, όπως και οι αλήθειες και τα ψέματα… Που μετριούνται στο μπόι του κάθε ανθρώπου χωριστά… Του κάθε ανθρώπου που φυλά καλά κρυμμένο το δικό του μυστικό… Εσύ;
ΚΡΑΤΑΣ ΜΥΣΤΙΚΟ;
-
• Μάθετε περισσότερα για το μυθιστόρημα, διαβάστε τις 20 πρώτες του σελίδες, εδώ:
http://www.anemosekdotiki.gr/pezografia/kratas-mystiko.html
-
Πηγή: http://anemosmagazine.gr/2019/vivlio/reviews/kratas-mustiko/

Είχε λιακάδα σήμερα | Kριτική_βιβλίου από την Kυριακή Γανίκη και το Dominica_Amat

 Μπορεί να μετρηθεί η ευτυχία; Κι αν ναι,με ποιά μονάδα μέτρησης; Η ευτυχία κρατάει μία ολόκληρη ζωή,ή,τελικά την ζούμε καί την νιώθουμε σε μικρές δόσεις,οι οποίες είναι υπερπολύτιμες; Έχουμε σκεφτεί ποτέ,ότι ίσως έρθει η στιγμή που θα πάψει να υφίσταται; Θα είμαστε,άραγε,ποτέ προετοιμασμένοι να δεχθούμε ένα τέτοιο γεγονός; Ποιά η πιθανή μας αντίδραση μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο;
   Σήμερα διάβασα καί σας προτείνω το βιβλίο ''Είχε λιακάδα σήμερα'' από τον συγγραφέα κύριο Γιάννη Φιλιππίδη,το οποίο κυκλοφορεί από τον εκδοτικό οίκο Άνεμος εκδοτική καί μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Ήταν η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με την γραφή του κι αμέσως σκέφτηκα πως θα ήθελα να τον έχω ανακαλύψει νωρίτερα.
   Ο συγγραφέας κύριος Γιάννης Φιλιππίδης μέσα από το βιβλίο του ''Είχε λιακάδα σήμερα'' μας δίνει ένα υπέροχο κείμενο που θα μας γεννήσει διάφορες σκέψεις για την ζωή μας. Θα αναρωτηθούμε αν είμαστε όντως ευτυχισμένοι,ή,αν ζούμε έχοντας αυτήν την ψευδαίσθηση. Ευτυχία είναι αυτό που μας επιβάλλουν οι γύρω μας ως το καλό μας,ή,αυτό που εμείς συνειδητά επιλέγουμε;
   Με γραφή σε άλλα σημεία του κειμένου πιο απλή αλλά ουσιασική καί μεστή καί σε άλλα σημεία πιο λυρική,έχουμε ως αποτέλεσμα ένα βιβλίο καθηλωτικό από την πρώτη έως καί την τελευταία του σελίδα. Διαβάζεται απνευστί καί αφήνεται ο αναγνώστης,οικειοθελώς,να παρασυρθεί μέσα από την ιστορία του.
   Ο λόγος είναι στρωτός καί συνεχόμενος,απαλλαγμένος από περιττές επαναλήψεις ή άλλα βαρίδια καί σε συνδυασμό με το πλούσιο λεξιλόγιο καί τους ζωντανούς διαλόγους δίνουν στο μυθιστόρημα έναν τόνο ζωντάνιας καί οικειότητας.
   Μια οικειότητα,η οποία σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στην ίδια την πλοκή του κειμένου,καθώς καί στους αληθοφανείς χαρακτήρες που θα συναντήσουμε μέσα στις σελίδες του. Είμαι σίγουρη,ότι όπως κι εγώ,κατά την διάρκεια της ανάγνωσης θα έχετε την αίσθηση ότι έχετε ξαναέρθει σε επαφή μαζί τους στην καθημερινή σας ζωή. Αν καί φαντάζει ξεχασμένη αυτή η εποχή,δεν είναι τόσο μακρυά από εμάς.
  Πόσες δεν είναι εκείνες οι φορές που είχαμε γίνει αυτήκοοι μάρτυρες ιστοριών που αφορούσαν νεαρές κοπέλες στις οποίες οι οικογένειές τους τους επέβαλαν τον τρόπο ζωής,σκέψης,ντυσίματος ακόμη καί τον ποιο άνθρωπο θα παντρευτούν κι εκείνες αποδεχόντουσαν αγόγγυστα την μοίρα τους; Βέβαια υπήρξαν,ευτυχώς καί κάποιες που αντέδρασαν καί ξέφυγαν από αυτόν τον καταπιεστικό κλοιό. Με ποιό όμως αντίτιμο;
   Το νόημα του βιβλίου είναι βαθειά κοινωνικό καί αντικατοπτρίζεται μέσα από την σκιαγράφηση των χαρακτήρων των ίδιων του ηρώων. Ο αυστηρός,συντηρητικός,σοβαροφανής πατέρας μέσα σε μία κλειστή κοινωνία που ενδιαφέρεται μόνο για το φαίνεσθαι καί το ατομικό του συμφέρον. Η άβουλη μάνα που υπόκειται τα πάντα γιατί έχει μεγαλώσει καί γαλουχηθεί με αυτόν τον τρόπο καί δύο γυναίκες η κόρη καί η αδερφή του άνδρα που προσπαθούν να αποτινάξουν από πάνω τους όλα τα βάρη καί τους καθωσπρεπισμούς που τους επιβάλλουν καί επιδιώκουν να ζήσουν ελεύθερες καί χαρούμενες τις ζωές τους. Όλα δείχνουν ότι θα τα καταφέρουν αλλά μέχρι πότε; Πρόκειται ουσιαστικά για μία μικρογραφία της κοινωνίας μας που ίσχυε μέχρι πρίν λίγα χρόνια.
    Διαβάζοντας το βιβλίο ένιωσα πολλά συναισθήματα. Συναισθήματα όπως είναι η ανάγκη για ελευθερία,ο έρωτας,ο πόνος,η αδικία καί η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα να μπώ στην θέση των ηρώων καί να δικαιολογήσω/κατανοήσω τις σκέψεις καί τις πράξεις τους. Με κάποιους τα κατάφερα,ενώ με κάποιους άλλους όχι.
   Κλείνοντας το βιβλίο,μου άφησε μία γλυκόπικρη γεύση στα χείλη. Ακριβώς όπως συμβαίνει καί στην πραγματική μας ζωή. Άραγε,τελικά,η ευτυχία να είναι μία μέρα με λιακάδα; Το μόνο σίγουρο είναι πως η ιστορία του θα μείνει για πολύ καιρό νωπή στην μνήμη μου.
   Εγώ με την σειρά μου σας προτρέπω,να το αναζητήσετε καί να το διαβάσετε το βιβλίο. Είναι πολύ καλό καί θα μείνετε ικανοποιημένοι από την ανάγνωσή του.
                                                          Καλές σας αναγνώσεις!

                                                                    ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Μετριέται άραγε η ευτυχία; Αλλά γιατί; Μήπως μετριέται η ίδια η ζωή μας; Έχουμε τη δύναμη να την προσδιορίσουμε χρονικά, να βάλουμε τις προϋποθέσεις ή μήπως είμαστε απλά πλατανόφυλλα, γεννημένοι στα κλαδιά ενός αρχαίου δέντρου, που ακολουθούν το πεπρωμένο μιας μοίρας αντίστοιχης με τη δική μας; Φύτρα, λαμπερό πράσινο φύλλο ως το προδιαγραμμένο κιτρίνισμα λίγο πριν την πτώση, ένα με το χώμα, αυτό από το οποίο προερχόμαστε.

Δυο χειραφετημένες νεαρές γυναίκες θ’ αποδράσουν από τη λάσπη της ίδιας επαρχίας, που θα επέβαλλε σ’ αυτές τον μαρασμό. Δεν έχουν ξανασυναντηθεί, ωστόσο θα σμίξουν για πάντα στο παρόν και το κοινό τους μέλλον. Τις ενώνει το ίδιο αίμα, οι ανυπόταχτες ψυχές τους ένας ατσάλινος κρίκος ζωής. Έχουν πληρώσει και οι δύο το ίδιο τίμημα: την αβεβαιότητα του φόβου για τη φυγή τους, με φόντο τη σκοτεινή και δυσοίωνη πολιτικά εποχή των δεκαετιών του ’50-’70.

Ο χρόνος ωστόσο; Πότε και γιατί πρέπει να συμβαίνει οι ζωές των ανθρώπων να ρίχνουν τίτλους τέλους; Είναι αναγκαίο άραγε να έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας με την πεποίθηση ότι θα ζήσουμε ως τα βαθιά μας γεράματα, κερδίζοντας τον θάνατο; Μα, το ζήτημα είναι να κερδίσουμε την ίδια μας τη ζωή. Όση και να 'ναι σε μετρήσιμη διάρκεια.

Ένα μυθιστόρημα-ποταμός από τη μοναδική, λυρική πένα του Γιάννη Φιλιππίδη που σαγηνεύει, καθηλώνει, συγκινεί και κατακτά τον αναγνώστη, αφήνοντάς του μια ανεξίτηλη
γλυκόπικρη γεύση.

Πηγή:
https://dominicamat.blogspot.com/2020/01/blog-post_28.html?fbclid=IwAR2Qrx65zoExcn6ilyn77hEaq_pM2UlRRyy8WlkTEtkBOcwQL03bHX1tIlo

«Είχε λιακάδα σήμερα» | Η συγγραφέας Δήμητρα Παναρίτη μιλάει για το μυθιστόρημα στην Ομάδα Βιβλία & Νέοι συγγραφείς!

Κριτική βιβλίου από την αγαπημένη μου Βασιλική Διαμάντη για τη Σελίδα Βιβλιομανία - Βιβλιολατρεία!

« Η Ισμήνη θα το σκάσει από το σπίτι της και θα αναζητήσει αποκούμπι στη θεία της, την Πέρσα, η οποία θα την αγκαλιάσει και θα την προστατέψει από κάθε απειλή. Ένας νέος άντρας, ο Μάνος, θα φροντίσει κάθε λεπτομέρεια για να αισθανθεί ασφαλής η Ισμήνη.
Αγαπημένο μου απόσπασμα είναι αυτό της σελίδας 119: «...Η ζωή είναι μια όμορφη λιακάδα που οφείλεις να τη ζήσεις ανεφέλωτη...»
Δε θα πω περισσότερα. Άλλωστε το συγκεκριμένο ανάγνωσμα αξίζει να το διαβάσετε χωρίς πολλές αναλύσεις. Ανακαλύψτε και εσείς τη λιακάδα της ζωής και τη θετική σκέψη από τις οποίες οφείλουμε να διακατεχόμαστε όλοι μας.
Αυτά που μετράνε είναι η χαρά της στιγμής, η αισιοδοξία, το πάθος και η κυριαρχία μας για τη ζωή, το πείσμα να παλέψουμε μέχρι την τελευταία ρανίδα της ανάσας μας, οι επιλογές μας, η δύναμη να σταθούμε δυνατοί σε κάθε χτύπημα της μοίρας...
Τον συγγραφέα Γιάννη Φιλιππίδη τον γνωρίζουμε όλοι μας. Μέσα από τα κείμενά του ξεδιπλώνει τις σκέψεις του, ξεγυμνώνει την ψυχή του, μας δείχνει τι είναι η ζωή και προσπαθεί να μας μυήσει στον τρόπο σκέψης του ακολουθώντας πάντα την καρδιά μας και όχι τη λογική.
Το συγκεκριμένο πόνημα, αναμφίβολα, μας δείχνει τον δρόμο προς την ευτυχία, την ελπίδα, την αγάπη, τις δεύτερες ευκαιρίες και την αντιμετώπιση, κατά μέτωπον, της σκληρής πραγματικότητας που χρειάζεται τόλμη και σθένος για να προχωρήσουμε μπροστά.
Παρόλο που η γλυκόπικρη επίγευση γίνονται μέρος των σελίδων του βιβλίου στο τέλος μας δείχνει την αισιοδοξία μέσα από κάποια δύσκολα γεγονότα. Άλλωστε, μετά από κάθε καταιγίδα ξεπροβάλλει δυναμική ένα ουράνιο τόξο και μία λιακάδα που ζεσταίνουν την καρδιά μας.
Θα σταθώ στο “Αντί για υστερόγραφο”, το οποίο με έκανε να δακρύσω, να συμφωνήσω, να πεισμώσω και να πω, τέλος... η ζωή μας ανήκει και οφείλουμε να τη ζήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε μακριά από μεμψίμοιρες καταστάσεις και εγκλωβισμό του εαυτού μας σε ένα σκοτεινό δωμάτιο χωρίς φως!»


Πηγή:
https://vivliomania-vivliolatreia.blogspot.com/2019/11/blog-post_42.html?fbclid=IwAR2PNcUPiLoTTZ0qtlZx0kJDySrkmrriyp_4whTrsh6_IciCFT3AOrvFgac

Kulturosupa.gr • Η λογοτεχνική λιακάδα του Γιάννη Φιλιππίδη, ένα βιβλίο ύμνος στη ζωή. Διαβάσαμε και Σχολιάζουμε.

Διάβασε και σχολιάζει η Μαρία Διαμαντοπούλου. 

Είναι κάτι βιβλία που σε στοιχειώνουν. Που σου σκαλίζουν τα σωθικά, σε ταράζουν, σου προκαλούν «τον έλεον και τον φόβον», που έλεγαν και οι αρχαίοι. Δεν πρόκειται για απλές αφηγήσεις μιας ιστοριούλας, με αρχή, μέση και τέλος, που τις ξεχνάς δέκα λεπτά αφού κλείσεις το οπισθόφυλλο. Αντίθετα, σε κυνηγάνε πολύ καιρό μετά, σου έρχονται στο μυαλό σε άσχετες στιγμές και σε κάνουν ν’ αναθεωρήσεις πολλά για τη δική σου ζωή και το νόημά της. Όπως το «Είχε λιακάδα σήμερα», του Γιάννη Φιλιππίδη. Πρόκειται για ένα βιβλίο που θίγει τόσα πολλά και καίρια θέματα, ώστε δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις. Όλα, ωστόσο, δένουν αρμονικά και εξυπηρετούν το σκοπό τους, χωρίς να δίνουν την εντύπωση της προχειρότητας ή της αμηχανίας. Το αντίθετο μάλιστα. Ο Γιάννης Φιλιππίδης δημιουργεί ένα ξεχωριστό λογοτεχνικό υφαντό, με νήματα ζωής και θανάτου, αγάπης και μίσους, με κοινό παρονομαστή την ανθρώπινη μοίρα.

.

Η υπόθεση: Αθάνατη ελληνική επαρχία, την εποχή της Δικτατορίας. Ένα φοβισμένο αλλά και αποφασισμένο νέο κορίτσι, η Ισμήνη, το σκάει από την πατρική εστία. Δεν είναι μόνη .Μέσα της κουβαλάει ένα παιδί, καρπό μιας επιπόλαιης σχέσης, όπως αυτές που κάναμε όλοι μας σε εκείνες τις ηλικίες, πειραματιζόμενοι με τη ζωή και τον έρωτα. Η Ισμήνη έχει πολλούς λόγους να φύγει και ο κυριότερος είναι ο πατέρας της, ένας τυπικός συντηρητικός αστός, ο Ανέστης.  Νοικοκυραίος, «κυρ Παντελής», που όλα τα έχει τακτοποιήσει και έχει το κούτελο καθαρό για την κοινωνία. Δε θα αφήσει μια κοριτσίστικη τρέλα να του χαλάσει τα σχέδια! Μια άμβλωση και ένα πολύφερνο προξενιό θα δώσουν άμεσα τη λύση, μια λύση που δεν περιλαμβάνει τη γνώμη της άμεσα ενδιαφερόμενης. Δε θα αφήσει την κόρη του να γίνει σαν την άσωτη αδερφή του, την Πέρσα, που έκανε τα ίδια! Το έσκασε για την Αθήνα με τον μουσικό, χωρίς την έγκρισή του. Ας έγινε μεγάλη και τρανή στη συνέχεια. Παραμένει στο μυαλό του μια ανήθικη, μια άσωτη. Πιο πολύ όμως τον πονάει που η Πέρσα τον αψήφησε. Αυτόν, τον άντρα, το αφεντικό, που ορίζει τις ζωές όλων. Η γυναίκα του και η κόρη του είναι περιουσία του και θα τις διαθέσει όπως θέλει!

Η Ισμήνη δεν έχει δει ποτέ τη μυστηριώδη θεία Πέρσα, παρά μόνο στα περιοδικά. Η Πέρσα είναι σταρ του πενταγράμμου, που ζει ωστόσο στη σκιά. Ο αδερφός της την έχει ξεγράψει, μετά την αποκοτιά της. Για την Ισμήνη, όμως, η Πέρσα είναι το ύστατο καταφύγιο, η μόνη λύση για να γλιτώσει το παράνομο φόνο του αγέννητου παιδιού της και τη ζωή γλάστρας που θα της επιβάλλει ο πατέρας της. Η θεία Πέρσα θα περιθάλψει την Ισμήνη, θα την καταλάβει και θα τη βοηθήσει, ερχόμενη σε άμεση σύγκρουση με τον αυταρχικό, αλαζόνα αδερφό της. Μια γυναίκα χειραφετημένη, ευαίσθητη και πονεμένη, δεν έχει χρόνο ν’ ασχοληθεί με «Ανέστηδες». Χορτάτη και γεμάτη απ’ όλα, βιώνει με αξιοπρέπεια τόσο τη διασημότητα της ,όσο και τις προσωπικές της απώλειες. Η Πέρσα γίνεται μητέρα, σύντροφος, δασκάλα της ανιψιάς της και τη βοηθά να χτίσει μια νέα, δική της, υπέροχη ζωή. Ως δορυφόροι αγάπης κινούνται κοντά τους και άλλα πρόσωπα, που δίνουν το δικό τους στίγμα στην ιστορία και στη ζωή της Ισμήνης. Μια ζωή που θα πάρει σκοτεινή τροπή. Ο ήλιος θα κρυφτεί από βαριά, μαύρα σύννεφα. Η λιακάδα, όμως, δίνει αξία σε όλα, ακόμα και στο τραγικό τέλος. Όσα ζούμε με τους αγαπημένους μας, οι στιγμές αγάπης και ευτυχίας, δίνουν λάμψη στο μωσαϊκό της ζωής μας, είτε είναι μικρό, είτε μεγάλο. Αυτό μένει τελικά και αυτό αξίζει.

Διάβασε το: ένα βιβλίο που θα σου δώσει πολλά «χαστούκια», μέσα από την ιστορία των ηρώων. Ένα βιβλίο που τολμάει να μιλήσει για πολλά και άρρητα, για μια εποχή που δυστυχώς πολλοί ακόμα τη νοσταλγούν .Μια εποχή που οι περισσότερες χρόνιες ασθένειες ήταν καταδίκη σε θάνατο και η ζωή μετριόταν με συμβάσεις. Θα σκεφτείς πολλά για τον εαυτό σου, το νόημα της ύπαρξης, το τίμημα των επιλογών σου. Όλα αυτά δοσμένα, από μια λυρική, ευαίσθητη πένα ενός ανθρώπου τρυφερού και δοτικού. Ενός ανθρώπου που μετουσιώνει τη δική του περιπέτεια και πρόκληση σε τέχνη του λόγου.

Μην το διαβάσεις: αν θέλεις απλά μια ευχάριστη ιστορία να περάσει η ώρα χωρίς πολλούς προβληματισμούς.

Πηγή: 

http://www.kulturosupa.gr/art-book/diamantopoulou-filippidis-29488/?fbclid=IwAR17eslRQJx7GHuJ64sEt53uJmGXNKvQe5VCU0mZQDAzj3W-y-R1UXe-VmY